Έλα λοιπόν!
Έλα να κάνουμε έναν απολογισμό!
Αυτή την φορά θα σε προκαλέσω εγώ. Θα το αντέξεις;
Τροφοδοτούσες για καιρό ένα τέλος, χωρίς ποτέ όμως να βάλεις την τελεία.
Πάλευα να σηκωθώ, προσπαθούσα να αρχίσω να βλέπω μπροστά και όχι πίσω μου.
Αυτό δεν ήθελες άλλωστε ή μήπως όχι; Στο ζήτησα, σε παρακάλεσα, σε προκάλεσα κιόλας να το κάνεις!
Μια τελεία ζητούσα!
Να ολοκληρώσεις αυτό που ξεκίνησες για να ησυχάσει η καρδιά μου, για να αποδεχτεί το τέλος και να λυτρωθεί! Όμως εσύ επέλεγες να με αφήνεις με ερωτηματικά.
Ήξερες, με γνώριζες πολύ καλά πια, ήταν πολλά τα χρόνια άλλωστε κι εγώ πάλι, ήμουν ανοιχτό βιβλίο για σένα, από την πρώτη στιγμή που σε αντίκρυσα!
Ήξερες πως δεν θα ήμουν εγώ αυτή που θα έβαζε την τελεία.
Δεν είχα τη δύναμη, δεν θα έγραφα εγώ αυτό το σενάριο στην ζωή μας, μάτια μου!
Ότι είχε απομείνει όρθιο μέσα μου από την φυγή σου, ένα ένα το γκρέμιζες και με γονάτιζες κάθε φορά.
Ακόμα κι έτσι όμως, ήμουν εκεί! Παρούσα σε κάθε γυρισμό σου!
Κι αναρωτήθηκες πολλές φορές, πού βρήκα την δύναμη να φερθώ όπως φέρθηκα.
Σε κοιτούσα πάντα απορημένα…
Τι ήταν αυτό που δεν μπορούσες να καταλάβεις αλήθεια;
Ήταν τόσο απλή η απάντηση.
Κι όμως, δεν μπόρεσες να την δεις και τελικά, ούτε και να την πιστέψεις!
Μόνο η αγάπη μου με κρατούσε κι έπειτα η ελπίδα, αυτή που φρόντιζες να με τροφοδοτείς κάθε τόσο.
Πόσες φορές ακόμα, αλήθεια, θα μπορούσες να το κάνεις;
Πόσες φορές θα βάφτιζες τις τύψεις σου αγάπη;
Πόσες φορές ακόμα θα επέστρεφες, για να ξαναφύγεις λίγο μετά;
Πόσες φορές ακόμα χρειαζόταν να με σκοτώσεις;
Θα μου πεις, όσες σου επέτρεπα!
Και σου επέτρεψα πολλές…
Έχεις δίκιο. Είχα μερίδιο ευθύνης εδώ.
Εγώ όμως δεν έβλεπα καθαρά!
Μάλλον, για να το πω πιο σωστά, έβλεπα μόνο, αυτό που ήλπιζα να συμβεί.
Για μία φορά, να γυρίσεις χωρίς να ξαναφύγεις. Πόσο πολύ με ήξερες!
Στο παράγγελμά σου,
πάντα η καρδιά μου
χτυπούσε προσοχή!
Αυτή ήμουν πάντα για σένα αβίαστα! Ένας πιστός στρατιώτης, που θα σε ακολουθούσε παντού με αυταπάρνηση!
Έτσι ήξερε, έτσι ένιωθε και έτσι λειτουργούσε αυτή η καρδιά.
Ξέρεις ποια είναι η ειρωνεία;
Αυτό που απέφευγες τόσο πολύ να κάνεις, αυτό πέτυχες τελικά!
Κάθε επιστροφή σου, μας απομάκρυνε όλο και πιο πολύ.
Κάθε επιστροφή, ήταν και μία απομυθοποίηση για μένα.
Κάθε επιστροφή, μας έφερνε πιο κοντά στην τελεία που δεν είχε μπει.
Γκρέμιζες συθέμελα, ότι είχα θεοποιήσει…. Εσένα!
Η αγάπη μάτια μου, δεν είναι μία λέξη που δοκιμάζεις να την πεις, για να δεις πως σου ακούγεται!
Και αυτό, ήταν το τελευταίο θεμέλιο που γκρέμισες μέσα μου!
Η αγάπη είναι συναίσθημα βαθύ και πράξεις,
είναι υπομονή και επιμονή,
είναι καλές και κακές στιγμές,
είναι εμπιστοσύνη,
είναι χαμόγελο και κλάμα,
είναι ζεστασιά, αγκαλιά.
Δεν είναι σιωπή… Κι εσύ σώπασες!
Δεν είναι ερωτηματικά… Κι εσύ με γέμισες!
Δεν είναι φυγή…. Κι εσύ έφυγες!
Δεν είναι Αγάπη… Κι εγώ άργησα!
Πονάει…. Όμως Αντίο. –
Μαρία Μαραγκού
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω “επαγγελματική” σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
