Καλησπέρα Εγωισμέ. Είμαι η Αγάπη. Με θυμάσαι;
Είσαι η αιτία που δεν βαδίσαμε σε κοινή πορεία. Που δεν ζήσαμε όσα ονειρευτήκαμε. Πάντα όρθωνες έναν τοίχο ανάμεσα μας. Όσο και να προσπαθούσα να σε συνετίσω ήσουν αποφασισμένος και αμετάκλητος ότι σε όλα είχες δίκιο. Προσπάθησα, δεν μπορείς να μου καταλογίσεις ευθύνες. Πληγωνόμουν κάθε φορά που μ’ έβαζες σε δεύτερη μοίρα. Μα πάντα σε υποδεχόμουν με χαμόγελο για να μη νιώθεις τύψεις. Ήμουν για σένα η σύντροφος σου μεν, αλλά όποτε σε βόλευε δε. Μέσα μου ήξερα ότι ήσουν ερωτευμένος μαζί μου αλλά φοβόσουν να μου το δείξεις. Κάτι κρατούσε την καρδιά σου να ξανοιχτεί. Μα δεν είναι αστείο; Τι πιο όμορφο από το αμοιβαίο συναίσθημα. Από μια αγκαλιά που την συνοδεύουν τα πιο έντονα συναισθήματα. Από μια βόλτα μαζί με το αμάξι. Μου είχες τάξει να μου χαρίσεις μια θάλασσα, ένα ηλιοβασίλεμα. Μα κάθε φορά τα σχέδια άλλαζαν. Σκοτείνιαζε η μορφή σου και έψαχνα να ρίξω τις ευθύνες σε μένα. Τι σε πλήγωνε αναρωτιόμουν.
Χανόσουν για μέρες. Σου ζητούσα συγνώμη για κάτι που ήταν στον αέρα. Για μια φούσκα δηλαδή. Ποτέ δεν μάθαινα τι σ’ ενοχλούσε τελικά. Πιανόσουν από λεπτομέρειες. Αρκεί να έβγαινες από πάνω. Κυνηγούσα ένα σου χαμόγελο. Πόσο ευτυχισμένη ήμουνα όταν επέστρεφες. Πίστευα ότι θ’ άλλαζες, θα μαλάκωνες. Γελάστηκα όμως. Είχαμε γίνει ανέκδοτο (σήριαλ) πια. Μέλια, αγάπες, λουλούδια, με μούτρα και φόρτωμα ενοχών. Το αντίο σου ήταν οριστικό, μου ‘χες πει. Δεν άντεχες πια. Όχι μόνο εμένα, αλλά ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό. Ήσουν σίγουρος ότι δεν θα με ξανά έβλεπες. Μα δεν υπολόγισες τον κύκλο της ζωής. Θα τα φέρει έτσι ώστε ένα πρωινό θα ξανασυναντηθούμε σε ανύποπτη στιγμή. Εκεί θα σου συστηθώ από την αρχή.
Καλημέρα Εγωισμέ , είμαι η Αγάπη. Με θυμάσαι;
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
