Απών

Μερικές φορές φοβάσαι μήπως πονέσεις πολύ. Μόλις πονέσεις όμως, μόλις νιώσεις το αίμα σου να παγώνει, το δέρμα σου να καίει, δε φοβάσαι πια τίποτα. Έχεις ολοκληρωτικά αλλάξει. Γίνεσαι από ένα παιδί τρομαγμένο, ένα αγρίμι ντυμένο άνθρωπος. Ποιος νοιάζεται, αν όλοι σου λένε, πως πρέπει να προχωρήσεις μπροστά και να ξεχάσεις. Να ξεχάσεις… θα ήταν σαν να ξερίζωνες ό,τι αγάπη είχε μέσα η καρδιά σου και να την πετούσες. Τι θα έμενε μετά;

Ώστε δε θυμάσαι πια από πού ξεκίνησες να πονάς, παρά μονάχα πού έφτασες. Ένα μοτίβο θανάτου που επαναλαμβάνεται κάθε μέρα, ώρα και στιγμή. Μια μικρή μορφή εξουσίας που αρχίζει και σου αρέσει ίσως. Αγγίζεις την μπλούζα του, την κρατάς, τη μυρίζεις, για δευτερόλεπτα είναι πάλι εδώ, δίπλα σου. Ο ιδρώτας από το σώμα του, η μυρωδιά του σε διαπερνά. Τι να σου κάνω, που από όλες τις μορφές του έρωτα διάλεξες εκείνη από την οποία δεν μπορείς ποτέ να ξαναπάρεις πίσω τον εαυτό σου;

To μήνυμα ξαναέπαιζε, το ποτήρι ξαναγέμιζε και εσύ εκεί, να φτιάχνεις ιστορίες στο λαβύρινθο του μυαλού σου, μπερδεύοντας την αλήθεια με το ψέμα… Μη φοβάσαι, τις αναμνήσεις δεν μπορεί να σ’ τις πάρει κανείς…

Μπέττυ Κούτσιου-Giannis/thelostpoet15

*Όταν οι σκέψεις συναντιούνται και δημιουργούν λόγια και εικόνες… ήταν πραγματικά μεγάλη μου τιμή και εμπειρία να συνεργάζομαι μαζί, σου Μπέττυ!

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *