Όπως αφήνω τα παπούτσια μου σε μια γωνία
Χώνω εκεί κοντά και τις σκέψεις μου
Περπατάω με τα πόδια γυμνά στο παρκέ.
Αφήνομαι σε μια μουσική που με συνεπαίρνει.
Επιλέγω συνειδητά το χώρο μου μέσα στη φωτεινή αίθουσα.
Είναι δικός μου, πρέπει να τον αγαπώ.
Μα για να τον αγαπώ πρέπει και να τον γνωρίσω.
Σπιθαμή προς σπιθαμή.
Τον αγγίζω, τον χαϊδεύω, του μιλώ.
Τον αγαπάω ήδη.
Ο χώρος μου παίρνει σχήμα και μορφή, γίνεται μπαλόνι.
Τώρα εγώ βρίσκομαι μέσα σε ένα μπαλόνι.
Έχει χρώμα θαλασσί και μυρίζει ουρανό και αλμύρα.
Και μπορώ να το πάω παντού.
Μα να το προσέχω πρέπει, μην τυχόν χτυπήσει τα υπόλοιπα.
Και είναι τόσα πολλά. Ροζ, πορτοκαλιά, κόκκινα και μοβ.
Περπατάνε γύρω μου και με προσέχουν.
Δεν κάνει να χτυπάμε μεταξύ μας.
Χορεύω μέσα στο μπαλόνι μου.
Κανείς δεν με βλέπει ή κανέναν δεν βλέπω εγώ.
Τώρα χαιρετιόμαστε χωρίς να μιλάμε.
Με τα μάτια, με τα χέρια, με το σώμα.
Μπορεί τόσα να πει κανείς χωρίς να μιλά.
Είναι πράγματι υπέροχο.
Χορεύουμε λες και αύριο δεν υπάρχει.
Λες και τίποτα δεν υπάρχει, μόνο η μουσική και το μπαλόνι.
Σπάστε τα μπαλόνια, λέει μια φωνή.
Είναι ώρα να γνωριστούμε!
Το μάθημα τελειώνει, φοράω και πάλι τα παπούτσια μου
Μαζεύω και τις σκέψεις μου που άφησα προηγούμενος στη γωνία
Πριν μπω στο αμάξι τις πετάω στο πορτ μπακαζ.
Ίσως να μην τις χρειαστώ σήμερα
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
