Εύα Κοτσίκου

Πώς να ήταν άραγε μια ζωή δίχως εσένα; Πώς να ήταν μια μέρα που θα ξυπνούσα και δε θα έβρισκα μήνυμά σου στο κινητό μου με την καλημέρα σου και την υπενθύμιση ότι με αγαπάς;   Πώς θα ήταν αν δε με καλούσες κάθε λίγο στο τηλέφωνο να δεις πώς […]

«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ». Τρεις λέξεις, μια φράση, όλη η ουσία της αγάπης σε μερικά γράμματα.    «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ». Λόγια που αν συνοδεύονται από πράξεις, πράξεις μικρές ή μεγάλες, πράξεις νοιαξίματος και φροντίδας μπορούν να σε ηρεμήσουν όπως ηρεμεί ένα μωρό η αγκαλιά της μάνας του.   «Εγώ είμαι εδώ». […]

Παιδάκια μου, μείνετε ανήσυχα! Μη μηδενίζεστε για κανέναν και για τίποτα!   Παιδάκια μου, μείνετε περίεργα! Ψάχνετε, ρωτάτε, κάνετε άβολες κουβέντες με εμάς τους μεγάλους, κολλήστε μας στον τοίχο!   Παιδάκια μου, μείνετε ζωηρά! Συνεχίστε να γελάτε, να κάνετε σκανταλιές, να θέλετε να τα ξέρετε όλα!   Παιδάκια μου, μη […]

Δε θυμάμαι πολλά από τότε, κυρία. Μου εφιστούσες την προσοχή. Να προσέχω τις απουσίες μου, έλεγες.  Να σημειώνω τα σημαντικά. Να υπογραμμίζω τα βασικά. Να δίνω προσοχή, να είμαι θετική, να μη μιλάω εν ώρα μαθήματος.   Μα δε μου είπες αλήθειες, κυρία. Δε μου είπες να προσέχω πολύ τους […]

Αλυσίδες προσμονών, αλυσοδέσμιοι ελπίδων, αντιασφυξιογόνες μάσκες ονείρων.   Προστατευτικές γυάλες που μέσα κλείστηκαν ζωές, ψυχές και σκέψεις.    Ανήλιαγα υπόγεια που μέσα τους κλαίει κουλουριασμένο το παιδί που ήμασταν.    Ο χρόνος, οι χρόνοι, χαμένες στιγμές, περασμένες ευκαιρίες.    Λανθασμένες αποφάσεις, υπομονές χωρίς λόγο, αταξίδευτα βλέμματα, επαναστάσεις που αποκοιμήθηκαν σαν […]

Τακτοποίησε όμορφα τις ασπρόμαυρες λύπες σου, παρατεταγμένες, τη μία δίπλα στην άλλη.   Σαν στρατιωτάκια στη σειρά τοποθέτησε, με τάξη, τις θλίψεις σου.   Διάλεξε προσεκτικά ένα γκρίζο στενάχωρο φόντο να ταιριάζει με το όλο σκηνικό.   Χάιδεψε απαλά ό,τι σε ισοπέδωσε και ευχαρίστησέ το για όσα σε δίδαξε.   […]

Η Αθήνα είναι γεμάτη όμορφες γωνιές. Εγώ όμως αγαπώ και τις -αντικειμενικά- λιγότερο όμορφες. Παλιές πολυκατοικίες στην Ομόνοια, εγκαταλελειμμένα σπίτια στα Εξάρχεια, γκράφιτι στο κέντρο και εκείνα τα σιδερένια παλιά ασανσέρ, όπως αυτό σε μια ασφαλιστική που δούλευα στη Φιλελλήνων στο Σύνταγμα, που τα παίρνει το μάτι σου καθώς περνάς […]

Μαζί σου. Επάνω σου, κοντά σου, δίπλα σου. Στην τσέπη σου κρύβομαι, στη ζώνη σου κρέμομαι, στο χέρι σου ρολόι τους δείκτες να καθυστερώ να μη μου ξαναφύγεις.   Μαζί σου. Στα ζόρια σου, στις ήττες σου, στις πληγές σου. Στα βράδια σου τα δύσκολα, στις βαριές σου ανάσες, στους […]

Άυλος, ασώματος, αόρατος, ουδέτερος σαν όλους τους αγγέλους.   Δε φαίνεται, δεν ακούγεται, δεν πιάνεται, δεν τον καταλαβαίνω.   Κλαίω, απελπίζομαι, στενεύομαι στο ίδιο μου το σώμα, λέω είναι απών.    Με ξέχασε, αδιαφορεί, δε νοιάζεται, με εγκατέλειψε, με τους φόβους μου μόνη με άφησε.    Φτάνω στο χείλος του […]

Τέσσερα χρόνια «Μεταξύ μας» λοιπόν, οπότε σήμερα το συγγραφικό μας στέκι έχει γενέθλια!   Ιούνιος του 2018 και εγώ ψάχνω συγγραφικό σπίτι καθώς ήθελα να αποχωρήσω από το παλιό, όταν μπροστά από την οθόνη του κινητού μου πέρασε η σελίδα του «Μεταξύ μας», στου οποίου το εξώφυλλο αναζητούσαν συντάκτες. Στέλνω […]

Εγκαταλείπεις οτιδήποτε ημιτελές χωρίς προοπτική.   Παύεις να ενστερνίζεσαι ό,τι δε σου εκμαιεύει την καλύτερη εκδοχή σου.   Ανακηρύσσεις απαγορευτικό σε χλιαρά φιλιά.   Δε συμβιβάζεσαι πια με νερόβραστες αγκαλιές και αρχίζεις να κατοικείς σε ζωές που μέσα τους παίζεις ρόλο πρωταγωνιστικό.   Εξουσιάζεις εσύ το μυαλό σου, αφήνεις καρδιά […]

Θα έρθει κάποια μέρα που θα ξυπνήσεις ήρεμη από το φως του ήλιου που θα μπαίνει από τις γρίλιες του παντζουριού. Δεν θα πεταχτείς σαν ελατήριο από το κρεβάτι, απότομα και γρήγορα και με την καρδιά σου να βροντοκοπάει σαν τρελή μέσα στο στήθος σου από την ταχυκαρδία. Θα παραμείνεις […]

Παραμονές. Να ψωνίσουμε. Να τρέξουμε. Να προλάβουμε. Τα δώρα! Μην ξεχάσουμε τα δώρα! Να βοηθήσουμε και κανέναν μέρες που είναι. Αυτές οι μέρες επιβάλλουν ήσυχες συνειδήσεις.   Παραμονές. Να βγούμε. Να ξεσαλώσουμε. Να διασκεδάσουμε. Να προλάβουμε.  Πριν φύγει η γιορτή!   Τα φωτάκια! Να ανάψουμε τα φωτάκια! Γκλίτερ παντού. Όλα […]

Στην πυρά!  Θεωρίες που δεν εναρμονίστηκαν με την κοινή λογική.  Μυαλά με εναλλακτικό τρόπο σκέψης. Ψυχές που έχασαν το δρόμο τους. Δρόμοι που οδήγησαν σε αδιέξοδα. Αυτοί που βγήκαν έξω από το πλαίσιο. Οι ατίθασες πινελιές που χάλασαν τον άψογο πίνακα. Οτιδήποτε αντεπιτίθεται στα στερεότυπα.   Στην πυρά! Ό,τι ανατριχιάζει […]

Ο δικός μου ο λόγος είναι κάτι παραπάνω από «αντρικής τιμής» κι ας είμαι γυναίκα. Ο λόγος μου δεν είναι απλά συμβόλαιο, είναι όρκος σκαλισμένος σε πλάκα με καλέμι και σε περγαμηνές.  Δε θα στον δώσω ελαφρά τη καρδία, αλλά αν τον κερδίσεις δε θα στον πάρω πίσω ποτέ. Θα […]

Όποιον δρόμο και να πήρα πίσω γύρισα. Στο γυαλί που μας χωρίζει μπροστά κατέληξα. Σαν να είχε το γυαλί μαγνήτες, να με τραβούσε πάλι πίσω. Σαν να με έδενε μια αόρατη κλωστή μαζί του. Μόνιμα να βρίσκομαι προσκολλημένη επάνω του, όλο μάτια, να σε παρατηρώ.   Σε κοιτώ, σε μελετώ, αποκρυπτογραφώ […]

Τα πιο ήρεμα -ψυχικά- 15 λεπτά των τελευταίων 17 χρόνων τα πέρασα κοιμισμένη από νάρκωση σε ένα ψυχρό χειρουργείο. Πουθενά αλλού. Ούτε στο κρεβάτι μου, ούτε στο σπίτι μου, ούτε μπροστά από τη θάλασσα, ούτε σε βόλτα, ούτε καθώς περπατώ μόνη με μουσική στ’ αυτιά. Μόνη, σε ένα χειρουργείο καθώς […]

Κέντρο Αθήνας και φθινόπωρο και φύλλα πεσμένα και δέντρα σε χρώματα κόκκινα και ουρανός που μοιάζει με μάρμαρο και πρόσωπα απρόσωπα χωρίς χαρακτηριστικά, μόνο ένα πρόσωπο με ένα χαμόγελο μεγάλο και δυο μάτια που στάζουν αγάπη μελιστάλαχτη.   Κέντρο Αθήνας και αγκαλιά δυνατή και φιλί που δε δίνεται παρά φυλάσσεται, […]

Τα χέρια του… Τα χέρια του είναι καταφύγια. Ακουμπάω πάνω τους τις λύπες μου και τα παράπονα και εκείνα τα ηρεμούν μέχρι να αποκοιμηθούνε. Τοποθετώ ευλαβικά τις χαρές και τις μικρές μου ευτυχίες και εκείνα χειροκροτούν με ενθουσιασμό κάθε χαμόγελό μου.   Τα χέρια του… Τα χέρια του είναι χάρτες. […]

Επιβιβαστήκαμε στο «αεροπλάνο» πανέτοιμοι για το ταξίδι. Κλείσαμε την πόρτα πίσω μας αφήνοντας έξω τον υπαρκτό κόσμο, τον πεζό κόσμο, τον κακό κόσμο, εκείνον που -ούτε κατά διάνοια- δε μας καταλαβαίνει.   Δεν κάτσαμε στις θέσεις μας, αντίθετα, άναρχα τριγυρνούσαμε παντού σαν δαίμονες, σαν αερικά, σαν έκπτωτοι άγγελοι ψάχνοντας να […]

Σε κάτι υπόγεια μαγειρεία, χωμένα στο κέντρο της Αθήνας, λίγο σκοτεινά, λίγο παρακμιακά, ανεπιτήδευτα ρετρό, που διατηρούν τη γνησιότητα των περασμένων χρόνων, που δεν επιδόθηκαν ποτέ στον εκμοντερνισμό, εκτελούνται κάτι λιτές συνταγές.   Το μενού απλό: πατάτες τηγανισμένες στο γκάζι, λίγο τυρί, λίγες ελιές. Γεύσεις που θυμίζουν εκείνη την αυλή […]

Οι υπέρτατες στιγμές… Κι αν έρχονται, θα φύγουν και θα είμαστε πάλι από την άλλη μεριά του τούνελ, εκεί, λίγο πριν πάρουμε βαθιά ανάσα και το περάσουμε, έτσι σκοτεινό που είναι, τόσο που μας τρόμαξε.   Και πάνω που βγήκαμε στο φως και αναπνεύσαμε και ζήσαμε τις υπέρτατες στιγμές, πάλι […]

  Της είχε δώσει ραντεβού στο Θησείο, παράλληλα με τις γραμμές του ηλεκτρικού. Είχε σκοπό μετά τη συνάντησή τους να την πήγαινε στο αγαπημένο της καφέ για ζεστή σοκολάτα με κανέλα και μπαχαρικά που τη λάτρευε. Κοιτούσε το ρολόι του ανυπόμονα και σκούπισε τις λιγοστές σταγόνες ιδρώτα από το μέτωπό […]