Χαίρετε. Ζεις με τον έρωτα και πεθαίνεις από έρωτα. Πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Όταν είσαι ερωτευμένος ο χωροχρόνος συστέλλεται σε τέτοιο βαθμό ώσπου χάνεσαι στο βλέμμα και το χαμόγελο του ανθρώπου που ερωτεύεσαι. Όλα και όλοι εξαφανίζονται γύρω σου μέχρι που μένει το εδώ και το τώρα. Στην ερωτική πράξη συμπυκνώνεται η ευτυχία και το βάρος της ανθρώπινης ύπαρξης. Ένωση, ολοκλήρωση, αποχωρισμός. Ζεις και πεθαίνεις κάθε φορά που σμίγεις και χωρίζεις από το κορμί που αγαπάς.
Ζεις με τη μοναξιά και πεθαίνεις από μοναξιά. Πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Οι ρόλοι που υποδύεσαι στο οικογενειακό και επαγγελματικό περιβάλλον, οι καθημερινές, επαναλαμβανόμενες, στερεότυπες κουβέντες που κάνεις γύρω από τα ίδια και τα ίδια θέματα δεν μπορούν να ντύσουν τη γυμνή σου ζωή. Την ώρα που κλείνεις πίσω την πόρτα και βυθίζεσαι στις σιωπές, τα ανεκπλήρωτα θέλω σου, τα ματαιωμένα όνειρα σου και τις υποθέσεις που υποβάλλεις στον εαυτό σου. «Αν έκανα αυτό;», «Αν δεν έκανα εκείνο;». Ακόμα χειρότερη η μοναξιά ανάμεσα σε ανθρώπους. Μια θάλασσα από πρόσωπα και κουβέντες να σε περιτριγυρίζουν και εσύ ναυαγός στη νησίδα της ζωής που ονειρευόσουν αλλιώς.
Ζεις με την έμπνευση και πεθαίνεις από την έλλειψη αυτής. Πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Σκέψου τις στιγμές που ιδέες, συναισθήματα, εικόνες, στίχοι, πρόσωπα σε εμπνέουν να γίνεις θαρραλέος, δυνατός, να κάνεις αυτό που δεν τόλμησες ποτέ, να γίνεις ο κύριος της ζωής και της μοίρας σου, να δημιουργείς, να καταστρέφεις , ν’ αφήνεις το χνάρι σου πάνω σε αυτή τη γη. Από την άλλη , σκέψου τις άδειες μέρες που τίποτα και κανένας δεν σ’ εμπνέει και απλά ο χρόνος αργόσυρτα οργώνει την ψυχή σου φτάνοντας στα βάθη της ανέμπνευστης ύπαρξης σου.
Πιο πάνω περιγράφονται καταστάσεις που σε όλους συμβαίνουν σε κάποια φάση της ζωής τους με μεγαλύτερη ή μικρότερη συχνότητα. Προφανώς κάθε μέρα μπορούμε να βιώνουμε μυριάδες θετικά ή αρνητικά συναισθήματα εναλλάξ και με ταχύτητα φωτός. Ζούμε σε καιρούς και ρυθμούς ιλιγγιώδεις και ο τροχός της ζωής μας αλλάζει τόσο συχνά που από βασιλιάς γίνεσαι ζητιάνος σε κλάσματα δευτερολέπτου. Βιώνεις μικρές ζωές και θανάτους κάθε μέρα. Είναι πολύ εύκολο να βγούμε από την πορεία μας και να βυθιστούμε στα βαλτοτόπια της καθημερινότητας παρέα με τους δαίμονες μας.
Δεν ξέρω αν η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο όπως έγραψε ο Ντοστογέφσκι. Ξέρω όμως ότι η ομορφιά μπορεί να σώσει τη ζήση μας. Δεν σημαίνει ότι εθελοτυφλώ στην ασχήμια του κόσμου όπως αυτή εκφράζεται από συμπεριφορές, κουβέντες και απουσίες αλλά ότι παλεύω να έχω δίπλα μου ανθρώπους και να κάνω πράγματα που θα ομορφαίνουν τις μέρες μου.
Θα μου πείτε ότι γράφω τα αυτονόητα. Θα σας απαντήσω ότι ζούμε στην εποχή που τα αυτονόητα τελείωσαν και πρέπει να πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;
Τα σέβη μου.
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
