Αλυσίδες

Αλυσίδες προσμονών, αλυσοδέσμιοι ελπίδων, αντιασφυξιογόνες μάσκες ονείρων.
 
Προστατευτικές γυάλες που μέσα κλείστηκαν ζωές, ψυχές και σκέψεις. 
 
Ανήλιαγα υπόγεια που μέσα τους κλαίει κουλουριασμένο το παιδί που ήμασταν. 
 
Ο χρόνος, οι χρόνοι, χαμένες στιγμές, περασμένες ευκαιρίες. 
 
Λανθασμένες αποφάσεις, υπομονές χωρίς λόγο, αταξίδευτα βλέμματα, επαναστάσεις που αποκοιμήθηκαν σαν άλλες ωραίες κοιμομένες. 
 
Θαλασσοπούλια που κουράστηκαν να ζουν μακριά από θάλασσα κι εκείνο το ακατοίκητο σπίτι σε νησί σαν από παράλληλο σύμπαν. 
 
Όλα φορτωμένα σε ένα πλοίο φορτηγό να φεύγουν μακριά από ‘δω. 
 
Ένα άλλο πλοίο που έρχεται και φέρνει τα αντίθετά τους. 
 
Μέχρι τελευταία ανάσα θα βλέπουμε τις αλυσίδες να σπάνε.
Τις γυάλες να θρυμματίζονται…
 
Εύα Κοτσίκου 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *