Τα παιδικά μου χέρια αγκιστρώνονταν στο συρματόπλεγμα, θαρρείς κι αυτό θα πέταγε και θα με παρέσερνε μαζί του! Κοίταγα με λαχτάρα τα μεγαλύτερα παιδιά, που φορτωμένα τις βαριές τους τσάντες, περπατούσαν παρεούλες στο δρόμο καθοδόν για το Γυμνάσιο.
Θεέ μου… Βιαζόμουν τόσο να μεγαλώσω και να ανοίξω τα φτερά μου! Τα δικά μου φτερά! Και να απογειωθώ για’ κείνους τους κόσμους που ονειρευόμουν, για’ κείνους τους κόσμους που θα με έκαναν ευτυχισμένη.
Λίγο πιο πέρα, μέσα από το συρματόπλεγμα, αλλά τόσο μακριά από τη δική μου γη, έπαιζαν τα άλλα παιδιά.
Εκείνα που με χλεύαζαν για την πρόωρή μου ανάπτυξη, εκείνα που με κορόιδευαν για τα γυαλιά που πάντοτε φορούσα, εκείνα που γελούσαν με το αστείο μου τρέξιμο.
Κι εγώ γύριζα πάλι το βλέμμα μου, μην αφήνοντας στιγμή τα σύρματα από τα χέρια μου, και χάζευα το γαλάζιο του ουρανού και τα πουλιά που χόρευαν ελεύθερα στον αγέρα.
Και “έφευγα”… Ξανά και ξανά…
Κι ύστερα χτυπούσε το κουδούνι. Έμπαινα βιαστικά μέσα κι έπεφτα με τα μούτρα πάνω στα βιβλία μου,
συνεχίζοντας πλέον τα ταξίδια μου μέσα από αυτά.
Ο κόσμος δεν άλλαξε ποτέ, όσο κι αν το ήλπιζα ότι κάποτε θα συμβεί. Άλλαζα όμως εγώ… Αργά αργά, με πόνο ψυχής, αφού αλλιώτικα δεν μπορούσε να γίνει.
Κάποια ταξίδια τα έκανα, άλλα τα άφησα ή μου τα αφήσανε στη μέση, κι άλλα δεν τα επιχείρησα ποτέ.
Κι αυτά τα τελευταία έμειναν, σαν τις κοφτερές άκρες από το συρματόπλεγμα, χωμένα όχι στα χέρια μου πια,
αλλά σε ολάκερη την υπόσταση μου, να τη ματώνουν και να με πονούν…
Όχι! Ο κόσμος δεν άλλαξε τελικά. Κι αν άλλαξα εγώ, είναι φορές που γίνομαι παιδί και χάνομαι και πάλι σε νοερά ταξιδέματα στους ουρανούς…
Είναι φορές που αυταπατώμαι, πως τα χέρια μου γίνονται μαχαίρια και κόβουν τα συρματοπλέγματα…
Και τότε ορμάω ακράτητη στη γαλήνη που σου προσφέρει η ελευθερία!
Είναι φορές που ξαναγίνομαι παιδί, γιατί απλά πρέπει να συνεχίσω να ελπίζω…
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
