Πόσο θα ήθελα να κάνω μια κοπάνα από την καθημερινότητά μου. Ένα δίωρο μου αρκεί. Λίγο να νιώσω πως έχω ακόμη μέσα μου μια μικρή φλόγα σκανταλιάς.
Πόσο θέλω να ξεφύγω από τη δουλειά μου, να πιω έναν καφέ με κάποιον φίλο. Ένα δίωρο μου αρκεί. Λίγο να απαλλάξω το νου μου από αριθμούς. Λίγο να ξεκουράσω τα χέρια μου. Λίγο να σταματήσω να κάνω πωλήσεις. Λίγο να πάρω μια ανάσα από την οποιαδήποτε εργασία και αν κάνω.
Πόσο θα ήθελα να κάνω ένα διάλειμμα, όταν διαβάζω τα παιδιά μου ή τα εγγόνια μου. Ένα δίωρο μου αρκεί.
Λίγο να περπατήσω έξω. Να αναπνεύσω οξυγόνο. Να ξεθολώσει το μυαλό μου.
Πόσο θα ήθελα να το σκάσω από τα κάγκελα των υποχρεώσεών μου. Ένα δίωρο μου αρκεί. Λίγο να πάρω το αμάξι. Να βάλω μουσική και να φύγω απλά για άγνωστο προορισμό.
Πόσο θα ήθελα να σβήσω για λίγο τα προβλήματά μου. Ένα δίωρο μου αρκεί. Λίγο να πάω να δω τη θάλασσα. Να ανοίξει το βλέμμα μου στο απέραντο γαλάζιο της. Να κλείσω ένα κουμπί, να μη σκέφτομαι πίσω τι με περιμένει.
Πόσο θα ήθελα να ξεκουραστώ. Ένα δίωρο μου αρκεί. Να πάρω μια ανάσα. Να πάρω δυνάμεις. Να γεμίσω τις μπαταρίες μου… και ύστερα να επιστρέψω πίσω με άλλη διάθεση πια.
Τι λέτε; Κάνουμε σκαστό;
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
