Οι δικές μας “48 ώρες” αγάπης

Η ώρα πήγε τρεις. Η νύχτα είναι  στην αποκορύφωση της με ένα δροσερό αεράκι που έχει μπερδευτεί με  τις κουρτίνες μου. Συνήθεια χρόνων να κοιμάμαι με μισάνοιχτες μπαλκονόπορτες στην κρεβατοκάμαρα μου. Η Άνοιξη έχει μπει για τα καλά και οι μυρωδιές της  έχουν κατακλύσει το δωμάτιο μου. Δεν έχω ύπνο απόψε.

Κάθομαι και σε κοιτάζω.  Είσαι ξαπλωμένος δίπλα μου, χαμένος ίσως σε κάποιο σου όνειρο.

Δείχνεις τόσο γαλήνιος  που κάθομαι και σε χαζεύω όλη νύχτα.

Κοιτάζω το ρολόι στο κομοδίνο μου.

Οι δείκτες των δευτερολέπτων ασταμάτητοι. Εναντίον μου.

Δεν θέλω να ξημερώσει. Πάλι θα φύγεις από κοντά μου.

Για άλλη μια φορά, ένα Σαββατοκύριακο μας τελειώνει.

Φοβάσαι να κάνεις το επόμενο βήμα, μου έχεις πει και το σέβομαι. Έλα που εγώ είμαι έτοιμη όμως γι αυτό. Ήμουν έτοιμη από την πρώτη φορά που σου δόθηκα.

Το ήξερα.  Το δέσιμο μας ήτανε συγκλονιστικό. Το νιώσαμε και οι δύο.

 Η χημεία μας μόνο πείραμα δεν ήταν.

Η νύχτα όμως βιάζεται να φύγει χωρίς να υπολογίζει πως εγώ, δεν θέλω να τελειώσει ποτέ!!

Δεν βιάζομαι. Δεν μου φτάνουν λίγες μέρες και ώρες κοντά σου.

Έρχεσαι και με αγγίζεις όπως κανείς άλλοτε δεν το έκανε.

 Αυτές τις νύχτες μας, θα τις ζήλευε ο καθένας πάνω σε τούτο τον πλανήτη.

Να παρακαλάμε να μη τελειώσουν ποτέ. Να μη βιαζόμαστε να ξημερώσει.

Να συνεχίζεις να μ΄ έχεις αγκαλιά όλη νύχτα.

Να μου ψιθυρίζεις πόσο μ’ αγαπάς και να με φιλάς,

 μέχρι ο Μορφέας σε πάρει στην παρέα του.

Τικ τακ ακούω και δεν ηρεμώ. Θα ξημερώσει σε λίγο. Ήδη μου πρόσφερες ένα ακόμη βράδυ επιπλέον. Δευτέρα ξημερώνει όμως θα πρέπει να φύγεις πάλι.

Τρέχουν οι ‘’υποχρεώσεις ‘’ μας.

Μαζί μ’ αυτές κι εμείς.

 Σε λίγο θα σε συνοδεύσω στο αεροδρόμιο. Θα με φιλήσεις απαλά.  Θα μου πεις να προσέχω.

 Και ύστερα πάλι τα χιλιόμετρα θα μας χωρίσουν. Για ένα ακόμη δεκαπενθήμερο.

Γυρίζοντας σπίτι θα κοιτάζω το σχήμα του κορμιού σου επάνω στα σεντόνια μου.

Η ακαταστασία τους θα φανερώνουν πόσο έντονο έρωτα μου έκανες.

Κοιτάζω το ρολόι. Εκεί, συνεχίζει απτόητο να χτυπά.

Σαν πιο αργά μου φαίνονται πως γυρίζουν οι δείκτες του.

Πως θα περάσουν οι ημέρες για να σε ξαναδώ;

Να παρακαλώ να μη τελειώσει ξανά ο χρόνος μας.

 Να μη σε χορταίνω. Να σου λέω πόσο σ’ αγαπώ.

Ένα ρολόι, ένα αεροπλάνο μας χωρίζουν.

Μηδενίζονται άραγε ποτέ οι αποστάσεις;

Θα κάνουμε το επόμενο βήμα;

Τι φοβάσαι; Πες μου.

Έχεις πληγωθεί το ξέρω από το γκρίζο σου παρελθόν. Αλλά με βλέπεις.

Είμαι δική σου!

Όσα χιλιόμετρα και να μας χωρίζουν.

Είμαι πρόθυμη να κάνω δέκα βήματα, αρκεί να θες να κάνεις έστω ένα εσύ.

Ξαφνικά να γίνουν όλα όπως είναι σχεδιασμένα. Όχι από εμάς.

Δεν συναντηθήκαμε τυχαία. Το πιστεύω.

Θα περιμένω όσο χρειαστεί μάτια μου.

Νίκησε τους δαίμονες σου πρώτα και κάλεσε με να έρθω κοντά σου.

Θα τρέξω. Το γνωρίζεις.

Και τότε τίποτα δεν θα τελειώνει ανάμεσα μας.

Ο χρόνος θα παγώσει.

Ως τότε, μένω εδώ να κοιτάζω υπομονετικά το ρολόι μου.

Λίγες μέρες μείνανε ακόμη.

Θα στολιστώ με το ωραιότερο μου χαμόγελο και θα σε περιμένω στο χώρο των αφίξεων.

-Μου έλειψες! Θα σου πω.

-Σ’ αγαπώ! Θα μου  πεις.

Και ύστερα πιασμένοι από το χέρι, θα ξεκινήσουμε τις δικές μας μοναδικές “48 ώρες” για ακόμη μια φορά.

Εύη Π. Γουργιώτη