Διστακτικό φιλί,
το βράδυ της σιωπής.
Τα χείλη σου,
με γεύση πικραμύγδαλο.
Σιωπή γλυκιά,
μ’ακόμη ένα διστακτικό φιλί.
Αγκάλιαζες το σώμα μου,
τον νου μου,
τις αισθήσεις μου,
κι όμως η Ψυχή μου,
ψυχή μου,
είχε ένα παράπονο από εσένα:
την άφηνες,
την πιο ακατάλληλη στιγμή:
όταν επρόκειτο να παραδοθεί στη δική σου Ψυχή.
Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης
Εγωισμός στον έρωτα; Φύγε! Κάνε πίσω! Κοροϊδεύεις στυγνά αυτό απ’ το οποίο γεννήθηκες. Φύγε, δεν του πρέπει του αληθινού έρωτα, δεν του […]
Και όλο έψαχνα και έψαχνα το άλλο μου μισό. Και όλο έσκαγαν δεξιά και αριστερά κάποιες περιπτώσεις, που δεν άξιζε ο χρόνος […]
Τελειώσαμε το στόλισμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου και πήγα λίγα μέτρα πιο πίσω να το θαυμάσω. Τι όμορφο που ήταν. Το πρώτο μας […]
Εσύ, δε θες να μου μιλάς. Τις αποστάσεις σου κρατάς. Πού να’ σαι τέτοια ώρα, ποια αγκαλιά ζητάς; Στείλε μου ένα […]
