“Δε σε φοβάμαι εσένα, αντέχεις!”, σου λένε και θέλεις να ουρλιάξεις. Όμως το μόνο που κάνεις είναι να χαμογελάς ευγενικά πνίγοντας την κραυγή μέσα σου. Σε ”κρατάει” κάτι και αυτό λέγεται αξιοπρέπεια. Έτσι έχεις μάθει και συνεχίζεις να την έχεις ως αρχή. Μόνο το μαξιλάρι σου το βράδυ ή το πάτωμα του μπάνιου σου, εκεί πίσω από την κλειδωμένη πόρτα, “νιώθουν” το γοερό κλάμα σου. Ταυτόχρονα κλείνεις και με το χέρι τα χείλη σου μην τυχόν σε ακούσει κανείς άλλος μέσα στο σπίτι. Δε σου αξίζουν, συλλογιέσαι όλα αυτά. Μετά σκέφτεσαι ότι υπάρχουν και χειρότερες καταστάσεις και λες ένα Δόξα Σοι ο Θεός.
Για κάποιους ανθρώπους δεν αξίζει να ενεργούμε όπως εκείνοι θέλουν για να αποδείξουμε το αντίθετο. Δε θα κλειστείς σε κανένα δωμάτιο να “κλάψεις” τη μοίρα σου. Θα στολιστείς και θα βγεις έξω. Με τους δικούς σου ανθρώπους. Θα γελάσεις, θα πας βόλτα. Άφησε τους τοξικούς ανθρώπους να σε κατηγορούν. Εξάλλου πάντα βρίσκουν κάτι να σου προσάψουν. Το έχουν στο αίμα τους να μην κοιτάζουν τη δική τους καμπούρα αλλά των άλλων. “Μια χαρά σε βλέπουμε” θα σου λένε και μέσα τους θα βράζουν που σε βλέπουν λαμπερή παρ’ όλα τα προβλήματά σου. Θα βρεις λύσεις στα θέματά σου έχοντας ήρεμο το νου σου. Και αν κάποια δε λύνονται θα μάθεις να ζεις με αυτά. Δεν μπορείς να τα αλλάξεις. Μια φορά θα ζήσουμε σε τούτη τη γη, ας μη φορτώνουμε με τόσες έννοιες το μυαλό μας.
Εσύ να γελάς με το ζόρι και ας έκλαιγες πριν πέντε λεπτά. Χαμογέλα για να ξορκίσεις το κακό. Οι άνθρωποι που σ΄ αγαπάνε ηρωίδα σε αποκαλούν γιατί γνωρίζουν τον καθημερινό σου αγώνα. Οι υπόλοιποι δε σε αφορούν. Ας λένε ό,τι θέλουν. Υπάρχει ένα δικαστήριο για εκείνους. Η δίκη λέγεται Θεία. Εσύ συνέχισε να βαδίζεις όπως θεωρείς εσύ ότι είναι σωστό για σένα και ας σου λένε ότι αντέχεις. Στο κάτω – κάτω η αλήθεια είναι ότι αντέχεις. Όσο μπορείς φυσικά. Το παλεύεις. Με το ζόρι; Με το ζόρι! Τουλάχιστον δεν παραδίδεις τα όπλα. Μαχήτρια είσαι και άσε τους υπόλοιπους να «τραγουδάνε». Επικεντρώσου στο παρόν και στο μέλλον σου. Δεν έχεις υποχρέωση σε κανέναν να απολογείσαι.
Συνέχισε να λειτουργείς με τις δικές σου αρχές. Χαμογέλα και πού θα πάει, θα περάσει και αυτό. Και αν σε πνίγει το δίκιο καμιά φορά (δεν είναι σωστό αλλά) ούρλιαξε και λίγο όταν σου ξαναπούν το περίφημο “δε σε φοβάμαι εσένα, αντέχεις!”.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
