Γραφή

Κρυφοκοιτάζω τον ερχομό σου απ’ το παράθυρο. Κάνω πως δεν ακούω τις σειρήνες στο αδιέξοδο. Κάνω πως δεν ακούω το όνειρο στην απομάκρυνση. Ακροβατώ μες στην ανάμνηση σαν υπερσυντέλικος μιας αιτιότητας. Μένω ατάραχη μέσα στο θόρυβο σαν ξεχασμένη αναχώρηση. Αποσυντίθεμαι σαν διάλογος μέσα σε γεύσεις αοριστίας. Περιφέρομαι σαν νοσταλγία σε […]

Στο λευκό χαρτί Για όλους εμάς, τους λεγόμενους “γραφιάδες”, το χαρτί υπήρξε φάρος παρηγοριάς και ξεκούρασης για μας και για χιλιάδες ακόμα, πριν από μας. Πόσοι τόνοι μελανιού αλλά και όλων των ειδών των συναισθημάτων δαπανήθηκαν, για κάθε λογής συγγραφή, αλλά και βρήκαν λόγο ύπαρξης, πάνω σε ένα χαρτί. Έρχομαι, […]

Χαίρετε. Τα επετειακά άρθρα είναι τα πιο εύκολα και τα δύσκολα συνάμα. Έχεις τόσα να γράψεις, αλλά από την άλλη πλευρά κινδυνεύεις να παρασυρθείς σε συναισθηματισμούς. Το Μεταξύ μας κλείνει σήμερα πέντε χρόνια. Είναι πέντε χρόνια στα οποία οι ζωές όλων μας έχουν αλλάξει ριζικά σε κανονική και διαδικτυακή ζωή. […]

  Πέντε Χρόνια μεταξύ μας. πέντε χρόνια που από την πρώτη κιόλας στιγμή, εκείνη της σύλληψης της ιδέας του λογοτεχνικού αυτού εγχειρήματος, γνώριζαν, όσοι τελικά άντεξαν και εξακολουθούν να εκφράζονται, να καταγράφουν και να απαθανατίζουν σκέψεις κι ανησυχίες, ότι επρόκειτο να ξεκινήσει κάτι που θα διαρκούσε πολύ. Απώλειες υπήρξαν αρκετές. […]

Αφού λοιπόν με αγάπησες και θέλεις να σταθείς δίπλα μου, θα σου πω ότι είμαι δύσκολος άνθρωπος. Δε μου αρέσουν τα συνηθισμένα, θέλω αυτή τη μαγεία της απλότητας. Θέλω να ανακατεύουμε τα μάτια μας και να κοιτάμε τον ουρανό, την ώρα που οι άλλοι απλά θα τον χαζεύουν και δε […]

Η μοναξιά είναι απαραίτητη κάποιες φορές. Σου δίνει το χρόνο και την ευκαιρία να σκεφτείς, να αναθεωρήσεις, ή ακόμα και να επικροτήσεις τις επιλογές σου. Είναι ένα δώρο η συζήτηση με τον εαυτό σου. Ένα απόκτημα που το κατακτάς με κόπο, δε σου χαρίζεται. Μα είναι απαραίτητο. Είναι αναπόδραστη ανάγκη […]

Είναι αρχές Απρίλη και έχει υγρασία. Τριγυρνάμε στην Αθήνα. Βολτάρουμε Σύνταγμα, χωνόμαστε Βουλής.Τα χαμόγελά μας δεν καλύπτονται από μάσκες. Τα χαμόγελά μας είναι αληθινά. Έχει κόσμο, μα δε χρειάζεται να κρατάμε αποστάσεις. Στριμωχνόμαστε στο χαμό και διαβάζουμε μηνύματα σε τοίχους. «Βασανίζομαι», «Θα’μαι εδώ», «Η τέχνη του δρόμου ζει». Έχω τελειώσει […]

Αλίμονο σ’ αυτούς που σκότωσαν μέσα μας την αγάπη. Σ’ όλους αυτούς που αγαπούν μόνο με το μυαλό, την ψυχρή λογική και το χειρότερο, προσπαθούν να κάνουν και τους υπόλοιπους να τους μοιάσουν. Θεέ μου, πες μου, τι αξίζει σε όλους αυτούς τους φονιάδες που ρήμαξαν, ξεπούλησαν, σταύρωσαν, πρόδωσαν, σακάτεψαν, […]

Λένε πως οι ποιητές είναι ρομαντικοί. Εικόνα τους κάνουν, να βαδίζουν χέρι χέρι κάτω από τα άστρα και το φεγγάρι. Κουβέρτα να απλώνουν στην αμμουδιά και αγκαλιά να κοιτούν της θάλασσας την ομορφιά. Κρασί να πίνουν και στα μάτια να κοιτιούνται. Λόγια αγάπης να ψιθυρίζουν και υποσχέσεις να χαρίζουν. Δεκατέσσερις […]

Αφού λοιπόν με αγάπησες θα σου πω ότι είμαι δύσκολος άνθρωπος. Δε μου αρέσουν τα συνηθισμένα, τα βαριέμαι εύκολα, θέλω αυτήν τη μαγεία της απλότητας. Θέλω να ανακατεύουμε τα μάτια μας και να κοιτάμε τον ουρανό, την ώρα που οι άλλοι απλά θα τον χαζεύουν. Θέλω να σου κρατάω το […]

Ι: Έχω βολευτεί στο κάθισμά μου ενώ οι υπόλοιποι επιβάτες παίρνουν σιγά σιγά τις θέσεις τους μέσα στο κουπέ. Βγάζω από την τσάντα μου το μικρό καφετί σημειωματάριο και το ακουμπάω στο τραπεζάκι. Η μέρα είναι όμορφη, έτσι όπως την κοιτάω μέσα από το παράθυρό μου. Είμαι έτοιμη να αφήσω […]

Είχα καταφέρει να εισβάλω στο κείμενο της Εύας μια ώρα που η αναγνωσιμότητά του θα είχε λογικά καταλαγιάσει. Με προσεκτικές κινήσεις και στις μύτες των ποδιών μου περπατούσα ανάμεσα στις παραγράφους της. Σταμάτησα μπροστά από τις προτάσεις της. Τις επεξεργάστηκα μία προς μία. Επέλεξα τις λέξεις που θα έκλεβα. Έκανα […]

Αλλόκοτη φάρα οι γραφιάδες. Επικίνδυνα ειλικρινείς. Προκλητικοί, συνήθως κολυμπούν σε νερά αχαρτογράφητα. Σου επιτρέπουν να φτάσεις κοντά τους, να τους αγγίξεις, αλλά ποτέ δεν τους καταλαβαίνεις απόλυτα. Αφήνουν κάποιες πόρτες τις ψυχής τους κλειστές και αμπαρωμένες καλά. Θα τους αναγνωρίσεις εύκολα, αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να κρυφτούν. Δεν στέκονται […]

Η αγαπημένη μου γωνιά. Η ιδανική. Το φως του ήλιου είναι διαπεραστικό αυτή την ώρα εδώ. Ο καφές μου έχει ωραιότερη γεύση, οι σκέψεις μου είναι διάφανες και η μουσική που ακούω είναι πιο όμορφη από ποτέ. Μια κόλλα χαρτί και ένα στυλό, βαθύ μπλε, έντονο, από αυτά που ξέρεις […]

Κάθισα να γράψω. Μετά από καιρό, έβαλα τη μελαγχολική μουσική μου σαν υπόστρωμα της σκέψης μου και ξεχύθηκαν οι λέξεις μου. Είχα πολλά να γράψω. Τόσα, που δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Όλα μπλεγμένα μέσα μου. λέξεις, σκέψεις, όνειρα, και το κουβάρι μόνο γόρδιους δεσμούς δημιουργούσε. Είχα πολλά να […]

Ε: Πώς μπορείς να εξηγήσεις τι είναι αυτό που σου σπρώχνει το χέρι και ξεκινάς να γράφεις ό,τι φευγαλέα περνάει από το νου σου, εκείνη τη στιγμή. Τρέχεις να το πιάσεις και να το ακουμπήσεις επάνω σε μία κόλλα χαρτί, ή πλέον σε μια οθόνη. Είναι που είμαστε ανήσυχα πνεύματα. […]

Δεν είναι λίγες οι φορές που λέω στον κόσμο πως παράλληλα με την ιατρική θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική, το θέατρο και τη λογοτεχνία, τέχνες που θα φέρουν αγαλλίαση στην ψυχή μου και θα με καθοδηγήσουν σωστά στην εσωτερική ενδοσκόπηση και αυτοπραγμάτωση. Εκείνοι πιστεύοντας ακράδαντα ότι μέσα στην αισιοδοξία […]

Αναρωτιέμαι αν έχουν μνήμη οι λέξεις. Αν θυμούνται άραγε το μυαλό που τις έσπειραν, την καρδιά που τις δημιούργησε, τα χείλη που τις γέννησαν μετά από ατελείωτες ώρες πόνου – μαζί και λύτρωσης – για τον αβέβαιο αλλά αναπόφευκτο αποχωρισμό, που το κλάμα τους το ένιωσε – καλωσορίζοντάς το – […]

Από μικρούλα με θυμάμαι να παίζω με τις λέξεις, να προσπαθώ να γράψω τραγούδια, στίχους και ποιήματα, να αποτυγχάνω παταγωδώς γελώντας με τις δημιουργίες μου και να προσπαθώ ξανά και ξανά. Με γέμιζε η ενασχόληση μου με τη γραφή, μου έδινε την εντύπωση πως οι λέξεις μπορούν να με γιατρέψουν. […]

Η δική μου απάντηση στην ερώτηση γιατί γράφω: Γράφω για μένα. Για να διαιρώ την ευαισθησία μου.  Ενίοτε να την πολλαπλασιάζω. Γράφω για να με ακούω καλύτερα. Για να ερμηνεύω το αθόρυβο της υπόστασης και του υπαρκτού.  Για να συναντώ το απροσπέλαστο. Για να δονείται η ψυχή μου  από τα […]

-“Είσαι η μούσα μου”, της είπε. “Η πηγή της έμπνευσής μου, η απόλυτη κρυφή μου πτυχή, η γεννήτρια των λέξεών μου.” – “Με ποια απ’ όλες μοιάζω; Με την Καλλιόπη, την Κλειώ, τη Θάλεια; Σε ταξιδεύω με τα φιλιά μου σε άστρα, γαλαξίες και πλανήτες σαν την Ουρανία; Σου πλέκω μύθους […]

Εκείνο το βράδυ είχα στήσει καβγά με τις λέξεις μου. Τις κατηγόρησα ευθέως για τη δειλία τους να μην παρουσιάζονται όταν υπάρχει άμεση ανάγκη. Ανοίξαμε διάλογο έντονο και τις αποκάλεσα «δειλές» που δεν τα κατάφερναν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, όταν εγώ φώναζα από μέσα μου βοήθεια. Με το […]

Μου αρέσει να μη λέω πολλά στον γραπτό λόγο.  Μου αρέσει να κάνω το νόημά μου σαφές σε λίγες γραμμές. Λίγα γράμματα χρειάζονται για να σου δείξω τη  χαρά μου, τον πόνο μου, τον θυμό μου, τη ζήλια μου… Είμαι φλύαρος στην καθημερινότητά μου. Η γραφή με συνεπαίρνει και με […]

Έτσι είναι οι λέξεις, Ένας σωστός πειρασμός, Μια απάτη, Μια ύπουλη προδοσία, Ένα δίκοπο μαχαίρι. Αναζητούν την φυγή, Αυτήν την μαγεία της λύτρωσης, Για να αφανίσουν την πλάνη, Και να σπάσουν την σιωπή. Πόσο σκοτάδι να αντέξουν; Αντέχουν όμως, τον πόνο, Διότι, τον σβήνουν με φως Και αυτό γιατί ο […]