Πόσες φορές δε σε χωρούσε ο τόπος; Ένιωθες εγκλωβισμένος στους τέσσερις τοίχους; Κενός, μέσα σε μία παρέα γνωστών; Είχες μπουχτίσει από πολλά; Χώρισες και όλα γύρω σου ήταν μαύρα; Πολλές θα μου πεις. Και τι έκανες γι’ αυτό;
Ανέβηκες στο αμάξι σου, έβαλες το αγαπημένο σου τραγούδι να παίζει, πάτησες το γκάζι και έφυγες χωρίς να γνωρίζεις προορισμό. Σε ενδιέφερε μόνο να φύγεις! Να τα αφήσεις όλα πίσω. Να μη σκέφτεσαι τίποτα. Να μπεις εθνική οδό και η μόνη σου έγνοια, να βρεις βενζινάδικο να φουλάρεις. Άγνωστα τα χιλιόμετρα που θα γίνουν, μα θα γίνουν πολλά.
Ο δρόμος που κίνησες είναι λες και φτιάχτηκε για εσένα. Και ας μην έχεις περάσει ποτέ από κάποια μέρη. Ο νους σου είναι τόσο γεμάτος που ούτε πινακίδες κοιτάς. Φεύγεις ευθεία. Μια τέτοια ευθεία έκανα κάποτε κι εγώ και έφτασα στη λατρεμένη Θεσσαλονίκη. Συγκεκριμένα στην Καλαμαριά. Μη νομίζεις πως έκατσα ώρα. Λίγο κατέβηκα, τη θάλασσα να νιώσω, πήρα βαθιές ανάσες και ξεκίνησα για πίσω. Στην επιστροφή, με ειδικά ένα τραγούδι να παίζει συνεχώς, ανέβασα στροφές. Ένιωθα πως ελευθερώθηκα.
Πόσες φορές μπήκες στο αμάξι και έκανες απλά το τετράγωνο του σπιτιού σου; Για 10 φορές τουλάχιστον; Ή πήγες σε ένα αγαπημένο σου μέρος; Σε οδήγησε το τιμόνι σου στην αφετηρία μιας έντονης ανάμνησης;
Οι σκέψεις να στραγγίζουν το μυαλό σου και η μόνη σου διέξοδος είναι να βρεις την πιο κοντινή παραλία να βουτήξεις μέσα στα γαλάζια νερά και να αδειάσεις. Να κολυμπήσεις τόσο, ώσπου να καταλάβεις πως είσαι καλύτερα.
Πόσες φορές με το αμάξι και πέρασες κάτω από το σπίτι της πρώην αγάπης σου;
Τι θα γινόταν αν το αμάξι είχε φωνή; Αν μπορούσε να μας μιλήσει; Σίγουρα θα ήταν ο κολλητός μας. Δε μιλάει όμως και εμάς μας αρέσει αυτό, γιατί μας πηγαίνει εκεί που εμείς θέλουμε. Μακριά από τις σκοτούρες μας. Το τιμόνι είναι στα χέρια μας, όπου το στρίψουμε εκεί θα μας βγάλει. Έτσι κάπως είναι και η ζωή μας. Οι δικές μας αποφάσεις μας οδηγούν στο πώς θα χτίσουμε το μέλλον μας. Κανείς άλλος δεν αποφασίζει για εμάς. Άρα τα βήματα που θα κάνουμε πρέπει να είναι σταθερά για να μην αναγκαστούμε ξανά στο μέλλον να μπούμε στο αυτοκίνητο μας και… όπου φύγει – φύγει.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
