Διστακτικό φιλί,
το βράδυ της σιωπής.
Τα χείλη σου,
με γεύση πικραμύγδαλο.
Σιωπή γλυκιά,
μ’ακόμη ένα διστακτικό φιλί.
Αγκάλιαζες το σώμα μου,
τον νου μου,
τις αισθήσεις μου,
κι όμως η Ψυχή μου,
ψυχή μου,
είχε ένα παράπονο από εσένα:
την άφηνες,
την πιο ακατάλληλη στιγμή:
όταν επρόκειτο να παραδοθεί στη δική σου Ψυχή.
Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης
Έχει πάει τρεις. Το μυαλό μου ταξιδεύει ακόμα στις ώρες που περάσαν. Μοιάζεις με φωτοβολίδα που έσκασε άξαφνα στο σκοτεινό ουρανό μου […]
Δεν αρχίζουνε πάλι οι καρδιές να χτυπάνε κατά παραγγελία. Ούτε ερωτευόμαστε τον ίδιο άνθρωπο δύο φορές. Για αυτό μην επιστρέφετε σε […]
Το κραγιόν μου έχει τη γεύση ενός ποτού που λάτρευες κι εγώ δεν άντεχα λεπτό. Έχει τη γεύση απ’ το φιλί σου. […]
Κραυγές ακούγονται μέσα σε σιωπές. Πώς έγιναν βαθιές πληγές οι αμυχές και ανοιχτές τρέχουν. Για ζάχαρη τα νόμιζα τα λόγια σου, αποδείχτηκαν […]
