Απόψε θα σε απαλλάξω από τον πόθο σου. Απόψε θα γίνω δική σου. Σώμα και ψυχή δική σου. Το βράδυ ετοιμάσου να ζήσεις κάτι συγκλονιστικό. Τέτοια νύχτα δε θα έχεις ξαναζήσει. Δε θα είναι κάτι συνηθισμένο. Δε νομίζω να έτυχε να ξαναντύσεις τον έρωτα με τ ‘ άστρα και το φεγγάρι. Τα πόδια μας θα τα βρέχει η θάλασσα και τα κορμιά μας θα αφήνουν επάνω στην άμμο τα αποτυπώματά τους.
Ο ουρανός θα φωτίζει τα μάτια μας. Τα φιλιά μας θα είναι δροσερά. Λόγια αγάπης θα χάνονται μέσα στο καλοκαιρινό αεράκι. Οι δυο μας, στην ακροθαλασσιά. Εκεί που κανείς δε θα μπορεί να μας διακόψει.
Απόψε θα χορέψεις στο δικό μου ρυθμό. Στο δικό μου σκηνικό. Έτσι όπως το ποθούσα με το που σε είδα. Δίχως λάβρα και φωτιά. Ο έρωτας ο δικός μας θα είναι δροσερός. Το νερό θα ενωθεί μαζί μας. Τα κύματα που θα σκάνε στην αμμουδιά θα μας αγκαλιάζουν. Τα αστέρια θα σε βοηθούν να βλέπεις τις καμπύλες μου. Το δε φεγγάρι να κοιτάς τα μάτια μου. Θα βλέπεις μέσα τους πώς λαμπυρίζει η αγάπη που σου έχω. Απόψε θα γίνω δική σου, όπως εγώ το επιθυμώ.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
