Λίγη ζωή ακόμη…

Έρημοι δρόμοι, σημείο μηδέν κι εμείς σε ένα δικό μας κόσμο να ψάχνουμε τρόπο να βάψουμε τη ρίζα των μαλλιών γιατί βγήκαν τα σκούρα από κάτω ή τα λευκά. Να ψάχνουμε απεγνωσμένα για το πώς θα ανανεώσουμε το τατού μακιγιάζ στα φρύδια και στα χείλη, να σκεφτόμαστε με ποια μέθοδο θα διορθώσουμε το μόνιμο και ημιμόνιμο μανικιούρ, το γαλλικό και αμερικάνικο.

 

Τραγικές φιγούρες, τυλιγμένες μέσα στο κουκούλι του εγωισμού να δίνουν μάχη για το ποια ή ποιος θα  πάρει τον τίτλο της πιο σέξι παρουσίας και του πιο γυμνασμένου κορμιού. Στο ανελέητο κυνήγι της τρέσας, των εξτένσιονς και των κοιλιακών. Αφήσαμε να μας παρασύρουν σε έναν κόσμο ψεύτικο όπου ξεχάσαμε το πιο βασικό, να είμαστε άνθρωποι. Να έχουμε συναισθηματική νοημοσύνη, να αγαπάμε τον συνάνθρωπο και να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον.

 

Ξεχάσαμε πώς είναι η αληθινή ευτυχία και από πού πηγάζει. Υποτιμούμε τα μικρά της ζωής, μα τόσο όμορφα, προχωράμε μέσα σε ψυχρά σώματα αγνοώντας γύρω μας συστηματικά την τόση υπαρκτή ομορφιά. Άρρωστα εγωιστικές συμπεριφορές λες και ο κόσμος όλος μας ανήκει καταστρέφοντας με περίσσια χάρη μάλιστα, τα πάντα στο διάβα μας μην υπολογίζοντας το κόστος και τις επιπτώσεις. Συνέπειες θανατηφόρες που δε χωρούν δικαιολογίες του τύπου “εγώ δεν ήξερα, εγώ δεν φταίω”. Μερίδιο ευθύνης μεγάλο για όλους μας.

 

Δύο γενιές εγκλωβισμένες στη φιγούρα και στο δήθεν και άλλη μια γενιά να ακολουθεί κρυμμένη πίσω από ένα πρόσωπο μαρμάρινο και ένα ψυχρό βλέμμα. Πήραμε στα χέρια μας μια κοινωνία και τη σκοτώσαμε. Κάθε ομορφιά τη βιάσαμε και καθετί ηθικό το αφανίσαμε. Αξίες χαμένες, ίσως πλέον και ανύπαρκτες μέσα σε μια κοινωνία που ουρλιάζει για λίγη ανθρωπιά κι εμείς απλά δεν ακούμε. Ένας κόσμος που βουλιάζει, μα τα σωσίβια λιγοστά για να σωθεί ο ντουνιάς όλος.

 

Αλίμονο σε αυτούς που ακόμη δεν κατάλαβαν τι χάσαμε. Κι αν είναι να φύγουμε, να είχαμε προλάβει τουλάχιστον λίγη ζωή ακόμη..🥀🖤