Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου μου είσαι εσύ
Αφήνω το παράθυρο ανοιχτό να ακούω το αεράκι.
Τσακίζω τη σελίδα στο βιβλίο μου και κοιτάζω έξω.
Θα πρεπε να μαι ευτυχισμένη σκέφτομαι, είμαι υγιής και τα έχω όλα.
Κοντράρεται ο εαυτός μου με αυτή τη θλίψη. Κάτι λείπει.
Πάντα κάτι θα λείπει.
Δεν είναι αχαριστία. Εκτιμώ οτιδήποτε έτυχε να έχω ή μόχθησα για ν’ αποκτήσω στη ζωή μου. Αυτό το κενό όμως δεν καλύπτεται, δεν κλείνει.
Δεν ξέρω τι μου φταίει.
Ίσως με στοιχειώνει ακόμα η απουσία σου και μου λείπει τ’ άρωμά σου, ίσως και όχι.
Ποιος ξέρει.
Μάλλον θα πρεπε να’ χω συνηθίσει και να μην συνεχίζω, να αδειάζω τις ελπίδες μου.
Λένε πως όλα είναι μία απόφαση που αν παρθεί, όλα τελειώσαν.
Κατάντησαν οι άνθρωποι μηχανές.
Διαγράφουν το παρελθόν τους πιο μηχανικά και από τον ίδιο τον υπολογιστή.
Γίναμε άνθρωποι με απρόσωπα πρόσωπα και βιασμένες ψυχές και όλα αυτά
εξαιτίας της περηφάνιας που δύσκολα μας αφήνει να παραδεχτούμε τι είναι αυτό
που μας λείπει τελικά.
Και η ιστορία συνεχίζεται.
Ισιώνω το τσάκισμα στη σελίδα του βιβλίου και συνεχίζω να διαβάζω.
Έτσι θεωρώ ότι δεν θα σκέφτομαι, δεν θα σε σκέφτομαι.
Μα σε βλέπω και εκεί. Είσαι ο πρωταγωνιστής του βιβλίου μου,
ο κυρίαρχος στα τραγούδια που με γαληνεύουν, όλα επιμένουν να μιλάνε για σένα.
Πάει καιρός που μου λείπεις, μα πάντα θα αποφεύγω να το παραδεχτώ.
Θα συνεχίσω να αναρωτιέμαι τι μου φταίει.
Θα συνεχίσω να λέω πως πάντα – κάτι- λείπει και θα το ψάχνω μονίμως αλλού και όχι σε σένα.
Εσύ άλλωστε δεν ήσουν και ποτέ εδώ…
Βαλέρια Γιώτη
