Πρώτη και τελευταία προσπάθεια

«Μου είχες υποσχεθεί μια βόλτα με το ροζ αερόστατο μπαμπά. Δεν μπορείς να φύγεις τώρα!», είπε η μικρή Μανώλια και έτρεξε στο παράθυρο του μπεζ καθιστικού.

Εκεί πήγαινε πάντα όταν την έπνιγε το παράπονο. Κοίταζε έξω στον κήπο και έλεγε με τα μάτια της τον πόνο της στην μανταρινιά. Και αυτή πάντα την άκουγε με προσοχή. Δεν χρειάζονταν λόγια. Η Μανώλια μιλούσε με τα μάτια και η μανταρινιά όλο καλοσύνη και υπομονή άκουγε το παιδικό παράπονο. Σαν ένδειξη συμπαράστασης κουνούσε τα φυλλαράκια της γαλήνια εδώ και εκεί λες και χάριζε χάδια παρηγοριάς στο κοριτσάκι.

Έφυγε ο μπαμπάς Μανώλια, πρέπει να συνηθίσουμε και να αποδεχτούμε τη νέα κατάσταση έλεγε σε τόνο αυστηρό η μαμά, κάθε που η μικρή αναζητούσε το μπαμπά της.

Μόνο ένα γράμμα την άφησε η μαμά να ρίξει σε ένα τεράστιο κίτρινο κουτί μαζί με την υπόσχεση πώς αυτή θα ήταν η πρώτη και η τελευταία προσπάθεια επικοινωνίας ανάμεσα στα δύο τώρα πια καινούργια στρατόπεδα .

Μέσα στο γράμμα η Μανώλια έκρυψε όλες του κόσμου τις ελπίδες. Αυτές που θα έκαναν τον μπαμπά να επιστρέψει και τους τρεις τους και πάλι μια χαρούμενη οικογένεια.

Ένας λευκός ορθογώνιος φάκελος έπεσε αθόρυβα μέσα στο τεράστιο κίτρινο κουτί μια γκρίζα μέρα με ψιλόβροχο.

Ένα γράμμα χωρίς γραμματόσημο. Στη θέση της διεύθυνσης του παραλήπτη μια μόνο λέξη. Μπαμπάς. Ήταν η πρώτη και η τελευταία προσπάθεια επικοινωνίας είχε πει η μαμά.

Ιωάννα Πιτσιλλή

Πηγή: https://myshortandtallstories.blogspot.com/

Ιωάννα Πιτσιλλή

Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.