Στο δικό μου το χορό
εσένα θέλω καβαλιέρο.
Το χέρι σου να κρατώ
με τρέμουλο αργό.
Το σώμα σου να αγγίζω
στο στήθος σου να ακουμπώ.
Την ανάσα σου να παίρνω
για να μπορώ να ζω.
Και αν ο χορός μας
κρατήσει χρόνια
πολλά,
τι άλλο να ζητήσω;
Θα ‘μαι καλά.
Μαζί
τα βήματα μας
θα μπερδεύονται σε
ένα μαγικό ρυθμό.
Μια μελωδία στα αυτιά
μας θα ακούγεται
από την καρδιά μας.
Ο δικός μας ο χορός
θα είναι ο πιο αληθινός.
Μα και ο τελευταίος μας
σταθμός.
Και αν σκοντάφτω
που και που,
εσύ θα με σηκώνεις.
Και αν εσύ χάνεις
τα βήματα σου
εγώ θα σε διορθώνω.
Μαζί θα χορεύουμε
στην πιστά των
ονείρων μας.
Τα φώτα επάνω μας
θα λάμπουν
και τα κορμιά μας
θα αγκαλιάζουν.
Και αν ένα εμπόδιο μας βγει
και μας μπερδέψει,
με την αγάπη μας μια ώρα
αρχύτερα θα ξεμπερδέψει.
Χάρισε μου το
“τελευταίο” μου “χορό”
και πίστεψε με πως
θα συνεχίσει μέχρι
τον ουρανό.
Η ζωή μας,
ο χορός μας.
Η πορεία μας,
τα βήματα μας.
Η αγάπη μας,
η χορογραφία.
Το οξυγόνο μας,
οι ανάσες μας.
Είσαι έτοιμος να
χορέψουμε στο ρυθμό
που θα μας δώσει η ζωή;
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
