“Δεν έχεις ανάγκη”, σου λένε. Βγάζουν ένα πόρισμα και σε κατατάσσουν στη λίστα των ισχυρών. Των λεφτάδων. Μα εσύ το μόνο που κάνεις είναι να μην κλαίγεσαι σε κανέναν. Δε ζητάς βοήθεια. Δε λες τα προβλήματα σου πουθενά. Δε θέλεις να σε λυπούνται και ας έχεις ένα σωρό οικονομικά προβλήματα. Και ας φτιάχνεις με τα χέρια σου κουτσά στραβά, ό,τι σου χαλάει. Γίνεσαι και βαφέας, υδραυλικός και ό,τι μπορείς. Έχεις αξιοπρέπεια αλλά πάνω απ’ όλα έχεις διάθεση για ζωή! Δεν επιτρέπεις κανένα εμπόδιο να σου σε κάνει να αφήσεις έστω και μία ημέρα ανεκμετάλλευτη. Να μην τη γεμίσεις με στιγμές.
Έμαθες και με τα λίγα να περνάς καλά. “Όλο βόλτες μου είσαι”, σου λένε. Άνθρωποι που οικονομικά βρίσκονται σε καλύτερη θέση από σένα, αλλά τρώγονται με την τσιγκουνιά τους. Τα κάνουν κομπόδεμα για τον άλλον κόσμο. Εσύ δεν τους δίνεις σημασία. Ξέρεις πως στην τσέπη σου έχεις είκοσι ευρώ μόνο. Θα βάλεις τα μισά βενζίνη και με τα άλλα θα πιεις δύο καφέδες. Αλλά θα έχεις πρώτο τραπέζι μπροστά στη θάλασσα. Αν δεν είναι αυτό καλοπέραση, τότε τι;
“Κάθε μέρα για καφεδάκι είσαι, πού τα βρίσκεις ;”, συνεχίζουν να σου βγάζουν χολή. Μα δε σκέφτονται πως αντί να καπνίζεις ένα και δύο πακέτα την ημέρα, χαλάς μόνο για έναν ευλογημένο καφέ. Ή αντί να τα σπαταλάς σε τζόγο, βραδινές ξέφρενες διασκεδάσεις ή να αγοράζεις πανάκριβα σερβίτσια, προτιμάς να τα ξοδεύεις σε ποιοτικές αξέχαστες αναμνήσεις. Εξάλλου αυτές θα σου μείνουν. Αλλά εκεί αυτοί, λες και τους ζητάς δανεικά και τρώγονται με την πάρτη σου. Φαντάσου να είχες και λεφτά, να σε έβλεπαν να κάνεις ανακαίνιση στο σπίτι, να αγόραζες καινούργιο αμάξι, να έκανες χλιδάτες διακοπές σε εξωτικά μέρη… δε σε έσωζε κανένας.
Άνθρωποι μίζεροι που κάθονται όλη μέρα στο μπαλκόνι τους, παρατηρούν τα πάντα γύρω τους και μέσα στο διαδίκτυο. Θα μου πείτε, εμείς φταίμε που προκαλούμε άθελά μας και ποστάρουμε μέσα πού πάμε και τι κάνουμε; Τώρα αν εκείνοι δε βλέπουν πως είμαστε λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μας, έχοντας και κάνα δυο σάντουιτς στην τσάντα και κάνουμε μια απλή εκδρομή στο βουνό, τι να πω; Πάντα όμως οι κακοπροαίρετοι άνθρωποι, κάτι θα βρίσκουν να σου πετούν.
Εσύ το μόνο που κάνεις είναι να θέλεις να τακτοποιείς τις υποχρεώσεις σου και ό,τι περισσεύει και αν, να τα ξοδεύεις με ελάχιστους φίλους μια όμορφη Κυριακή, σ’ έναν καφενέ κάτω από έναν πλάτανο, ψηλά σε ένα χωριό στο βουνό. Παρ’ όλο που τους έχεις γραμμένους, θα ήθελες να απαντήσεις σε έναν απ’ αυτούς: “Ναι, ρε φίλε, και καφέ θα πιω κάθε μέρα και βόλτες θα πηγαίνω και ό,τι θέλω θα κάνω! Το δικό σου πρόβλημα ποιο είναι; Μήπως με ταΐζεις και δεν το κατάλαβα;”
Αλλά όπως έγραψα παραπάνω, έχεις αξιοπρέπεια. Δεν ανοίγεις το στόμα σου. Δεν ασχολείσαι επίσης με το τι κάνει ο άλλος. Συνεχίζεις με το δικό σου τρόπο να βιοπαλεύεις, μα ταυτόχρονα ξέρεις πως μια φορά θα περάσεις από τούτη τη ζωή, άρα, ξέρεις να περνάς καλά και με τα λίγα. Θέλεις να ζήσεις στο έπακρο την κάθε σου ημέρα. Και καλά κάνεις.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
