Πώς μπορεί κανείς να αδειάσει την καρδιά του; Πώς να γλυκάνει τον πόνο του; Πώς να ηρεμήσει τις σκέψεις του; Ποιο κουμπί να πατήσει, για να μη νιώθει πληγωμένος;
Άραγε όταν λέμε, “κατέβασα τον γενικό”, το κάνουμε στην πράξη; Μπορούμε να σταματήσουμε να αισθανόμαστε άσχημα; Ή το παλεύουμε με το μέσα μας; Μα κάτι γίνεται, και όταν τελικά νιώθουμε καλύτερα, όλο και κάτι θα ακούσουμε, θα δούμε και θα το θυμηθούμε ξανά. Και άντε πάλι από την αρχή. Μα συνειδητοποιούμε πως δεν έχει την ίδια ένταση ο καημός μας. Άρα δείχνει ο χρόνος, πως τα γιατρεύει, τα περισσότερα τουλάχιστον. Έχουμε άραγε τη δύναμη να πάμε παρακάτω, δίχως να έχουμε απωθημένα μέσα μας;
Πολλές φορές λέμε, “τελείωσα, συνεχίζω!”, μα ξέρουμε πως κοροϊδεύουμαι τον εαυτό μας. Το λέμε για να το πούμε απλά. Ίσως για τους απέναντί μας, να μη νιώθουν λύπη για εμάς. Ίσως γιατί αυτό μας δίνει ψευτοδύναμη πως προχωράμε με καθαρό το νου. Μα τις νύχτες, εκεί στον αγαπημένο μας καναπέ ή κρεβάτι όλα γυρίζουν πίσω. Μας τυραννούν, γι’ αυτό και παλεύουμε με τις αϋπνίες μας. Δύσκολες ώρες δίχως να κυλούν γρήγορα, όταν όλη η πόλη κοιμάται.
Μα, πού θα πάει; Θα τη βρούμε την άκρη. Μόνο να μη μας φύγει πολύς καιρός και χάσουμε στιγμές που άξιζαν την προσοχή μας. Άρα, αφήνουμε την πληγή μας στο χρόνο; Ή προσπαθούμε να τη γιατρέψουμε εμείς οι ίδιοι με όσα ψυχικά μέσα διαθέτουμε;
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
