Είμαι ακόμη εδώ και σε περιμένω.
Που να ‘σαι, άραγε;
Έλα να χαρείς.
Μην αργείς!
Έβγαλε ρίζες το κορμί μου
μέσα στο άγονο έδαφος.
Δε φτάνουν τα δάκρυά μου
να μαλακώσουν το χώμα.
Θαρρώ πως είμαι χρόνια
σ’ αυτή τη στάση.
Όρθια,
να σε προσμένω.
Έχασα το χρόνο. Ούτε γνωρίζω
τι εποχή με προσπερνάει.
Μήπως είναι άνοιξη;
Μήπως φθινοπώριασε;
Έχω σταματήσει να μετρώ
τις μέρες. Δεν έχει νόημα.
Άδειες σελίδες
τα ημερολόγιά μου.
Αν είναι να φανείς ούτε
τους δείκτες του ρολογιού
δε θα κοιτάξω.
Αρκεί να ‘ρθεις.
Αργείς;
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
