6 Ιανουαρίου 2020
Share

Ένας χαμένος ναυαγός στο νησί σου, πουλί εσύ του παραδείσου.

Post Views: 17

Μόνο να σε κοιτώ.

Να στέκομαι παράμερα και διακριτικά να σε κοιτάζω.

Να κρύβω τη λαχτάρα σε φευγαλέες ματιές.

Να φιλώ τα μάτια σου σε κάθε σου – αδιάφορα- τυπικό βλέμμα.

Να σιγοκαίω και να σιγολιώνω στη φλόγα της σαγήνης σου.

 

Μόνο να σε κοιτώ.

 

Να κάθομαι ήσυχα και αθόρυβα να σε χαζεύω.

Να καλύπτω επιμελώς τους άτακτους μου χτύπους με ξεκαρδιστικά αστεία και γέλια βροντερά.

Ν’ ανυπομονώ ν’ αντικρύσω  το λαμπερό σου χαμόγελο και να προσεύχομαι να πέσω στο κενό της γοητείας σου ακέραιος.

 

Μόνο να έρχεσαι για να σε κοιτώ.

 

Να με γεμίζει η ματιά και η θύμησή σου.

Να με ζεσταίνει όταν κρυώνω.

Να με δροσίζει όταν καίγομαι.

Να με φωτίζει όταν χάνομαι σε σκοτάδια βαθιά.

Να με κάνουν ν’ αντέχω τ’ αξημέρωτα βράδια της επώδυνης δικής σου απουσίας.

Να παλεύω με το θηρίο της φαντασίας της νυχτερινής σου παρουσίας, να βυθίζομαι στο απύθμενο κενό της πλασματικής σου ηδονής και να ευγνωμονώ που καταφέρνω να ξημερώνω ξανά και να είμαι νικητής. Έστω κι αν μέσα μου είμαι πάντα ένας αξημέρωτος χαμένος.

 

Ένας χαμένος ναυαγός στο νησί σου, πουλί εσύ του παραδείσου.

~Ζωή Παπατζίκου ~

Post Views: 17

About Ζωή Παπατζίκου

Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!

Μπορεί επίσης να σας αρέσει