(Διαβάστε το προηγούμενο μέρος εδώ: http://metaximas.org/2019/05/13/%CE%B8%CF%85%CE%BC%CF%8C%CF%82/ )
Όλο το φταίξιμο δικό μου, αν είχα καλέσει τον γιατρό όταν αρρώστησες θα ήμασταν σήμερα μαζί. Αν είχα κάνει μια διαφορετική επιλογή όλα θα ήταν αλλιώς. Μέσα στον θυμό μου κατηγόρησα τους πάντες ακόμα και εσένα, θεέ μου, συγχώρεσε με.
Εδώ, μικρός και ταπεινός πέφτω στα πόδια σου θεέ μου, αναγνωρίζω το πόσο ασήμαντος είμαι μπροστά σου και βλέπω τώρα τα λάθη μου, ναι όντως τις Κυριακές δεν ήμουν στην εκκλησία, γιατί δούλευα στα χωράφια. Όταν γυρνούσα κουρασμένος δεν έλεγα προσευχή πριν φάω το φαγητό που μαγείρεψε η γυναίκα μου και σπάνια σε ευχαριστούσα για όσα είχα.
Όμως η γυναίκα μου πίστευε σε εσένα, σε αγάπησε όσο αγάπησε και την οικογένεια μας και κάθε της αναπνοή ήταν και ένας ύμνος προς τα εσένα. Πήρες τον λάθος άνθρωπο!
Να, εδώ, γονατιστός και χωρίς δύναμη να πολεμήσω, με δυο μάτια στεγνά και πρησμένα γιατί δεν μου έμειναν δάκρυα Θεέ μου, σου ζητάω, όχι, λάθος, σε παρακαλώ, αν γίνεται να πάρεις εμένα και ως αντάλλαγμα να της δώσεις έστω μια μέρα ζωής ακόμα.
Έτσι, Θεούλη μου, πάρε το τρεμάμενο χέρι μου και ανάπαυσε το κουρασμένο μου κορμί, το μόνο που θέλω σαν αντάλλαγμα είναι να την δω και να της πω πως την αγαπάω για μια τελευταία φορά.
Αν μου κάνεις αυτήν την χάρη, η μαυρισμένη μου καρδιά θα πάρει πάλι εκείνο το ζεστό κόκκινο χρώμα που είχε κάποτε, αυτό το σπασμένο από τον χρόνο πρόσωπο θα χαμογελάσει, η σπασμένη μου ψυχή θα γίνει πάλι ένα κομμάτι και θα αρχίσει να τραγουδά και εσύ Θεούλη μου θα κερδίσεις την αγάπη μου για πάντα.
Γιώργος Χατζηκυριάκου
