Μια εικόνα χίλιες λέξεις – διαδρομή
Αέναη η αναζήτηση της προσωπικής ευδαιμονίας.
Συνδέεται όμως τελικά, με την ευτυχία που όλοι αναζητούμε;
Η ζωή κάνει κύκλους και στο σημείο που ξεκίνησες θα ξαναγυρίσεις κάποια στιγμή, σε μια καινούργια αφετηρία. Αυτήν τη φορά όμως, θα έχεις για εφόδια τις εμπειρίες από τα χρόνια σου που έφυγαν. Από τη μοναδική εκείνη διαδρομή που σε διαμόρφωσε.
Και κάπου εκεί, στο σημείο της νέας σου εκκίνησης, θα πρέπει να κάνεις τον απολογισμό σου.
Μαρία Μαραγκού
Περνούσε καθημερινά από τον ίδιο δρόμο και όπως περνούσε συνήθιζε σιγά σιγά στους ήχους, στους ανθρώπους και όλα όσα διαδραματίζονταν σε αυτήν την διαδρομή. Περπατούσε με απόλυτη αδιαφορία για ό,τι συνέβαινε και μαλιστα έπιανε τον εαυτο της να παραπονιέται για την επανάληψη των σκηνικών. Σκεφτόταν ότι θάφτηκε στην επαρχία, σε μια ρουτίνα και ένα φαύλο κύκλο μιας πανομοιότυπης ζωής. Της ήταν αδύνατο να καταλάβει ότι περπατούσε χωρίς να βλέπει ουσιαστικά. Της ξέφευγε η εναλλαγή στα χρώματα του ουρανού, στο πράσινο των φύλλων, στις μυρωδιές των εποχών. Περπατουσε με την πεποίθηση ότι και αυριο θα ξαναδεί τα ιδια πράγματα ακριβώς. Δεν αντιλαμβανόταν ότι δεν έφταιγε ο δρόμος, ούτε η επαρχία, αλλά ότι αυτή δεν ήταν σε θέση να ζήσει τη στιγμή. Ζούσε μεσα στις σκέψεις της περιμένοντας η εικονική πραγματικότητα να γίνει πραγματική. Έμοιαζε, αλλά απουσίαζαν εκείνα τα απλά πράγματα της που έκαναν τη ζωή της αληθινή.
Παρασκευή Φωτοπούλου
Ένα ταξίδι είναι η ζωή. Μην ξεχνάς να έχεις μαζί σου στη διαδρομή το κουράγιο, διότι έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει την κάθε σου στραβοτιμονιά σε πολύχρωμες, παιχνιδιάρικες, μαγικές πεταλούδες.
Ζωή Δελιακίδου
Η διαδρομή μας, δεν είναι μόνο ευθεία.
Στην αρχή, υπάρχει ο ενθουσιασμός.
Πολλές φορές, η αμφιβολία, ο φόβος και καθώς μπαίνουμε στο παιχνίδι των ευθυνών και του ενήλικου κόσμου μας η κούραση κι οι φοβίες.
Όμως, έστω κι έτσι, είναι ολόδική μας, με τις στάσεις, τα λάθη, τα πάθη, τα τραύματα και τις αναποδιές της.
Συναντάμε ανθρώπους, τους κερδίζουμε και αφήνουμε πίσω κάποιους άλλους. Κάθε απόφαση στη διαδρομή μας καθορίζει ποιοι είμαστε και με απόλυτη βεβαιότητα ποιοι θα γίνουμε, ανακαλύπτοντάς την, βήμα – βήμα. Μαθαίνουμε να αντέχουμε, να (απο)δεχόμαστε και να συνεχίζουμε. Δεν είναι πάντα εύκολη, αλλά είναι η αληθινή, προσωπική μας διαδρομή.
Τα δικά μας βήματα, οι δικές μας επιλογές, τα σημάδια που κουβαλάμε.
Εύη Μαυρογιάννη
Διαδρομές, υπάρχουν αυτές που δεν ξέρεις που θα σε βγάλουν, παίρνεις το ρίσκο και προχωρείς. Υπάρχουν και κάποιες που ανοίγουν ψυχικά και πνευματικά μονοπάτια. Σε αυτές τις διαδρομές η ψυχή σου θα επιλέξει το δικό της μονοπάτι. Θα κατασταλάξει; Θα αρχίσει κάτι καινούργιο για εκείνη; Θα πάρει το μάθημα άραγε; Ή μήπως θα «επιστρέψει» για μια επανάληψη, για να καταλήξει στο απόφθεγμα της ίδιας της της ζωής;
Κάθε διαδρομή που μπορεί να περιέχει μια έκπληξη, είναι ένα δώρο. Κάθε εμπειρία της οδηγεί σοφά στην ψυχική ουσία, ακόμα κι αν καταργεί τη λογική -την όποια επίγεια λογική- για να φωτίσει αν χρειαστεί την αληθινή σου πορεία.
Μαριάνθη
Μετράς, ποτέ δε σταματάς να μετράς. Βήμα το βήμα. Και ένα ακόμα και εκεί που νομίζεις πως έφτασες, έρχεται μια νέα συνθήκη, απρόσμενη. Η διαδρομή σου αλλάζει μορφή, χαρακτήρα, τόπο, χρόνο. Καλείσαι να επιλέξεις ανάμεσα σε αυτά που μέχρι χθες πίστευες «δικά» σου και σε εκείνα που μόλις ήρθαν στο δρόμο σου.
Άλλωστε τη δική σου διαδρομή, μόνο εσύ μπορείς να την αλλάζεις κάθε φορά. Αρκεί να ξεκινά από την ψυχή σου. Η μόνη αλάνθαστη τελικά!
Μαρία Βουζουνεράκη
Ο Καβάφης μίλησε για τη σπουδαιότητα της διαδρομής, εκείνης που ξεπερνά σε αξία τον ίδιο τον προορισμό. Κι εμείς όταν το πρωτοδιαβάσαμε ήμασταν μικροί, ρηχοί, κι ανυπόμονοι για να το συλλάβουμε. Με βλέμμα που καρφωνόταν μονάχα στην κουκίδα του τερματικού σταθμού, τρέχαμε σαν να εξαρτιόταν από αυτό η ζωή μας, με ένα σημαίακι στο χέρι, έτοιμο να καρφωθεί στην κορυφή ενός «κάποτε» που όλο μας ξέφευγε. Η ανάσα κοβόταν, τα γόνατα διαμαρτύρονταν, οι ώμοι βάραιναν από τα “πρέπει”, μα εμείς πεισματικά συνεχίζαμε. Χάναμε το τοπίο γύρω μας, τα μικρά που τελικά ήταν μεγάλα και εκτυλίσσονταν παράλληλα με την τρεχάλα μας, τις λέξεις, τις στιγμές που γλιστρούσαν σαν νερό μέσα απ’ τα δάχτυλα. Γιατί νομίζαμε πως το καλό αρχίζει όταν φτάσεις, δεν ξέραμε τότε πως ήδη συνέβαινε. Η ζωή δεν είναι μια κούρσα που πρέπει να κερδηθεί, αλλά μια διαδρομή που αξίζει να την περπατήσεις αργά κι απολαυστικά γιατί συμβαίνει για μόλις μία φορά και διαρκεί πολύ λιγότερο απ’ όσο νομίζεις.
Έλενα Κορινιώτη
Και όπως σοφά τραγουδάει και ο αοιδός Πασχάλης Τερζής: “Μια διαδρομή στο τέρμα έφτασε, ήρθε η στιγμή κι ο κρίκος έσπασε”.
Τα πιό σοφά λόγια είναι γραμμένα χρόνια τώρα, πριν καν εμείς προλάβουμε να τα ζήσουμε. Να τα αισθανθούμε.
Λες και γράφτηκαν για μας.
Και έρχεται η στιγμή που ένα τραγούδι που ακούγαμε χωρίς να του δίνουμε σημασία, μας χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά σαν σφαίρα. Και ο πόνος είναι αβάσταχτος.
Πόσα να αντέξει μια ψυχή;
Σπάει χωρίς προειδοποίηση και δεν κολλάει ούτε με λόγγο.
Και τι είναι νομίζεις η ζωή, αιώνια για τη γεμίζεις μπαλώματα για να είναι οι άλλοι καλά;
Αέρας είναι και φεύγει γρήγορα και αθόρυβα.
Σφύρα κλέφτικα πιο καλά και προχώρα άφοβα χωρίς να σε πτοούν οι άλλοι που έτσι κι αλλιώς ξέρουν μόνο να σε πληγώνουν.
Εσύ πρέπει μόνο να περνάς και να προσπερνάς τις κακοτοπιές γιατί μπορείς.
Και μπορείς γιατί αντέχεις.
Και αντέχεις γιατί είσαι εσύ.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Δεδομένο μου.
Ιδανικό μου.
Άπιαστό μου.
Δογματικό.
Ρευστό.
Ορατό και συνάμα αόρατο
Μοναδικά.
Ηττήθηκα.
Γιατί πίστεψα ότι ίσως βρίσκαμε
μια κοινή διαδρομή.
Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης
Τιμή και δόξα στα χιλιόμετρα που έχεις καταπιεί αμάσητα, αδιαφορώντας για το πόσο μεγάλη ήταν η διαδρομή προκειμένου να τη μηδενίσεις.
Εύα Κοτσίκου
