Είσαι ευτυχισμένος;

Είσαι ευτυχισμένος; Το σκέφτεσαι; Γιατί; Πες ένα “ναι” αμέσως. Ή ένα δεν ξέρω. Όχι; Ίσως αυτό να υπονοεί η καθυστέρηση της απάντησής σου. Μη με κοιτάς έτσι. Δεν είναι ώρα να κάνεις απογραφή της ζωής σου. Μια απλή ερώτηση σου έκανα. Μα η απάντηση φαντάζει δύσκολη ή περίπλοκη. Καλά, αν μου πεις ναι, να ξέρεις ότι δε θα σε πιστέψω. Αν ήσουν ευτυχισμένος θα το έλεγες με τη μία. Δίχως σκέψη. Μετά από τόσα λεπτά που είσαι αμίλητος και με τις γκριμάτσες που κάνεις, άσ’ το. Καμένος από χέρι είσαι φίλε μου.

Η ευτυχία φαίνεται από χιλιόμετρα. Εμένα όταν κάποτε μου έκαναν την ίδια ερώτηση, ξέρεις τι τους απάντησα; “Ναι… Όχι… Ισως… Πω πω, δεν ξέρω!” Ήμουν κι εγώ σαν εσένα. Το μυαλό μου για ένα τέταρτο ήταν έξω από το κεφάλι μου. Σκεφτόμουν τα λάθη μου, τις χαρές μου, τις πίκρες μου, τα κατορθώματά μου. Όλα περνούσαν φευγαλέα από μπροστά μου. Και ανάλογα με το τι θυμόμουν, απαντούσα με ένα ναι ή ένα όχι. Εκεί που έλεγα πως είμαι, πως έχω την υγεία μου, κάτι άλλο περνούσε από δίπλα μου και μου ψιθύριζε κάτι που δεν είχα. Άρα, ένιωθα πως κάτι μου λείπει.

Κάποιος μπορείς να τα έχει όλα. Ας πούμε: οικογένεια, δουλειά, προσωπική ζωή άψογη, υγεία και να νιώθει ευτυχία. Ε, να δεις που εκεί που θα ξεστομίσει το ναι, όλο και κάποια σκιά θα περάσει από τα μάτια του. Και όμως, αξίζει να μην ήμαστε ευτυχισμένοι; Αξίζει να κλαίμε για ασήμαντα θέματα; Όχι. Το ξέρουμε πως δεν αξίζει. Μα εμείς, ακόμη να πιάσουμε το νόημα της ζωής. Και παρ’ όλο που είμαι καλά, νιώθω πλήρη ευλογία, δε μου λείπει κάτι αναγκαίο, πάλι στην ερώτηση αν είμαι ευτυχισμένος, θα πω “ναι” αμέσως με ένα “αλλά…” στο τέλος. Θα χαρώ όμως για σένα, αν όταν σου κάνω την ίδια ερώτηση ξανά σε λίγους μήνες, μου πεις δίχως δισταγμό, “ναι!”.

Εύη Π. Γουργιώτη