Σθένος και παραδοχή, αλληλένδετες έννοιες για μιας ευτυχίας διαδρομή… Ένα βράδυ κάποιου Απρίλη άνοιξα την πόρτα σε έναν κόσμο άγνωστο. Σε έναν κόσμο πολλά υποσχόμενο, όμως και άκρος επικίνδυνο κι άλλο τόσο ιδιαιτέρως γοητευτικός. Δεν ξέρω αν όλα αυτά πηγαίνουν μαζί, αυτό που γνωρίζω είναι ότι άνοιξα […]
Μαύρισε απόψε ο ουρανός μαύρισε ο κόσμος όλος μάνες μαυροφορέθηκαν βουβοί οι πατεράδες… Πάγωσαν μάτια και ψυχές κι άλλες ψυχοραγούνε πώς να αντέξουν το κακό και πώς να πουν αντίο στα σπλάχνα τους που ξαφνικά εγίνανε αγγέλοι; Θεέ […]
Βασίλισσα. Άρχει του βασιλείου της. Με δόλια μέσα η κατάκτηση της κορώνας της. Η αναλλοίωτη εικόνα της˙ διακαής πόθος επικράτησής της. Υπό την κυριαρχία και την παγωμένη της επίταξη, όλη η επικράτεια. Χιονάτη. Αποτελεί το μοναδικό εμπόδιο της πραγματοποίησης των σχεδίων της πρώτης. Σιχαίνεται οτιδήποτε την αφορά και τη θυμίζει […]
Γιατί έτσι είμαι εγώ, βρε παιδιά. Αισιόδοξη. Χαμογελάω και όποιον παρασύρω μαζί μου καταφέρνω να του αλλάξω διάθεση. Μια φορά έρχεται η ευκαιρία για όλα. Και εγώ μόλις τη δω την αρπάζω από τα μαλλιά. Χαμογελάω στη ζωή για να μου κάνει το χατίρι, ή έστω τα στραβά μάτια αν […]
“Πάρε με όταν φτάσεις”. Αυτή η φράση με έχει στιγματίσει. Θα μείνει μέσα μου χαραγμένη για πάντα. Θυμάμαι τον εαυτό μου φοιτήτρια χρόνια πριν στην Αγγλία. Μπαινόβγαινα σε αεροπλάνα και τρένα συχνά. Κι η σταθερή κουβέντα της μάνας μου όταν ταξίδευα ήταν πάντα η ίδια: παιδί μου γλυκό, όταν φτάσεις, […]
Παιδιά που δεν προλαβαν να ονειρευτούν, να ζήσουν, να ερωτευτούν, ούτε καν να πουν ενα ύστατο αντίο τους αγαπημένους τους. Παιδιά που έλιωσαν μαζί με σίδερα και λαμαρίνες, γιατι τόσο κοστολογήθηκε από κάποιους η ζωή τους. Παιδιά που αντι να διανύουν χιλιόμετρα με ένα σακίδιο στον ώμο, διανύουν χιλιομετρα προς […]
Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Ένα κενό απύθμενο που βυθίζει. Καταπίνει θύματα χωρίς έλεος. Πόλεμος εν καιρώ ειρήνης. Τα κάστρα πέφτουν εκ των έσω. Βίαια. Ύπουλα. Μεθοδικά. Αδηφάγο παρελθόν του σκότους, εξοντώνει με χειρουργική ακρίβεια το μέλλον του φωτός. Αξιοσύνη ανάξια, εκτιμά με υπέρογκο ποσό την αλήθεια. Σ’ […]
Είμαι αναπαυμένος, μάνα. Μια αστραπή, βροντερή, τρομακτική, με φως εκτυφλωτικό από δίπλα μου… κι αυτό ήταν, μάνα μου. Δεν πονώ πια. Δε φοβάμαι πια. Δεν αγωνιώ πια. Τώρα, είμαι καλά, μάνα μου. Δε με ακούς, μάνα. Δε με βλέπεις, μάνα. Μόνο εγώ σε βλέπω. Μην πονάς άλλο, μην πονάς. Μετρώ […]
«Ναι, ρε μαμά, θα σου στείλω μόλις φτάσω. Τι αγχώνεσαι; με το τρένο θα είμαι, τι μπορεί να συμβεί;» Πολλοί το σκέφτηκαν. Κάποιοι το είπαν. Μέσα σε λίγες στιγμές, η σιγουριά του αύριο έγινε κόμπος στο στομάχι. Υπαιτιότητα του κράτους ή μήπως ανθρώπινο λάθος; Δεν έχει σημασία! Όνειρα, θυσίες, ζωές. […]
– Ένα ποτηράκι ακόμα και θα φύγω, υπόσχομαι! Είχε αφυδατωθεί η διάθεσή του για ζωή, περισσότερο απ’ το κορμί του. Φιλικός του χώρος, περιβάλλον αποδοχής, που να χωράει και το μέγεθος της απογοήτευσης, της θλίψης του, είχε γίνει το καπηλειό. Μόνιμο στέκι του αποτελούσε. Στην πιο απόμερη γωνιά, στο ίδιο […]
Μάτια μου, ο κόσμος όπου ζεις βαρέθηκε να ρίχνει τα χαρτιά για να καταλάβει τι ζητάς. Του είναι δύσκολο να μυρίζει τα νύχια του κάθε τρεις και λίγο για τα θέλω σου, που δεν αντέχει και δε γουστάρει να ακολουθήσει. Δε σε λες και εύκολο άνθρωπο, το αντίθετο θα έλεγα. […]
Κάθομαι και σκέφτομαι, πόσο με ταλαιπώρησα. Πόσο! Πόσο! Πόσο! Να ευχαριστώ μια ζωή τους άλλους και να μου αφήνω συνεχώς τα απομεινάρια. Και πάλι, μήπως αυτό εκτιμήθηκε, όταν έπρεπε κι όταν άνθιζα; Μήπως ακούστηκαν τα “θέλω” μου, τότε που ακόμα είχα δυνάμεις κι αντοχές για να τα περιμένω να πραγματοποιούνται; […]
Κι όταν αποφασίσεις να κάνεις την υπέρβασή σου και να ζήσεις εκείνες τις στιγμές που η ζωή σού στέρησε, κάν’ το χωρίς περιορισμούς και όρια. Κάνε στο μυαλό σου ένα γρήγορο πέρασμα από όλα, μετατόπισε όσα σε θλίβουν και ξεκίνα αυτό το πολυπόθητο ταξίδι που θα είναι μόνο για σένα. […]
Μιλώ σε σένα που ανεβάζεις τον πήχη ολοένα και ψηλότερα και αντιμετωπίζεις σε κάθε σου βήμα την επίκριση από τον εσωτερικό σου κριτή. Σε σένα που απαιτείς και μοχθείς για την τελειότητα και δε συμβιβάζεται με το μέτριο. Εσύ που γαλουχήθηκες από ανθρώπους ολότελα απροσαρμόστους στις κοινωνικές αλλαγές, τόσο της […]
Κράτησα το κεφάλι μου ψηλά, περνούσα δύσκολες στιγμές, προσπαθώντας εδώ και καιρό να πάρω τη σωστή απόφαση. Και η απόφαση ελήφθη μετά από πολλά εσωτερικά βάσανα. Τίποτα δε μου εξασφάλιζε λύτρωση, αλλά αυτά τα εικοσιένα γραμμάρια αποφάσισα να τα ελευθερώσω, να ταξιδέψουν, να περιπλανηθούν, να μαζέψουν εμπειρίες, να συγκρίνουν, να […]
Παλεύεις να ξεκινήσεις από την αρχή τη ζωή σου. Θυσιάσεις ανθρώπους, αναμνήσεις, στιγμές και το σήμερα που ετοιμόρροπο το βλέπεις, έτοιμο να σωριαστεί στα πόδια σου, σε τρομάζει. Θέλεις αλλά από αυτά που σε έκαναν χαρούμενη μέχρι σήμερα. Θέλεις να προχωρήσεις. Αναζητάς, προσδοκείς, ελπίζεις, μα κανένας δεν αντιλαμβάνεται ότι πνίγεσαι. […]
Αναπνέω μια ησυχία γεμάτη θόρυβο εκπλήξεων και μια κραυγή στολισμένη ευαισθησία. Αναπνέω δακρυγόνα παρηγοριάς και μια ελπίδα καλοντυμένη σε μέγεθος έξτρα large. Αναπνέω μέσα από μια έκλειψη ευτυχίας. Αναπνέω τη φωτιά των ματιών σου. Χάνεσαι. Χάνομαι. Σε μια στροφή χωρίς περιστροφή εκτροχιάζομαι. […]
– “Θέλετε καστανή ή λευκή ζάχαρη στον καφέ σας κυρία;”, ρώτησε με στωϊκή ευγένεια την πελάτισσα, ο Κοσμάς. Από το πρωί, ούτε και ξέρει πόσους καφέδες έδωσε πακέτο. Μετά από έναν χρόνο που έπιασε δουλειά σε γνωστή αλυσίδα καφέ, τα ετοίμαζε όλα μηχανικά. Ευτυχώς, το πόστο του ήταν μόνο η […]
Για τους ανθρώπους γύρω σου κάνεις ό,τι μπορείς. Για τους ανθρώπους που αγαπάς κάνεις κι αυτά που νόμιζες ότι δεν μπορούσες. Άραγε, όταν δεν κάνεις τίποτα, σε ποια κατηγορία ανήκω; Όταν πλέον δυσκολεύομαι να πιστέψω τα λόγια σου, είναι γιατί ίσως κουράστηκα να πιστεύω σε κάτι που δε μου αποδεικνύεται […]
Θα ήθελα ένα βράδυ να τα ξεχάσουμε όλα και να αγκαλιαστούμε σφιχτά μέχρι να σπάσουμε τρυφερά μέσα στην αγάπη μας. Να κουμπώσουμε ξανά τις ψυχές μας. Να αφήσουμε πίσω όλα όσα μας πλήγωσαν και να μοιραστούμε τις αλήθειες μας κατάματα. Ερωτεύτηκα την ευαισθησία σου. Την ευαλωτότητά σου κι ας την έκρυβες […]
Θα σου μιλήσω σήμερα για εκείνον τον άνθρωπο που μπήκε ξαφνικά στη ζωή μου και την ομόρφυνε. Για εκείνον που εισχώρησε και αναστάτωσε το είναι μου ένα μεσημέρι. Άλλαξε τη ζωή μου από τη μία στιγμή στην άλλη, τη γλύκανε και τη γέμισε φωτεινά χρώματα, χαμόγελα πλατιά και ελπίδα. Άρχισα […]
Οι άνθρωποι που αγαπώ είναι εκείνοι οι απλοί άνθρωποι, που είναι κι οι πιο ουσιαστικοί στη ζωή μου. Που είναι σαν τα μωρά, αγνοί κι ανόθευτοι. Αυτοί που όλα τα νιώθουν και ζουν στο πετσί τους. Που ανατριχιάζουν με ένα τραγούδι. Που κλαίνε με μια ταινία και τη θυμούνται μετά. […]
Επέλεξα να είμαι αυτή που θα θέτω τους όρους. Θέλω να λαμβάνω μόνο θετικά πράγματα και κάθε φορά θα γίνομαι όλο και πιο απαιτητική γιατί τα ημίμετρα ή τα καθόλου που έπαιρνα ως τώρα με έπνιξαν. Θα ακούω με προσοχή αυτά που θα μου λένε για να με τουμπάρουν και […]
Η θλιβερότερη στιγμή στη ζωή μας δεν είναι όταν φεύγουμε από τούτον εδώ τον κόσμο. Όχι, η πραγματική δυστυχία που μας περιβάλλει έρχεται τις στιγμές που δε ζούμε, απλά περιφερόμαστε άσκοπα και η παραίσθηση που μας αφήνει αυτή η κατάσταση στην ουσία είναι ένας αργός και βασανιστικός θάνατος. Είναι επικίνδυνες […]
Άφησα τα παπούτσια που μου χάρισες δίπλα στο κρεβάτι. Για να θυμάμαι κάποιες φορές πως η ζωή μου, φορούσε τα βήματά σου. Για να θυμάμαι κάποιες φορές πως η ζωή σου, πέρασε από δίπλα μου αγγίζοντας τη δική μου. Για να θυμάμαι κάποιες φορές πως οι ζωές μας συναντήθηκαν κι […]