Αυτόν τον καιρό δεν μπορώ να τον καταλάβω…
Ούτε αυτός μπορεί να καταλάβει εμένα φυσικά. Να νιώσει τον πόνο μου. Που μαυρίζει το μέσα μου κάθε φορά που βρέχει και βραχυκυκλώνεται ο εγκέφαλός μου. Γιατί, κακά τα ψέματα, με τόση βροχή που έχει ρίξει τις τελευταίες μέρες, τα πάντα υπολειτουργούν.
Αλλά, δεν θα γκρινιάξω…
Θα κάνω κι άλλη υπομονή. Θα προσποιηθώ ότι τρελαίνομαι με αυτόν τον καιρό. Που πελώρια μαύρα σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό και ρίχνει από τα ξημερώματα ό,τι υπάρχει σε έπιπλο. Καρεκλοπόδαρα δηλαδή.
Δε με εμπνέει να κάνω κάτι. Βασικά δε θέλω να κάνω τίποτα. Προσπαθώ ο δύστυχος αλλά δεν. Φτιάχνω καφέ και καπνίζω. Ανοίγω ένα βιβλίο και μετά από λίγο το κλείνω. Μετά πιάνω άλλο βιβλίο (μήπως και έχει πιο πολύ ενδιαφέρον από το προηγούμενο) αλλά και πάλι τίποτα.
Οι ώρες να περνούν και ο καιρός εκεί να κάνει τα δικά του. Βροχή, βροχή, βροχή που μαστιγώνει με μίσος τους δρόμους και τους ελάχιστους περαστικούς. Και μετά από λίγο;;;
Γκεστ σταρ βγαίνει ο ήλιος και η διάθεσή μου μετεβλήθη κατά 180 μοίρες και βάλε. Και τότε θυμάμαι ότι πρέπει να βγάλω το σκύλο βόλτα, να μαγειρέψω για να φάω, και να κάτσω να γράψω εκείνο το έρημο το μυθιστόρημα που το βασανίζω μήνες τώρα…
Όλα καλά – όλα ανθηρά, που έλεγε και ο παππούς μου ο Κωνσταντίνος. Η επόμενη μέρα είναι πάντα καλύτερη από την προηγούμενη. Αρκεί να μην έχει κεραυνούς, αστραπές και καταιγίδες.
Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης
