Έπρεπε να κάνω παρέα με Ιούδες, για να καταλάβω πως κάποια φιλιά μυρίζουν προδοσία. Έπρεπε να τα δώσω κι εγώ κι όχι, δε νιώθω περήφανη γι’ αυτό. Έπρεπε να πέσω στην ανάγκη των Πιλάτων, που σχολαστικά καθάριζαν τα χέρια τους όταν τους χρειαζόμουν αφήνοντάς με στο έλεος κάποιου Θεού που μάλλον δεν πίστεψαν στιγμή.
Έπρεπε να με πνίξουν στα σ’ αγαπώ για να καταλάβω πως όπως κι αν το προφέρουν, με όση λυρικότητα
ή επιτήδευση στην προφορά τους εγώ θα το αντιλαμβάνομαι μονάχα στην έμπρακτη μορφή του. Μάθε το κι εσύ αυτό, το σ’ αγαπώ πρώτα να φαίνεται κι έπειτα να λέγεται.
Έπρεπε να με στήσουν στον τοίχο, κατακρίνοντάς με για κάθε σφάλμα μου για να μάθω να μη δείχνω με το δάχτυλο. Άλλωστε κάποιος το έχει πει, πως όσο στοχεύεις με το δείκτη σου τα άλλα τέσσερα δάχτυλά σου,
εσένα δείχνουν, δες τα. Κάποιοι τη βρίσκουν πετώντας λίθους σε φαινομενικά αμαρτωλούς. Εγώ σίγουρα ήμουν για λίθο. Εκείνοι ήταν σίγουρα για το ρόλο του δικαστή;
Έπρεπε να μου υποσχεθούν τα ανέφικτα, για να πάψω να παίρνω στα σοβαρά τους όρκους. Έπρεπε να τα έχω όλα κι έπειτα να τα χάσω όλα για να τα εκτιμήσω, πώς αλλιώς νομίζεις γίνεται;
Έπρεπε να με αδικήσουν, για να τους πατήσω στον κάλο, υψώνοντας φωνή κι ανάστημα.Έπρεπε να μου στερήσουν την αγκαλιά για να μάθω να τυλίγω τα χέρια μου, γύρω απ’ τον κορμό μου -τώρα με αγκαλιάζω εγώ-.
Έπρεπε να κλάψω πάρα πολύ, για να μου γεννηθεί αυτή η ανάγκη να κάνω τους ανθρώπους τριγύρω να γελάνε. Έπρεπε να μου πουν διαδοχικά “όχι” για να μάθω να λέω κι εγώ.
Έπρεπε να μου συμβούν όλα αυτά, μη λυπάσαι. Δια πυρός και σιδήρου πρέπει να περνιούνται οι άνθρωποι
για να σκληραίνουν. Έπρεπε να πάρω το μάθημά μου, σε αυτό το κέντρο δια βίου μάθησης που κάποιοι λένε ζωή. Έπρεπε να με πετάξουν στα βαθιά για να μάθω κολύμπι.
Είναι μοναδικά παράξενος ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τη δύναμή σου. Τα τότε χαστούκια που έφαγες, σήμερα μοιάζουν χάδια. Και δεν άλλαξε η ορμή που σου τα δίνουν, απλώς εσύ οχυρώθηκες, αμυνθηκες, δυνάμωσες. Και δεν είναι όλοι τους άνθρωποι, υπάρχουν και τσογλάνια. Το ότι εσύ επέλεξες να μη γίνεις σαν αυτούς να το καμαρώνεις, σαν το μεγαλύτερο επίτευγμά σου.
Έλενα Κορινιώτη
