Έπεσε το μάτι μου σε κάποιες αναρτήσεις στο ίντερνετ. ‘’Μείνε δυνατός!’’, ’’Μη σε νοιάζει για τους γύρω σου, τι σκέφτονται για σένα, όποιοι κι αν είναι δεν τους έχεις ανάγκη!’’, ’’δε χρειάζεται να στεναχωριέσαι αν χώρισες ή έφυγε, κοίτα μπροστά και ξέχνα ό,τι σε πληγώνει!’’.
Και μετά κατάλαβα πως μάλλον εγώ φταίω που δεν μπόρεσα ποτέ να εναρμονιστώ με την κοινή λογική του να φτιάχνουμε ανθρώπους δυνατούς για τους ευατούς τους, ώστε να είναι μόνοι τους. Μην τυχόν και κόψουν κάποιο κομμάτι από την ψυχή τους για να το δώσουν κάπου και πληγωθούν. Κατάντησαν να έχουν στο μυαλό τους τα συναισθήματα που νιώθουν για τους γύρω τους ενοχικά.
Η λέξη ‘’νιώθω’’ δείχνει αδυναμία και αυτοί πρέπει να είναι ανέγγιχτοι για συγκινήσεις… Φτάσανε να κλαίνε μόνο στις ταινίες γιατί φοβούνται να γίνουν πρωταγωνιστές στη ζωή τους. Γιατί ένας πρωταγωνιστής έχει αδυναμίες, νοιώθει, χάνει, φθείρεται και δε φοβάται να δώσει όλη του την ψυχή για μια στιγμή, γιατί ξέρει πως αυτές οι στιγμές φτιάχνουν το παζλ που λέγεται ζωή.
Giannis/thelostpoet15
Ονομάζομαι Γιάννης Λούρης και γεννήθηκα Θεσσαλονίκη.Από μικρός παρατηρούσα τα πρόσωπα των ανθρώπων και έφτιαχνα ιστορίες .
Αν και η ζωή ήταν πάντα απλόχερη μαζί μου, όπου μου έδωσε τη χαρά να έχω τρεις υπέροχες κόρες,με ενθουσίαζε να διακρίνω τη μαύρη πλευρά της και να βρίσκω την ομορφιά μέσα από τα αγκάθια της.
Ακόμα προσπαθώ να βρω τα όρια στα συναισθήματα μας με οδηγό την αυθόρμητη ματιά ενός παιδιού ή το απρόκλητο θράσος ενός τρελού…και τα δύο είναι αληθινά…εξού και τα βίντεο που σας παραθέτω, καλώς ήρθατε στον κόσμο μου….
