Όσο κι αν θέλουμε να φανούμε δυνατοί στον πόνο που μας άφησε μια συνάντηση, τόσο τον αναζητούμε για να την ξαναζήσουμε.
Θέλουμε να νιώσουμε ξανά και ξανά τη στιγμή κι ας πονάμε… γιατί ίσως έτσι είναι ο μοναδικός τρόπος για να βρισκόμαστε δίπλα στον άνθρωπο που έχουμε στο μυαλό μας κι ας μας πλήγωσε. Κι ας χαμογελάμε σε όλους γύρω μας δείχνοντας πως τον ξεπεράσαμε, πως η ζωή συνεχίζεται και χωρίς αυτόν.
Και όταν τα φώτα του δωματίου πέσουν και είμαστε μόνοι μας, τότε στην ησυχία, θα θυμηθούμε την κάθε λεπτομέρεια της στιγμής, βάζοντας το μαχαίρι βαθιά… Έστω και έτσι, είμαστε δίπλα του…
Giannis15/TheLostPoet
Ονομάζομαι Γιάννης Λούρης και γεννήθηκα Θεσσαλονίκη.Από μικρός παρατηρούσα τα πρόσωπα των ανθρώπων και έφτιαχνα ιστορίες .
Αν και η ζωή ήταν πάντα απλόχερη μαζί μου, όπου μου έδωσε τη χαρά να έχω τρεις υπέροχες κόρες,με ενθουσίαζε να διακρίνω τη μαύρη πλευρά της και να βρίσκω την ομορφιά μέσα από τα αγκάθια της.
Ακόμα προσπαθώ να βρω τα όρια στα συναισθήματα μας με οδηγό την αυθόρμητη ματιά ενός παιδιού ή το απρόκλητο θράσος ενός τρελού…και τα δύο είναι αληθινά…εξού και τα βίντεο που σας παραθέτω, καλώς ήρθατε στον κόσμο μου….
