Αχ μανούλα μου! Πόσο σ’ έχω αδικήσει. Εσύ πάλευες να σταθείς κι εγώ σου θύμωνα. Η καρδιά μου σου «μούτρωνε», σα μικρό κακομαθημένο παιδί που του είπανε «όχι».
Κι εσύ… Εσύ έδινες μάχες. Πολεμούσες τους δικούς σου δαίμονες που τάραζαν την ψυχή σου, μαύριζαν τη ζωή σου, σου στερούσαν τη χαρά, το χαμόγελο, την αγάπη. Ήμουν παιδί. Δεν μπορούσα να καταλάβω. Έβλεπα τη μαμά μου θλιμμένη, θυμωμένη ίσως, κακόκεφη, αδύναμη. Δεν την αναγνώριζα ώρες ώρες.
Πώς γίνεται, σκεφτόμουν, οι μαμάδες των άλλων παιδιών να είναι γελαστές; Πώς να είναι γλυκιές, ευχάριστες; Η δική μου γιατί μού θύμωσε χθες; Γιατί προχθές φώναζε; Γιατί έκλαιγε; Γιατί κλαίει; Τι; Ποιος; Πού; Βροχή τα ερωτήματα, αναπάντητες απορίες που φώλιαζαν μέσα μου, εκεί που τα παιδιά κρύβουν τα μυστικά τους και που δύσκολα τ ανακαλύπτει κανείς.
Τα χρόνια πέρασαν. Μεγάλωσα. Έκανα οικογένεια. Παιδιά. Και ήμουν ευτυχισμένη ή έτσι νόμιζα. Κάποια στιγμή, ενώ βάδιζα τον δικό μου Γολγοθά, έπιασα τον εαυτό μου κλεισμένο τόσο στο «καβούκι» του που είχα ξεχάσει ν’ αγκαλιάζω τα παιδιά μου! Να τα φιλάω, να λέω πόσο τ’ αγαπάω.
Και τότε· τότε θυμήθηκα! Σαν τους δράκους των παραμυθιών, που ξαφνικά ξυπνάνε, πετάχτηκαν μπροστά μου εικόνες της παιδικής μου ηλικίας. Μια μαμά αγέλαστη, αμέτοχη πολλές φορές στις χαρές των παιδιών της. Μια μαμά, ίσκιος του εαυτού της, όπως είχα γίνει κι εγώ.
Και τότε κατάλαβα. Ναι! Κατάλαβα και ντράπηκα. Πόσο πολύ Θεέ μου ντράπηκα! Ντράπηκα για μένα. Για μένα που μούτρωνα της μαμάς μου, για μένα που την κατηγορούσα μέσα μου για τη συμπεριφορά της, για μένα που την αντέγραφα! Χωρίς να το έχω μέχρι τότε καταλάβει.
Λυπάμαι μανούλα μου. Δε σου το έδειξα ποτέ. Λυπάμαι επειδή το σκέφτηκα. Επειδή σε σύγκρινα με άλλες μαμάδες και σ’ έβρισκα ελλιπή, επειδή μέσα μου φουρτούνιαζε η ψυχή μου και δεν τόλμησα ποτέ να σου μιλήσω. Έπρεπε να πατήσω στα βήματά σου για να καταλάβω, να βρεθώ στο δικό σου μονοπάτι για να σε νιώσω. Να αισθανθώ τον πόνο που βίωνες.
Πώς να έχεις κουράγιο να δώσεις ζωή, όταν δεν τη ζεις; Πώς να δώσεις χαρά, αγάπη, όταν η καρδιά σου αιμορραγεί; Πώς; Συγγνώμη μανούλα μου. Έστω και τώρα. ΣΥΓΓΝΩΜΗ!
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ’ αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής…..
