Αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω ποτέ μου να μπω, στο μυαλό μιας γυναίκας.
Να καταλάβω επιτέλους αυτό το “τίποτα” που απαντάει στην ερώτηση μου “τι έχει”.
Μα έχει κάτι, είμαι σίγουρος, αλλά δε μου το λέει.
Και προσπαθώ να μαντέψω τι της είπα, τι της έκανα, μα άκρη δε βγάζω.
Ξέρω όμως ότι σε λίγο το ηφαίστειο θα εκραγεί.
Και θα μάθω ότι αυτό το “τίποτα” μπορεί να είναι, από ένα μήνυμα που δεν της απάντησα έως ένα νύχι που της έσπασε.
Την κοιτάζω που μαγειρεύει έχοντας πονοκέφαλο απ’ ότι λέει, μα δε σταματά να ξεκουραστεί. Συνεχίζει μετά με την μπουγάδα και αργότερα με οτιδήποτε έχει σκόνη μέσα στο σπίτι.
Με δουλεύει, σκέφτομαι.
Σιγά μην της πονάει το κεφάλι.
Και γυρίζω αυτομάτως δύο εβδομάδες πίσω, όταν είχα πυρετό, κάτι δέκατα δηλαδή αλλά εντάξει έλιωσα και την έβγαλα 4 ημέρες στον καναπέ. Ούτε ποτήρι δεν σήκωνα. Να’ ναι καλά το μωράκι μου που με περιποιόταν.
Ξάφνου επανέρχομαι στην πραγματικότητα και τη βλέπω να πιάνει το κεφάλι της. Μα δεν κάθεται, συνεχίζει τις δουλειές.
Μωρέ λες να είναι πράγματι αδιάθετη; Αναρωτιέμαι.
Και πως αντέχει και δεν κάθεται λίγο να χαλαρώσει;
Σε λίγο χτυπάει το κινητό της και θέλοντας και μη, ακούω τι λέει με την κολλητή της. Απ’ ότι καταλαβαίνω της δίνει συμβουλές πως να ρίξει έναν άντρα.
«Να είσαι αδιάφορη», της λέει.
«Μόνο έτσι κολλάνε!»
«Ώπα», λέω και προσπαθώ να θυμηθώ αν και εκείνη αδιαφορούσε για μένα στην αρχή.
Επανέρχομαι στην πραγματικότητα για άλλη μια φορά και την βλέπω πως έχει ήδη ξεκινήσει να ετοιμάζεται για έξοδο.
«Που θα πας; Έγινες ξαφνικά καλά;» τη ρωτάω.
«Όχι, αλλά επείγει να βρεθώ με τη φίλη μου,» μου απαντάει.
Έτοιμη να φύγει πλέον, μου δίνει ένα φιλί και μου λέει.
«Βγαίνω να ξέρεις γιατί η αλήθεια είναι, ότι με πείραξε που βγήκες χθες χωρίς εμένα!!» Μου σκάει ένα χαμόγελο ειρωνικό, μελαγχολικό, της νίκης; Πραγματικά δεν ξέρω τι είναι και φεύγει.
Και μένω παγωτό!
Αλήθεια έχει πονοκέφαλο ή όχι;
Αν και την είδα να παίρνει ένα ξεχασμένο ντεπονάκι.
Έχει πρόβλημα η φίλη της; Ή ήταν αφορμή απλά;
Τελικά το “τίποτα” που την προβλημάτιζε, ήταν η χθεσινή μου έξοδος!!
Επιτέλους το έμαθα… ή δεν είναι;
Ή μου το πέταξε απλά για να βγει από πάνω;
Μπα δε θα χαζέψω!
Γυναίκες φίλε μου… γυναίκες!
Ποτέ δε θα μπω στο μυαλό τους.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
