Η ζωή μου μακριά σου μοιάζει με μια καλοκουρδισμένη μηχανή που αν κάτι ξέρει να κάνει καλά, είναι να δουλεύει ρολόι. Φαινομενικά όλα δείχνουν πως έχουν στοιχηθεί με τον κατάλληλο τρόπο για να προχωρήσω χωρίς εσένα.
Και πράγματι, αν με ρωτάς, αυτό κάνω. Με λίγη παραπάνω πρεμούρα από τη συνηθισμένη βέβαια. Με κάποια αδικαιολόγητη βιασύνη να τρέξω σε δρόμους που αποκλείεται να σε τρακάρω. Κι όλο σε ξεχνάω, μάτια μου. Σε χρόνο βραχυπρόθεσμο. Σε διάρκεια όχι μεγαλύτερη από αυτή της μέθης. Όλο σε καταστρέφω, πνίγοντάς σε σε οινοπνεύματα, καίγοντάς σε σε τσιγάρα. Όλο σε αντικαθιστώ σε εφήμερα κρεβάτια που μόνο ενοχές μου προσφέρουν και κάποια υποτυπώδη επιβεβαίωση. Όλο σε υποβαθμίζω μιλώντας για σένα με άγριες λέξεις κι όλο σε βουτάω σε σιωπές σπρώχνοντάς σε κάτω από το χαλάκι για να μη σε βλέπω.
Η ζωή μου μακριά σου φαντάζει κάτι παραπάνω από φυσιολογική. Μα αν κοιτάξεις λίγο πιο προσεκτικά, εύκολα θα καταλάβεις πως η περσόνα μου σε ξέχασε. Αυτό που επιμελημένα προβάλλω σε έσβησε. Στην κοινωνική ζωή μου απλώς εξαφανίστηκες. Εγώ, στον πυρήνα μου, εγώ στη γύμνια μου, εγώ στη μοναξιά μου, συνεχίζω με έναν σχεδόν εμμονικό τρόπο να σε αγαπάω. Κι αυτό είναι που με απογοητεύει παραπάνω. Λίγο παραπάνω κι από εσένα τον ίδιο.
Έλενα Κορινιώτη
