Έρχονται κάτι στιγμές που σε πιάνει το παράπονο. Που κλαις σιωπηλά για να μην ενοχλήσεις. Θες να ουρλιάξεις μα και αν το κάνεις θα ακουστείς σαν κουνούπι στην έρημο. Θες να μιλήσεις αλλά δεν παρατηρείς αυτιά πάνω στους ανθρώπους. Μόνο στόματα. Μεγάλα , φλύαρα στόματα. Θυμώνεις στην ιδέα ότι γίνεσαι ένας κυμματοθραύστης για να σκάνε πάνω σου, ανελέητα, σαν κύματα τα προβλήματα των άλλων. Θεωρείς τον εαυτό σου αδικημένο που δίνεις απλόχερα και όταν έρθει η ώρα να πάρεις και εσύ κάτι, ακούς ένα “συγγνώμη αλλά δεν…”. Πάντα ένα “δεν”. Μια άρνηση. Ένα “δεν μπορώ”, ένα “δεν ξέρω”, ένα “δεν έχω”, ένα “δεν είμαι”. Κι΄όμως εσύ μπορούσες, ήξερες, είχες, ήσουν εκεί για τους ανθρώπους που θεωρούσες ανθρώπους σου. Πάντα παρών , μια αγκαλιά ανοιχτή, ένα ζευγάρι αυτιά έτοιμα να ακούσουν, ένα χέρι έτοιμο να απλωθεί και να βοηθήσει , ένα στόμα να παρηγορήσει.
Και καλά έκανες. Να είσαι καλά με αυτό. Δεν σε κάνει “κορόϊδο” το ότι είσαι ένας άνθρωπος με ενσυναίσθηση και με πλεόνασμα αγάπης προς τους άλλους ανθρώπους. Δεν είσαι χαζός επειδή είσαι δοτικός και γενναιόδωρος. Μην τα κλαις τα όσα έδωσες ακόμα και αν δεν εκτιμήθηκαν. Μην μεμψιμοιρείς για τα τόσα καλά σου συναισθήματα και έργα. Μην λερώνεις την καθαρή σου την καρδιά. Δεν δίνεις για να πάρεις. Ούτε για να έχεις κάποια στιγμή να λαμβάνεις. Δίνεις γιατί απλά έτσι είσαι εσύ ! Δίνεις γιατί όσο δίνεις τόσο γεμίζεις. Προσφέρεις γιατί δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά, αλλά: Μην ξεχνάς ότι και εσύ ο ίδιος είσαι ένας άνθρωπος. Άνθρωπος που δεν θα έπρεπε με τίποτα να αδικείς. Είσαι αυτός που οφείλει να προστατέψει τον εαυτό του. Να τον προφυλλάξει. Να τον αγαπήσει όπως του πρέπει και του αξίζει. Αγάπα τον πλησίον σου, ναι. Όμως αγάπα και εσένα. Ανάπτυξε το ένστικτο της αυτοπροστασίας. Μην αναλώνεσαι σε καταστάσεις που σε αρρωσταίνουν. Σταμάτα να σπαταλιέσαι για ανθρώπους που σε βλέπουν σαν ένα μαγαζί που μπορούν να λεηλατούν και να παίρνουν δωρεάν απ΄την πραμάτεια του.
Όρια. Θέσε όρια. Βάλε όρια. Φτιάξε όρια. Μην είσαι ξέφραγο αμπέλι. Μην δέχεσαι την όποια συμπεριφορά. Ανοχή ως ένα σημείο. Αντοχή εκεί που εκτιμάται. Ενοχή καμία. Προσπάθεια ναι, εμμονή όχι. Δόσιμο ναι, δόσιμο εκτός ορίων όχι. Σεβασμός ναι. Αυτοσεβασμός επίσης. Γενναιοδωρία ψυχής ναι, σπατάλη ψυχής όχι. Να θυμάσαι: ΑΞΙΖΕΙΣ.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια… Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά…
