Σ’ ένα αλλιώτικο αύριο

Είδα τον παλιό μου εαυτό σε ένα καφέ, μέσα σε ένα απομονωμένο στενάκι. Ίσως να ήμουν 16 τότε, φορούσα σιδεράκια, είχα κοντά μαλλιά και γελούσα υστερικά σε αστείες ή και όχι συζητήσεις. Ένα αδέξιο εφηβάκι ήμουν που πίστευε στο ευτυχισμένο τέλος των παραμυθιών. Δεν ξέρω τι ένιωσα βλέποντάς με στην πιο αγνή και ελεύθερη μορφή μου. Ξέρω όμως πως η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά στο στήθος μου και ένιωσα συμπόνια για τη νεαρή Φιλίνα.

Συμπόνια για όσα θα ακολουθήσουν. Θα ήθελα να την αγκαλιάσω και να της πω, πως όλα θα πάνε καλά, ίσως όμως όχι με τον τρόπο που ήλπιζε. Να μη φοβάται, να μην αγχώνεται, να προσέχει. Λίγο υποκριτικό όμως να το ακούσει από μένα, που σχεδόν δέκα χρόνια μετά με κατακλύζουν φόβοι, άγχος και δεν ξεχωρίζω την πραγματική απειλή από την επίπλαστη. Απέστρεψα το βλέμμα μου, μιας και δεν ήξερα τι να της πω…

Θα ήθελα να της πω, πως πραγματοποίησε όλα της τα όνειρα. Μα είναι μόνο η μισή αλήθεια, καθώς στη διαδρομή κάπου έχασε τον μίτο και δεν ήξερε ποιος δρόμος θα την οδηγήσει στην ευτυχία. Δεν ήξερε τότε πως την ευτυχία την βρίσκει στη διαδρομή και όχι στον προορισμό. Κάπου ξέχασε ποια είναι, τι αξίζει και μετέτρεψε το άγχος της σε αυτοάνοσο. Πόσο δε θέλω να της αποκαλύψω όλα τα μελανά σημεία που θα πρέπει να βιώσει, όλες τις άσχημες στιγμές που θα χαρακτούν στην ψυχή της.

Ντράπηκα όταν την είδα να γελάει. Ντράπηκα γιατί κάπου στη διαδρομή με πρόδωσα. Νόμιζα τότε πως κλειδώνοντας τις αρνητικές σκέψεις, τα γιατί και τα βεβαρυμένα συναισθήματα, θα απαλλαγόμουν από αυτά και δε θα με επηρέαζαν στη μετέπειτα ζωή μου. Πόσο λάθος έκανα… Μακάρι να μπορούσα να της δώσω για μια στιγμή τα μάτια μου, να δει πόσο η συμπεριφορά της μας καταστρέφει. Να δει πως τα συναισθήματα είναι για να βιώνονται, οι σκέψεις για να εκφράζονται και οι λέξεις για να μοιράζονται.

Πολλοί εύχονται να ήταν ξανά, έστω και για μια στιγμή, 16. Δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Τα 16 για μένα σημαίνουν μεν παιδικότητα και άγνοια κινδύνων, αλλά είναι σημασμένα με την ανωριμότητα και άρρηκτα συνδεδεμένα με τη μη αποδοχή του εαυτού μου. Μη ξεγελιέστε, έχω σίγουρα πολύ δρόμο να διανύσω για να πω πως με αποδέχομαι. Όμως διαφέρω από τη Φιλίνα των 16. Διαφέρω και κάπως χαίρομαι για αυτό.

Σήμερα κοιτάω τον φόβο κατάματα και προσπαθώ να τον αντιμετωπίσω. Αναγνωρίζω τα λάθη μου και δε με δικαιολογώ, μα τείνω να τα διορθώνω. Μπορεί το άγχος μου να ισχυροποιήθηκε, να άλλαξε μορφές, να απασχολεί το μυαλό μου συχνότερα, αλλά κάνω κινήσεις προκειμένου να το διαχειριστώ και δεν του επιτρέπω να με ορίζει. Μαθαίνω να είμαι ειλικρινής με τα συναισθήματά μου και να τα βιώνω σε όλο το εύρος τους. Δεν κρύβω τη λύπη μου και δε σκεπάζω μια δύσκολη μέρα με ένα πλαστό χαμόγελο. Αφού δεν μπορώ να χωρέσω τη βροχή μιας καταιγίδας σε ένα νεροπότηρο, τότε γιατί να προσπαθώ να κρύψω όλα μου τα συναισθήματα πίσω από αυτό της χαράς;

Δεν ξέρω αν η μικρή Φιλίνα θα ήταν περήφανη για μένα, τουλάχιστον όχι σε όλο το εύρος μου. Ξέρω όμως, πως θα ήταν τουλάχιστον εγκληματικό από μέρους μου να αφήσω απροστάτευτο και εκτεθειμένο αυτό το δεκαεξάχρονο κορίτσι που ακόμα υπάρχει κάπου κρυμμένο μέσα μου. Δεν ξέρω αν μπορώ να θεραπεύσω τις πληγές του, όμως μπορώ να προσπαθήσω. Άλλωστε, ανοίγοντας, έστω και ελάχιστα, την πόρτα της ψυχής σου, δεν μπορεί παρά να τρυπώσει λίγο φως. Κάπως έτσι νιώθω πως διαλύονται τα σκοτάδια μας. Όχι από προβολείς, αλλά από διάσπαρτα μικρά κεράκια που βρήκαμε το θάρρος να ανάψουμε στις πιο σκοτεινές στιγμές μας. Έτσι απελευθερωνόμαστε από την ειρκτή του νου μας. Κι έτσι θεραπεύουμε την παιδική φωνούλα μέσα μας….

Φιλίνα Ιγνατιάδου