Μερικές φορές φοβάσαι μήπως πονέσεις πολύ. Μόλις πονέσεις όμως, μόλις νιώσεις το αίμα σου να παγώνει, το δέρμα σου να καίει, δε φοβάσαι πια τίποτα. Έχεις ολοκληρωτικά αλλάξει. Γίνεσαι από ένα παιδί τρομαγμένο, ένα αγρίμι ντυμένο άνθρωπος. Ποιος νοιάζεται, αν όλοι σου λένε, πως πρέπει να προχωρήσεις μπροστά και να ξεχάσεις. Να ξεχάσεις… θα ήταν σαν να ξερίζωνες ό,τι αγάπη είχε μέσα η καρδιά σου και να την πετούσες. Τι θα έμενε μετά;
Ώστε δε θυμάσαι πια από πού ξεκίνησες να πονάς, παρά μονάχα πού έφτασες. Ένα μοτίβο θανάτου που επαναλαμβάνεται κάθε μέρα, ώρα και στιγμή. Μια μικρή μορφή εξουσίας που αρχίζει και σου αρέσει ίσως. Αγγίζεις την μπλούζα του, την κρατάς, τη μυρίζεις, για δευτερόλεπτα είναι πάλι εδώ, δίπλα σου. Ο ιδρώτας από το σώμα του, η μυρωδιά του σε διαπερνά. Τι να σου κάνω, που από όλες τις μορφές του έρωτα διάλεξες εκείνη από την οποία δεν μπορείς ποτέ να ξαναπάρεις πίσω τον εαυτό σου;
To μήνυμα ξαναέπαιζε, το ποτήρι ξαναγέμιζε και εσύ εκεί, να φτιάχνεις ιστορίες στο λαβύρινθο του μυαλού σου, μπερδεύοντας την αλήθεια με το ψέμα… Μη φοβάσαι, τις αναμνήσεις δεν μπορεί να σ’ τις πάρει κανείς…
Μπέττυ Κούτσιου-Giannis/thelostpoet15
*Όταν οι σκέψεις συναντιούνται και δημιουργούν λόγια και εικόνες… ήταν πραγματικά μεγάλη μου τιμή και εμπειρία να συνεργάζομαι μαζί, σου Μπέττυ!
Ονομάζομαι Γιάννης Λούρης και γεννήθηκα Θεσσαλονίκη.Από μικρός παρατηρούσα τα πρόσωπα των ανθρώπων και έφτιαχνα ιστορίες .
Αν και η ζωή ήταν πάντα απλόχερη μαζί μου, όπου μου έδωσε τη χαρά να έχω τρεις υπέροχες κόρες,με ενθουσίαζε να διακρίνω τη μαύρη πλευρά της και να βρίσκω την ομορφιά μέσα από τα αγκάθια της.
Ακόμα προσπαθώ να βρω τα όρια στα συναισθήματα μας με οδηγό την αυθόρμητη ματιά ενός παιδιού ή το απρόκλητο θράσος ενός τρελού…και τα δύο είναι αληθινά…εξού και τα βίντεο που σας παραθέτω, καλώς ήρθατε στον κόσμο μου….