Τώρα; Μη με ψάξεις. Έχω μπει σε βαθιά νερά, μην προσπαθήσεις να με φτάσεις. Θα σε καταπιεί το νερό. Το ξέρω και είναι κρίμα. Άλλωστε, εγώ δεν ήμουν ούτε για εδώ. Βλέπεις, δεν είμαστε καμωμένοι όλοι με τον ίδιο τρόπο, ούτε για τα ίδια πράγματα. Ξέρω, δεν μπορείς να με […]

Περίεργο και δυσεύρετο το ρήμα “αγαπάω” στις μέρες μας. Και κυρίως όταν είναι ασυναίρετο ακούγεται και είναι διαφορετικό, πιο ώριμο, πιο σίγουρο, πιο αληθινό. Συνθήκες πρωτόγνωρα αληθινές και στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε σπανίζουν δυστυχώς. Οι περισσότεροι έχουν χάσει την επιθυμία τους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Για αυτό συχνά […]

Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του μυαλού κοντοστάθηκα σε μια καλά κρυμμένη. Σε ποια; Στη λίστα των ηλιθίων. Ξέρετε, αυτοί οι κατά τ’ αλλά ξεχωριστοί και μοναδικοί τύποι που εισβάλλουν με έναν αέρα λίγο αλλιώς. Με την άνεση του πρωταγωνιστή. Έτοιμοι να σαρώσουν τα πάντα και υποσχόμενοι τον ουρανό με τα άστρα. […]

Μεγαλώνω και εκεί έξω η κοινωνία «βρωμάει» επικίνδυνα. Μυρίζει βόλεψη, εκμετάλλευση, επικινδυνότητα, νταβατζιλίκι και εσωτερική πουστιά. Γουστάρει ο σημερινός άνθρωπος να αποποιείται των ευθυνών του, να εξαπατά τον διπλανό του και το προμοτάρει κιόλας, λες και έκανε κάποιον άθλο. Η αγαπημένη ασχολία του ανθρώπου είναι το πώς θα βλάψει τον […]

Ένα ξωκλήσι έχω στήσει στην καρδιά μου. Κάθε νύχτα ανάβω τα καντήλια του και με βαθιές μετάνοιες προσκυνώ τα προσωπεία των φόβων μου στα εικονίσματά του. Πόσα τάματα να τους κάνω ακόμη; Κρέμασα κομμάτια απ’ τη σάρκα μου, άφησα τις επιθυμίες μου δίχως τροφή, σακάτεψα τα όνειρά μου, κουτσούρεψα τη […]

Εκείνος είχε αγγίξει πολλά σώματα γυμνά. Εκείνη τον προκάλεσε… Έλα όμως που εκείνος ήθελε να κάνει έρωτα μέσα στην ψυχή της. Εκείνη έμεινε να κοιτάει το γυμνό κορμί της στον καθρέφτη. Εκείνος έσβησε το τσιγάρο του. Δε μιλούσε. Την κοιτούσε. Δε θα μπορούσε να τον καταλάβει ποτέ, σκέφτηκε. Την είχε […]

18.7.23. 00:04 Κάθε βράδυ στάζουν τα δάκρυα του άστρου σου στης κεφαλάς μου το μαύρο. Έτσι κι εγώ απόψε είπα να μείνω ξάγρυπνη να τ’ ανταμώσω. Στάθηκα στο παράθυρο και διάλεξα από όλα τα αστέρια αυτό με το πιο μελαγχολικό χαμόγελο. Ήμουν σίγουρη πως ήταν το δικό σου (ναι, όλα […]

Ξεκινώ με μια μεγάλη αλήθεια. «Δεν πρόκειται ποτέ να πας εκεί που επιθυμείς αν είσαι επικεντρωμένος-η στο τι κάνουν οι άλλοι.» Ισχύει βεβαίως το γεγονός ότι εμείς οι άνθρωποι βασιζόμαστε σε κοινωνικά δεδομένα και συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με άλλους για να εκτιμήσουμε αν είναι καλή ιδέα να κάνουμε κάποια […]

Δε θα γενώ ξανά παιχνίδι κανενός. Ούτε και μαριονέτα, να κινούν κατά πώς θέλουν τα σχοινιά και να χορεύω! Έχω εμένα κι είναι εντάξει. Δεν είμαι σκλάβα κανενός. Δεν είμαι φερέφωνο κανενός. Δεν είμαι τρόπαιο κανενός. Δεν είμαι ακόλουθος κανενός. Είμαι εγώ. Με ξέρω. Με αγαπώ. Μου ανήκω. Κι όσο […]

Αγαπημένη μου Αλίκη, Σου γράφω απο τη χώρα που κάποτε κατοίκησες. Πάει καιρός από τότε. Ξέχασες εδώ κάτι δάκρυα, το μαύρο καπέλο του τρελολαγού και τα κόκκινα γοβάκια που σου χάρισε η Ντόροθυ. Δεν καταλαβαίνω γιατί παράτησες εδώ αυτά τα τόσο σημαντικά δώρα. Κάθε βράδυ τα δάκρυά σου πολλαπλασιάζονται και […]

Πόσα χωρούν τα μάτια; Βλέπω το θάνατό σου, τον αφανισμό σου. Η κεφαλή σου επί πίνακι μέσα σ’ έναν πόλεμο ακήρυχτο, ύπουλο, ξαφνικό και τελεσίδικο. Έρχεται εν μέσω λυσσασμένων ανέμων, καταπίνοντας αχόρταγα οξυγόνο σ’ ένα φλογισμένο και ρακένδυτο Ιούλιο. Σε ζωντανή σύνδεση με τη φωτιά που καίει δέντρα, περιουσίες και […]

Το βράδυ το κλειδί πίσω από την πόρτα. Μην πληγώσω και μην πληγωθώ. Μη μάθω πώς είναι εγωισμό να χάνεις. Ασφάλεια σε τοίχους τέσσερις. Δωμάτιο αδειανό. Τα κεκτημένα μου θωρώ και απορώ: Άνθρωπος είμαι εγώ  ή κάτι άλλο; Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης

Στο παιδί που κρύβω μέσα μου, του οφείλω μια αγκαλιά, για όσα κατάφερε. Ένα τραγούδι για παρηγοριά. Ένα φύλακα Άγγελο, για προστασία. Ένα ταξίδι για να ονειρεύεται. Μια παραλία ερημική για να πνίξει τους καημούς του. Ένα αεράκι για να ελαφραίνει. Λήθη για το παρελθόν. Ελπίδα για το μέλλον. Συγχώρεση […]

«Δεν υπάρχει τίποτε σε μια κάμπια που να σε προϊδεάζει ότι θα γίνει πεταλούδα». (Richard Buckminster Fuller, Αμερικανός εφευρέτης) Ο λόγος για σένα που γνώριζες την υλική παρουσία ενώ αγνοούσες τις πολύτιμες δυνάμεις που φώλιαζαν μέσα σου και μυστικιστικά εξελίσσονταν σε απεριόριστες δυνατότητες. Κάποιες στιγμές το ένιωθες και ήταν κάτι […]

Κάποια στιγμή, τη ζωή μας πρέπει να μάθουμε να τη ζούμε λίγο πιο ανάλαφρα. Πετώντας από πάνω μας τα βαρίδια, τις κακές σκέψεις και το μόνιμο άγχος που μας καταβάλλει. Είναι απαραίτητο πού και πού να υψώνουμε το βλέμμα μας στον ουρανό, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα κοιτάμε μόνιμα […]

Γεννήθηκα για να φεύγω! Γεννήθηκα για να τρέχω μακριά! Μη με ρωτάς από ποιόν, από πού, από τι… Ούτε εγώ είμαι σίγουρη για την απάντηση. Μου είναι δύσκολο – μπορεί ενδόμυχα κι οδυνηρό – να προσδιορίσω τα πώς και τα γιατί. Ξέρω μόνο πως πρέπει να φεύγω, πως θέλω να […]

Κατά κόσμον υπαρκτοί. Μες στον κόσμο φανεροί. Οι καλοί. Οι κακοί. Οι αδιάφοροι. Οι βαλτοί.  Βουτηγμένοι στον ανθρωπισμο της απανθρωπιας τους οι τέσσερις κατηγορίες τους Εκ δεξιών, οι καλοί για τον εαυτό τους και την κλίκα τους. Οι αποδεκτοί και αποδεχόμενοι τους τίτλους επίγειας απαστράπτουσας τιμής – αποκλειστικά – μεταξύ […]

Κάθε νύχτα κι ένας νεκρός άντρας πλαγιάζει δίπλα μου. Εδώ και χρόνια αφήνω κενό το χώρο στο διπλανό μαξιλάρι. Έρχεται πάντα την ίδια ώρα. Την ώρα που η μέρα φορά τα κατάλευκα σάβανά της και καρφώνει την κομματιασμένη σελήνη στο κεφάλι της. Σβήνουν οι ήχοι της πόλης. Όλα βουβά, μόνο […]

Συγχώρα με, Θεέ μου, που δεν αφέθηκα να γίνω βορράς για τα θηρία που ολημερίς τριγύρναγαν ζητώντας ακόρεστα να χορτάσουν την πείνα τους με μένα. Που δεν παρέδωσα τη σάρκα μου προς ακόνισμα των οδόντων τους. Που δεν παρέδωσα το αίμα μου προς ανακούφιση των διψώντων. Συγχώρα με, Θεέ μου. […]

Πονάνε πολύ όλα αυτά που κρύβεις μέσα σου. Αυτά που δεν είχες το θάρρος να πεις κατάμουτρα. Αυτά που δείλιασες να υποστηρίξεις. Αυτά που σε ματώνουν και τα κρύβεις. Αυτά που ταράξαν συνθέμελα τις ισορροπίες σου. Αυτά που έκρυψες για να μην καταλάβουν οι άλλοι τις αδυναμίες σου. Αυτά που […]

Γλυκέ μου, Οδυσσέα, σου γράφω από τη μακρινή χώρα που επέλεξα να ζήσω. Μακριά από όλους αυτούς που σκοτώνονταν στο όνομά μου. Αυτός ο πόλεμος είπανε πως έγινε για ‘μένα. Για την ομορφιά μου που ξελόγιασε τον Πάρη, του πήρε τα μυαλά και με έκλεψε. Κι ύστερα όλοι αυτοί ξεκίνησαν […]

Άλλαξα, ίσως να σκλήρυνα πολύ. Ίσως οι γωνίες μου να έγιναν αιχμηρές και να τραυματίζουν όσους πλησιάζουν πολύ κοντά μου. Έπαψα να κρύβομαι και να υπομένω ανθρώπους, που θέλησαν με την πρώτη ευκαιρία που τους δόθηκε, να μου ρουφήξουν το συναίσθημα. Εσωτερικά άλλαξα, άσε το έξω μου, εκείνο παραμένει πεισματικά […]

Μεγαλώνουμε! Μεγαλώνουμε κι είναι κρίμα πλέον, να κόβουμε τον εαυτό μας σε κομμάτια. Να τον πετάμε στο δρόμο, βορά των περαστικών. Να αφήνουμε τις ελπίδες μας σκόρπιες στον αέρα, ελπίζοντας στον άνεμο, να μας φέρει στο δρόμο τους. Όμως, όχι. Κι είναι κρίμα. Πολύ κρίμα για τις τόσες θυσίες μας. […]

Είναι γνωστή η αξία, ο προορισμός του θ ε μ έ λ ι ο υ   λ ί θ ο υ, όπου επάνω του στηρίζεται ένα ολόκληρο οικοδόμημα!  Ευρύτατα όμως χρησιμοποιούνται και οι συγγενικές του έννοιες, μα δε θα σταθώ σ’ αυτές.    Στόχος μου είναι ο  θ ε μ έ λ […]

Κοιτάζοντας να βάλω σε τάξη όλα τα καθημερινά μου θέματα, πότε μεγάλα πότε μικρά, έβαλα στην άκρη τον εαυτό μου. Αναρωτιέμαι από πότε έχω να γελάσω με την καρδιά μου. Να πάω μια βόλτα και να την απολαύσω. Να ακούσω μουσική και να “ταξιδέψει” η καρδιά μου. Λέω πως δε […]