Σαράντα έξι λοιπόν!

Δε θα πω… πως πέρασαν τα χρόνια. Μεγάλωσα πια και δε θέλω να χάνω το χρόνο μου κοιτώντας πίσω. Θέλω να βλέπω μπροστά. Και έχω ακόμη πολλά να δω, να μάθω, να ζήσω και να νιώσω. Πλέον εκτίμησα ένα πολύτιμο διαμάντι που έχουμε όλοι μας και λέγεται “σιωπή”. Η οποία σε βγάζει από δύσκολες καταστάσεις. 
 
Πέρασαν χρόνια  για να καταλάβω πως δεν πρέπει να σπαταλώ τις ώρες μου με λάθος ανθρώπους. Πως πρέπει να αγκαλιάζω πιο συχνά όσους αγαπώ. Πως εκπτώσεις στην ψυχή μου δε θα κάνω. Πως οι φίλοι είναι πράγματι μετρημένοι στα πέντε δάχτυλα μου. Πως φεύγω από οτιδήποτε μου χαλά τη διάθεση. Πως πηγαίνω όπου βρίσκω γαλήνη μέσα μου. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο, ούτε να περιμένω. 
 
Η ζωή δεν είναι μόνο ωραία και μοναδική, αλλά μια συνεχόμενη δοκιμασία. Νιώθω ευγνώμων και για τις δυσκολίες. Αλίμονο αν πω ότι όλα είναι ρόδινα ή να απαιτώ να μου έρχονται όλα καλά. Αν μπορούσα να ζητήσω κάτι σαν ευχή, θα ήταν να έχω πάντα όσα έχω και αυτή τη στιγμή. Ποτέ δε μου άρεσε η ρουτίνα της συνήθειας. Είμαι μια γυναίκα που δε θα πω ότι νιώθω παιδί μέσα μου, αλλά νιώθω γυναίκα 46 ετών. Ξέρω ποια είμαι και τι θέλω. Ξέρω όμως και το λόγο της ύπαρξης μου, και αυτός είναι τα παιδιά μου. Και όπως λέει η Γλυκερία “δεν έχω πολλά όλα να (σας) τα χαρίσω”.
 
Υ.Γ: Να με χαίρεστε!
 
Εύη Π. Γουργιώτη 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Μια σκέψη για “Σαράντα έξι λοιπόν!”