Ξέρεις, είμαι από αυτούς τους δύσκολους ανθρώπους που όσο τους πλησιάζεις, τόσο απομακρύνονται. Αμυντική στάση του οργανισμού, για να με προστατέψει από την μετωπική σύγκρουση. Η δύναμη από το βέλος στην καρδιά είναι επικίνδυνη και εγώ με τα χρόνια έγινα υπερπροστατευτική. Δεν πιστεύω στις βαρύγδουπες δηλώσεις που γίνονται για τον […]

Όταν σε άκουσα για πρώτη φορά, ένιωσα να με διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα! Το ηχόχρωμα της φωνής σου ήρθε και αναστάτωσε τη ζωή μου. Εγώ που τα είχα όλα τακτοποιημένα στα κουτάκια μου τοποθετημένα, που τα είχα βρει με τη μοναξιά μου και ήμασταν οι καλύτερες κολλητές. Ήρθες και τάραξες τις […]

Πόσος χρόνος χρειάζεται να στήσεις μια “ζωή” και να την αποδομήσεις; Πόσα λεπτά χρειάζονται να κάνεις την αρχή τέλος; Ένα τέλος που θα ‘ναι η μεγαλύτερη αρχή σου; Πόσα γραμμάρια ψυχής έχει η αντοχή και πόσα η τόλμη ώστε “οι πρώτοι να γίνουν τελευταίοι”; Πόσο γρήγορα μπορεί να κρυώσει ο […]

Βλέπεις οι άνθρωποι παρ’ ότι έχουν χαθεί σε ένα παιχνίδι εύκαιρου έρωτα…. διψάνε για αγάπη! Διψάνε, σου λέω, και ας μην το λένε. Το κορμί τους, η καρδιά τους, όλο τους το είναι ζητάει να αγαπηθεί απεγνωσμένα. Μα καλύπτουν τις ανάγκες τους πρόχειρα, κάτι περίπου σαν να περνάνε και σταματάνε […]

Να ξεσκαρτάρεις τη ζωή σου, λένε, να ξαλαφρώσεις, να κάνεις χώρο να χωρέσουν νέες συνθήκες, νιόφερτες καταστάσεις, αισθήματα και συναισθήματα που καθυστερημένα ήχησαν και πολιορκούν την ήδη χαρτογραφημένη σου πορεία! Ποιος τάχα δεν μπήκε σ’ αυτόν το πειρασμό με την πρώτη αγανάκτηση! Ποιος δεν αναζήτησε εκείνο το σφουγγάρι που απαλείφει […]

Αγαπώ τις μαυρόασπρες φωτογραφίες. Τις βραχνές φωνές. Τους ώμους. Τα θλιμμένα μάτια. Τη φθινοπωρινή βροχή. Τους ανθρώπους που ξεχωρίζουν χωρίς καν να το προσπαθούν. Τους τολμηρούς. Αυτούς που δεν τους νοιάζουν οι συνέπειες των προσπαθειών τους να στήσουν έστω και μια πρόσκαιρη παράγκα ονείρων. Αγαπώ τη μυρωδιά των δαχτύλων μετα […]

Ολοένα ακούς δικαιολογίες πως ο φίλος ή συγγενής έχει δουλειά και γι’ αυτό ξέχασε τα γενέθλια, τη γιορτή, ή μια σημαντική ημέρα της ζωής σου. Και είναι βαρετό και κουραστικό να το ακούς αυτό να επαναλαμβάνεται συνεχώς. Σε μιαν εποχή σαν τη σημερινή που υπάρχουν τόσες εφαρμογές και ημερολόγια υπενθύμισης, […]

Κάπου εκεί λοιπόν, λίγο μετά τα σαράντα μου χρόνια, άρχισαν τα πράγματα μόνα τους να μου φανερώνονται χωρίς να κάνω καμία κίνηση. Το καθετί, έπαιρνε το δρόμο του μόνο του, χωρίς να κάνω τίποτα απολύτως. Ο καθένας που με πλησίαζε αργά η γρήγορα φανέρωνε τις δικές τους προθέσεις, που ομολογουμένως […]

Το ηλιοβασίλεμα ενέχει τη θλίψη του τέλους… Σβήνει το φως κι ανάβει το σκοτάδι. Πάντα. Είναι το τίμημα που πληρώνει για την απαράμιλλη ομορφιά του, για τη μαγεία με την οποία ντύνει την πλάση και κάνει τον άνθρωπο να σιωπά στη θέασή του και να χάνεται στο δέος που του […]

Τώρα; Μη με ψάξεις. Έχω μπει σε βαθιά νερά, μην προσπαθήσεις να με φτάσεις. Θα σε καταπιεί το νερό. Το ξέρω και είναι κρίμα. Άλλωστε, εγώ δεν ήμουν ούτε για εδώ. Βλέπεις, δεν είμαστε καμωμένοι όλοι με τον ίδιο τρόπο, ούτε για τα ίδια πράγματα. Ξέρω, δεν μπορείς να με […]

Περίεργο και δυσεύρετο το ρήμα “αγαπάω” στις μέρες μας. Και κυρίως όταν είναι ασυναίρετο ακούγεται και είναι διαφορετικό, πιο ώριμο, πιο σίγουρο, πιο αληθινό. Συνθήκες πρωτόγνωρα αληθινές και στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε σπανίζουν δυστυχώς. Οι περισσότεροι έχουν χάσει την επιθυμία τους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Για αυτό συχνά […]

Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του μυαλού κοντοστάθηκα σε μια καλά κρυμμένη. Σε ποια; Στη λίστα των ηλιθίων. Ξέρετε, αυτοί οι κατά τ’ αλλά ξεχωριστοί και μοναδικοί τύποι που εισβάλλουν με έναν αέρα λίγο αλλιώς. Με την άνεση του πρωταγωνιστή. Έτοιμοι να σαρώσουν τα πάντα και υποσχόμενοι τον ουρανό με τα άστρα. […]

Μεγαλώνω και εκεί έξω η κοινωνία «βρωμάει» επικίνδυνα. Μυρίζει βόλεψη, εκμετάλλευση, επικινδυνότητα, νταβατζιλίκι και εσωτερική πουστιά. Γουστάρει ο σημερινός άνθρωπος να αποποιείται των ευθυνών του, να εξαπατά τον διπλανό του και το προμοτάρει κιόλας, λες και έκανε κάποιον άθλο. Η αγαπημένη ασχολία του ανθρώπου είναι το πώς θα βλάψει τον […]

Ένα ξωκλήσι έχω στήσει στην καρδιά μου. Κάθε νύχτα ανάβω τα καντήλια του και με βαθιές μετάνοιες προσκυνώ τα προσωπεία των φόβων μου στα εικονίσματά του. Πόσα τάματα να τους κάνω ακόμη; Κρέμασα κομμάτια απ’ τη σάρκα μου, άφησα τις επιθυμίες μου δίχως τροφή, σακάτεψα τα όνειρά μου, κουτσούρεψα τη […]

Εκείνος είχε αγγίξει πολλά σώματα γυμνά. Εκείνη τον προκάλεσε… Έλα όμως που εκείνος ήθελε να κάνει έρωτα μέσα στην ψυχή της. Εκείνη έμεινε να κοιτάει το γυμνό κορμί της στον καθρέφτη. Εκείνος έσβησε το τσιγάρο του. Δε μιλούσε. Την κοιτούσε. Δε θα μπορούσε να τον καταλάβει ποτέ, σκέφτηκε. Την είχε […]

18.7.23. 00:04 Κάθε βράδυ στάζουν τα δάκρυα του άστρου σου στης κεφαλάς μου το μαύρο. Έτσι κι εγώ απόψε είπα να μείνω ξάγρυπνη να τ’ ανταμώσω. Στάθηκα στο παράθυρο και διάλεξα από όλα τα αστέρια αυτό με το πιο μελαγχολικό χαμόγελο. Ήμουν σίγουρη πως ήταν το δικό σου (ναι, όλα […]

Ξεκινώ με μια μεγάλη αλήθεια. «Δεν πρόκειται ποτέ να πας εκεί που επιθυμείς αν είσαι επικεντρωμένος-η στο τι κάνουν οι άλλοι.» Ισχύει βεβαίως το γεγονός ότι εμείς οι άνθρωποι βασιζόμαστε σε κοινωνικά δεδομένα και συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με άλλους για να εκτιμήσουμε αν είναι καλή ιδέα να κάνουμε κάποια […]

Δε θα γενώ ξανά παιχνίδι κανενός. Ούτε και μαριονέτα, να κινούν κατά πώς θέλουν τα σχοινιά και να χορεύω! Έχω εμένα κι είναι εντάξει. Δεν είμαι σκλάβα κανενός. Δεν είμαι φερέφωνο κανενός. Δεν είμαι τρόπαιο κανενός. Δεν είμαι ακόλουθος κανενός. Είμαι εγώ. Με ξέρω. Με αγαπώ. Μου ανήκω. Κι όσο […]

Αγαπημένη μου Αλίκη, Σου γράφω απο τη χώρα που κάποτε κατοίκησες. Πάει καιρός από τότε. Ξέχασες εδώ κάτι δάκρυα, το μαύρο καπέλο του τρελολαγού και τα κόκκινα γοβάκια που σου χάρισε η Ντόροθυ. Δεν καταλαβαίνω γιατί παράτησες εδώ αυτά τα τόσο σημαντικά δώρα. Κάθε βράδυ τα δάκρυά σου πολλαπλασιάζονται και […]

Πόσα χωρούν τα μάτια; Βλέπω το θάνατό σου, τον αφανισμό σου. Η κεφαλή σου επί πίνακι μέσα σ’ έναν πόλεμο ακήρυχτο, ύπουλο, ξαφνικό και τελεσίδικο. Έρχεται εν μέσω λυσσασμένων ανέμων, καταπίνοντας αχόρταγα οξυγόνο σ’ ένα φλογισμένο και ρακένδυτο Ιούλιο. Σε ζωντανή σύνδεση με τη φωτιά που καίει δέντρα, περιουσίες και […]

Το βράδυ το κλειδί πίσω από την πόρτα. Μην πληγώσω και μην πληγωθώ. Μη μάθω πώς είναι εγωισμό να χάνεις. Ασφάλεια σε τοίχους τέσσερις. Δωμάτιο αδειανό. Τα κεκτημένα μου θωρώ και απορώ: Άνθρωπος είμαι εγώ  ή κάτι άλλο; Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης

Στο παιδί που κρύβω μέσα μου, του οφείλω μια αγκαλιά, για όσα κατάφερε. Ένα τραγούδι για παρηγοριά. Ένα φύλακα Άγγελο, για προστασία. Ένα ταξίδι για να ονειρεύεται. Μια παραλία ερημική για να πνίξει τους καημούς του. Ένα αεράκι για να ελαφραίνει. Λήθη για το παρελθόν. Ελπίδα για το μέλλον. Συγχώρεση […]

«Δεν υπάρχει τίποτε σε μια κάμπια που να σε προϊδεάζει ότι θα γίνει πεταλούδα». (Richard Buckminster Fuller, Αμερικανός εφευρέτης) Ο λόγος για σένα που γνώριζες την υλική παρουσία ενώ αγνοούσες τις πολύτιμες δυνάμεις που φώλιαζαν μέσα σου και μυστικιστικά εξελίσσονταν σε απεριόριστες δυνατότητες. Κάποιες στιγμές το ένιωθες και ήταν κάτι […]

Κάποια στιγμή, τη ζωή μας πρέπει να μάθουμε να τη ζούμε λίγο πιο ανάλαφρα. Πετώντας από πάνω μας τα βαρίδια, τις κακές σκέψεις και το μόνιμο άγχος που μας καταβάλλει. Είναι απαραίτητο πού και πού να υψώνουμε το βλέμμα μας στον ουρανό, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα κοιτάμε μόνιμα […]

Γεννήθηκα για να φεύγω! Γεννήθηκα για να τρέχω μακριά! Μη με ρωτάς από ποιόν, από πού, από τι… Ούτε εγώ είμαι σίγουρη για την απάντηση. Μου είναι δύσκολο – μπορεί ενδόμυχα κι οδυνηρό – να προσδιορίσω τα πώς και τα γιατί. Ξέρω μόνο πως πρέπει να φεύγω, πως θέλω να […]