Ένας χαμένος ναυαγός στο νησί σου, πουλί εσύ του παραδείσου.
Μόνο να σε κοιτώ.
Να στέκομαι παράμερα και διακριτικά να σε κοιτάζω.
Να κρύβω τη λαχτάρα σε φευγαλέες ματιές.
Να φιλώ τα μάτια σου σε κάθε σου – αδιάφορα- τυπικό βλέμμα.
Να σιγοκαίω και να σιγολιώνω στη φλόγα της σαγήνης σου.
Μόνο να σε κοιτώ.
Να κάθομαι ήσυχα και αθόρυβα να σε χαζεύω.
Να καλύπτω επιμελώς τους άτακτους μου χτύπους με ξεκαρδιστικά αστεία και γέλια βροντερά.
Ν’ ανυπομονώ ν’ αντικρύσω το λαμπερό σου χαμόγελο και να προσεύχομαι να πέσω στο κενό της γοητείας σου ακέραιος.
Μόνο να έρχεσαι για να σε κοιτώ.
Να με γεμίζει η ματιά και η θύμησή σου.
Να με ζεσταίνει όταν κρυώνω.
Να με δροσίζει όταν καίγομαι.
Να με φωτίζει όταν χάνομαι σε σκοτάδια βαθιά.
Να με κάνουν ν’ αντέχω τ’ αξημέρωτα βράδια της επώδυνης δικής σου απουσίας.
Να παλεύω με το θηρίο της φαντασίας της νυχτερινής σου παρουσίας, να βυθίζομαι στο απύθμενο κενό της πλασματικής σου ηδονής και να ευγνωμονώ που καταφέρνω να ξημερώνω ξανά και να είμαι νικητής. Έστω κι αν μέσα μου είμαι πάντα ένας αξημέρωτος χαμένος.
Ένας χαμένος ναυαγός στο νησί σου, πουλί εσύ του παραδείσου.
~Ζωή Παπατζίκου ~