Δίχως εσένα

Δεν είναι που ζούμε χώρια, μα ούτε που έχω χρόνια να σε δω. Μα είναι αυτή η αόρατη παρουσία σου γύρω μου, τόσο έντονη, που δε μ’ αφήνει στιγμή να μη σε σκεφτώ. Μέσα στο σπίτι το κάθε τι, έχει κάτι από σένα. Όσο και να προσπάθησα να αλλάξω διάφορα εδώ μέσα, οι αναμνήσεις μας είναι παρούσες. Όλα σχεδόν τα άλλαξα, τα χάρισα, τα πέταξα… μα δεν κατάφερα να σε βγάλω από μέσα μου. Το κενό σου, είναι ακόμη ανοιχτό.

Σκέφτηκα να φύγω, να κάνω κάπου αλλού μια νέα αρχή. Και ύστερα τι; Θα άλλαζε κάτι; Δεν το πιστεύω πως θα φύγεις ποτέ από τη μνήμη μου. Ό,τι και να έκανα ή θα κάνω, πιστεύω πως είναι ακατόρθωτο η αγάπη μου για σένα να σβήσει. Όσο και αν η μέρα φεύγει πιο ανώδυνα, έρχεται η νύχτα. Μία από τις χιλιάδες νύχτες δίχως εσένα και εκεί πολεμώ με τη θλίψη μου. Με το ποσό πολύ μου λείπεις.

Δε νομίζω να ξεπεράσω ποτέ μου την απουσία σου. Αλλιώς τα είχα σχεδιάσει για εμάς τους δυο, αλλιώς εξελίχθηκαν. Είμαι ευγνώμων για όσα πέρασα μαζί σου, μα δε μου έφτασαν. Ήθελα περισσότερες στιγμές μας. Ως το τέρμα.
Μα έτσι είναι η ζωή. Απρόβλεπτη.

Εύη Π. Γουργιώτη 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Μια σκέψη για “Δίχως εσένα”