Και δεν έχω να θυμάμαι
λόγια πληγωμένα από εσένα.
Ούτε άγριες σκηνές, οργή γεμάτες.
Δε μου μίλησες άσχημα ποτέ σου,
ούτε με αντικατέστησες με τον πρώτο
τυχόντα άνθρωπο που βρέθηκε
στο διάβα σου, καρδιά μου.
Δε με έβλαψες ποτέ σου,
τουλάχιστον συνειδητά.
Κι ίσως κάπου εδώ να αναρωτιέσαι:
εφ’ όσον μου “ξηγήθηκες σπαθί”
όπως συνηθίζεις να λες στρίβοντας
κάπως νωχελικά το τσιγάρο σου,
τι να έπαθα στα καλά του καθουμένου;
Γιατί σιγά σιγά σε εγκαταλείπω;
Μα, άκου με, τι έκανες για εμένα;
Τι για να με κρατήσεις;
Τι για να μη με φοβίσεις;
Τι για να με αγαπήσεις;
Παθητικός δέκτης ήσουν μιας συνθήκης
που αν έπαιρνες στα χέρια σου
θα την έκανες καθωσπρέπει έρωτα.
Ξέρεις, μωρό μου, οι άνθρωποι, έστω
και λιγάκι αυθαίρετα, αποκτούν
προσδοκίες από εμάς, μέρα με τη μέρα,
φιλί με το φιλί, λέξη με τη λέξη.
Κι εγώ περίμενα για καιρό, έστω ένα βήμα
προς τα μπρος, μπας και με πλησιάσεις.
Μα εσύ επέλεξες να μη ρισκάρεις,
να μην πληγωθείς, να μη λερωθείς
συναισθηματικά, να μη με κρατήσεις.
Ελπίζω τουλάχιστον να μην το μετάνιωσες…
Ελπίζω να μη σου μείνει απωθημένο…
Έλενα Κορινιώτη
