Είδα το χρόνο να ρίχνει
του φόβου τα πέπλα στα βλέμματα
και η αγωνία να οργώνει αυλακιές
στων ανθρώπων τη μορφή.
Οι μέρες να περνούν ίδιες
φαντάσματα σε άδεια δώματα
και πληγές να μαζεύονται
σε κορμί, καρδιά και ψυχή.
Τα νοσοκομεία να ‘ναι χαρακώματα
μιας μάχης άνισης
και κόσμος να πεθαίνει μόνος
χωρίς να κρατά χέρι αγαπημένο.
Τελειώνει η χρονιά σε σιγή,
θαρρείς ενοχικά και αθόρυβα
μαζεύει τα δάκρυα και δαίμονες
που μας στοίχειωσαν κάθε μέρα.
Δε γίναμε καλύτεροι,
πώς θα μπορούσαμε εξάλλου;
Είμαστε όμως εδώ, ζωντανοί
με μια τελευταία ευκαιρία.
Ποια ζωή θέλουμε αλήθεια;
Ποιον κόσμο θέλουμε να δούμε
για μας και τα παιδιά μας
καθώς μας κρατούν το χέρι;
Δεν υπάρχουν απαντήσεις έτοιμες
ούτε ξόρκια μαγικά.
Υπάρχουμε εμείς, ο χρόνος και η ζωή.
Ώρα να βρεθούμε σε τροχιά κοινή.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
