Εύη Μαυρογιάννη

Στο παιδί που κρύβω μέσα μου, του οφείλω μια αγκαλιά, για όσα κατάφερε. Ένα τραγούδι για παρηγοριά. Ένα φύλακα Άγγελο, για προστασία. Ένα ταξίδι για να ονειρεύεται. Μια παραλία ερημική για να πνίξει τους καημούς του. Ένα αεράκι για να ελαφραίνει. Λήθη για το παρελθόν. Ελπίδα για το μέλλον. Συγχώρεση […]

Μεγαλώνουμε! Μεγαλώνουμε κι είναι κρίμα πλέον, να κόβουμε τον εαυτό μας σε κομμάτια. Να τον πετάμε στο δρόμο, βορά των περαστικών. Να αφήνουμε τις ελπίδες μας σκόρπιες στον αέρα, ελπίζοντας στον άνεμο, να μας φέρει στο δρόμο τους. Όμως, όχι. Κι είναι κρίμα. Πολύ κρίμα για τις τόσες θυσίες μας. […]

Είμαι αναπαυμένος, μάνα. Μια αστραπή, βροντερή, τρομακτική, με φως εκτυφλωτικό από δίπλα μου… κι αυτό ήταν, μάνα μου. Δεν πονώ πια. Δε φοβάμαι πια. Δεν αγωνιώ πια. Τώρα, είμαι καλά, μάνα μου. Δε με ακούς, μάνα. Δε με βλέπεις, μάνα. Μόνο εγώ σε βλέπω. Μην πονάς άλλο, μην πονάς. Μετρώ […]

Κάθομαι και σκέφτομαι, πόσο με ταλαιπώρησα. Πόσο! Πόσο! Πόσο! Να ευχαριστώ μια ζωή τους άλλους και να μου αφήνω συνεχώς τα απομεινάρια. Και πάλι, μήπως αυτό εκτιμήθηκε, όταν έπρεπε κι όταν άνθιζα; Μήπως ακούστηκαν τα “θέλω” μου, τότε που ακόμα είχα δυνάμεις κι αντοχές για να τα περιμένω να πραγματοποιούνται; […]

Στιγμές που αντήχησαν στο χρόνο, μέσα από ένα κοίταγμα, μια κίνηση! Κι εκεί που σταμάτησε ο χρόνος, εκεί ενώθηκαν οι άνθρωποι. Εκεί που σταμάτησε ο χρόνος, εκεί ενώθηκαν οι άνθρωποι. Με μιας λάμψης βλέμμα, με νου να μάχεται στο “όχι” και στο “πρέπει”. Ποιος λυγίζει την καρδιά που πάλλεται, μέσα […]

Δε μου αρέσει να περιμένω. Η αναμονή είναι ένα ατέρμονο ξεγέλασμα. Είναι σαν κουβέντες που έμειναν στο “διαβάστηκε”. Είναι ψεύτρα και πλανεύτρα η αναμονή. Να σε κάνει να περιμένεις και να ονειρεύεσαι. Να ονειρεύεσαι, δίχως να ξέρεις τι κι αν πρέπει να περιμένεις, στ’ αλήθεια. Σαν τη θάλασσα, είναι κάπως, […]

Ανάμεσα σε κάτι απροσδιόριστα διαστήματα – δεν ξέρω πια αν ήταν μέρα ή νύχτα – έσωσα της καρδιάς μου τα πολύτιμα.   Σε κάτι χειμωνιάτικες, κρύες νύχτες, εγώ τα ζέσταινα. Σε γλυκούς τόνους μουσικής, τα μεγάλωσα, να ονειρεύονται την ελπίδα. Κάθε γράμμα στο πληκτρολόγιο, ήταν και μια παρακαταθήκη. Άδηλη και […]

Η αχαριστία είναι ατελεύτητη. Είναι κάτι το οποίο δεν έχει αρχή, ούτε τέλος. Είναι μια κατάσταση που σαν ξεκινήσει, δεν (ανα)γνωρίζει σχέσεις, συγγένειες, φιλίες. Δε δίνει σημασία σε συναισθήματα, προσπάθειες προσέγγισης ή ενέργειες καλοσύνης. Είναι ένα αδηφάγο “εγώ” που δε χορταίνει. Ένα ύπουλο “αμάρτημα”, χωρίς να μπορεί να αξιολογηθεί, πού […]

Πόσα και πόσα δεν έχουν γραφτεί περί αγάπης; Εκατομμύρια σκέψεις κατέκλυσαν τ’ανθρώπινο μυαλό, ξεκινώντας από τις βασικές έννοιές της, μέχρι να καταλήξουν – αν κατέληξαν ποτέ – σε φιλοσοφικές και βαθιές συζητήσεις. Τόνοι μελανιού ξοδεύτηκαν μέσα σε μικρά κι ανήλιαγα δωμάτια, έως τα σύγχρονα γραφεία κάποιων εκδοτικών οίκων. Δεν ξέρω […]

Άσχημο πράγμα η ψευδαίσθηση. Πιο πολύ, για τη σκάρτη ελπίδα. Το να ελπίζεις και μέσα σ’αυτή να πλάθεσαι, να αλλάζεις σχήματα, ν’ανάβεις και να σβήνεις.  Να γεννιέσαι και μετά να χάνεσαι, αυτό είναι που πονάει, πιο πολύ κι απ’ τον ίδιον τον πόνο. Ναι, μάλιστα. Πιο πολύ κι απ’ αυτόν […]

Ονειρεύομαι απλά, καθημερινά πράγματα. Μόνο απλά. Κι όσο μεγαλώνω, τόσο απλότερα τα θέλω. Μια ζωή απλή. Ένα σπίτι, γεμάτο αγκαλιές, που να λέμε κάθε μέρα: “Να, ο στόχος επετεύχθη!” Να, η φυσική μας θέση, αυτές οι αγκαλιές. Ένα ζεστό κόσμο, μέσα μας και έξω μας. Μικρούλες στιγμές που να τις […]

Όταν μιλάμε για δύναμη, να μιλάμε για τ’ αδιαμαρτύρητο. Αυτό είναι η δύναμή σου. Όχι αυτά που σου λένε οι άλλοι, ότι αντέχεις, μα, όσα μονάχος εσύ ξέρεις πως αντέχεις. Τσακισμένα φτερά που τα κρατάει μια τρίχα καλοσύνης, μια χειρονομία, μία σκέψη. Πόσο εύθραυστες ισορροπίες, άραγε, ξέρουν; Μάλλον, όχι! Απλώς […]

Κανένα χθες, δεν υπόσχεται τίποτα για το αύριο. Τίποτα, αν δεν προσπαθήσεις. Τίποτα δε δίνεται. Τίποτα δε χαρίζεται. Όλα είναι προσωπικές κατακτήσεις. Είσαι μονάδα, ξεχωριστή. Διαφορετική ψυχή, ακόμα κι αν κάποτε υπήρξε μία. Τα ρούχα της ψυχής, να είναι δικά σου κι όχι δανεικά, έτσι ώστε να γνωρίζεις εσύ ο […]

Η μοναχικότητα, όταν αποτελεί επιλογή, δεν είναι κατακριτέα. Μόνο μας δίνει. Μαθήματα σοφίας, κριτική σκέψη στο ξεκαθάρισμα, καθαρότητα μυαλού κι επιλογών. Σίγουρα, δεν είναι καθόλου εύκολη ως επιλογή, αλλά όμως απαραίτητη, πολλές φορές. Για όσους είναι επιλογή, λοιπόν, γίνεται από μόνη της καθαρτήρια, μέσα από πολλές εσωτερικές διαδικασίες που συχνά […]

Κι αν ένιωσες μια μέρα πως σε πέταξαν, σκουπίδι, ανάμεσα στα πολλά, περισσευούμενο προϊόν, πολλαπλής χρήσης – κατάχρησης, σύλλεξε τα κομμάτια που τόσο άγαρμπα σου ξεκόλλησαν και επανασυγκροτήσου. Πολλοί θέλησαν το “καλό” σου, ως επίγειοι Σωτήρες, εκτός από σένα, για πολλά, πολλά χρόνια. Και εσύ, μες στην αφέλεια και την […]

Η ομορφιά, η όποια ομορφιά, έρχεται και παρέρχεται. Ποιος είναι πραγματικά δίπλα μας, καθαρά από εκτίμηση κι αγάπη; Στα social media, τείνουν να μας πλησιάζουν για άλλους λόγους. Δεν απορρίπτεται η αγάπη, αλλά χωρίς συναίσθημα, δε νοείται για μένα. Η ψυχή θέλει προσπάθεια και κόπο να την ψάξεις. Ποιος θα […]

Εκείνα τα λόγια, τα λόγια σου, της καταιγίδας, δε σου’ μαθαν τόσα χρόνια, πως μόνο καταστροφή σκορπούν; Φέρνουν και ξάφνιασμα και έκπληξη φέρνουν. Τρομάζουν, αναστατώνουν και πληγιάζουν την ψυχή. Δεν την ηρεμούν, τη βυθίζουν σε εφιαλτικές διαδρομές. Της δίνουν μία και τη σπρώχνουν σε μαύρη τρύπα. Της αφήνουν το χέρι, […]

Πονάνε οι αποστάσεις. Βλέπεις, άλλο πράγμα τα λόγια, άλλο τα έργα. Σε αντίθετες σφαίρες κινούνται. Σε αντίθετες φορές. Δεν έρχεσαι. Κι οι υποσχέσεις, λαβώνουν της αγάπης τον ιστό. Τώρα, κι εκείνες, ως σημείο αναφοράς, σε παλιό ημερολόγιο. Κάπου σιγοκλαίνε κι αυτές, πίσω από λέξεις κι αδιάβαστα μηνύματα. Κι αν επέστρεφες, […]

Μεγάλωσα… Μέσα σε κάτι ερημικά μεσημέρια καλοκαιριού. Μέσα σε ατέλειωτα εφηβικά βράδια, με τη σκιά μου. Σε δωμάτια με ανθρώπους, μα μονάχη τριγύρω. Κι η πιο σκληρή μοναξιά ήταν τούτη! Να μεγαλώνεις και να θέλεις να ζήσεις! Να σβήνουν τα κενά στο βαθύ σου ύπνο και μετά πάλι εκεί, στο […]

Της ησυχίας οι σιωπές, δεν είναι φτιαγμένες από σάρκα. Έχουν ένα πρόσωπο καθαρό κι αέρινο. Έχουν πονεμένο παρελθόν και παρόν που παλεύει με χίλια τόσα πράγματα. Έχουν αγάπες που δεν τα κατάφεραν ως το τέρμα. Πληγωμένες και ριγμένες στον Καιάδα. Έχουν λόγια ανείπωτα, κουβαλώντας ένα ατέρμονο παράπονο. Και κάτι παγωμένα […]

Σε μια ψυχή – καμένο δάσος, φύσα καθαρό αεράκι μου! Ψάξε επίμονα, για τον αφημένο σπόρο. Μην την εγκαταλείπεις, κάπου, κάπως, υπάρχει κάτι βαθιά κρυμμένο για να βγει στην επιφάνεια της ύπαρξης. Κάπου βαθιά, υπάρχουν τα διαμάντια της. Κάπου βαθιά, η λαχτάρα της επαφής που επιδερμικά κοιμάται. Κάπου βαθιά, η […]

Η μέρα εκείνη είχε φθάσει. Τα χιλιόμετρα των συζητήσεων έκοβαν το νήμα του φίνις. Με γρήγορες κινήσεις, κοίταξε επίμονα τον εαυτό της στον καθρέφτη, καθώς άρχισε να ετοιμάζεται μηχανικά. Χαμογέλασε, κι ένα κοφτό και, σχεδόν, ειρωνικό χαμόγελο, σχηματίστηκε στα χείλη. Ένα ακόμα ρίσκο που έπρεπε να πάρει. Με μια συγκρατημένη […]

Υπάρχουν κάτι καρδιές ραγισμένες που δεν καταφέρνουν να ξανακολλήσουν. Ο ήχος του σπασίματός τους κάνει το σώμα να μην ησυχάζει ποτέ. Πίσω από κάθε τρίξιμο, χρόνια θυσιών, χαρμολύπης, παράπονου. Πίσω από κάθε ρωγμή, αδικία και θυμός. Κι έτσι φτάνει η στιγμή που η δόλια καρδιά αδειάζει κι όσο κι αν […]

Ένα βράδυ του Ιούλη, θυμήθηκα κάτι λόγια μεθυσμένα. Εκείνα, που μια αόρατη δύναμη τα έσπρωξε στη ζωή. Εκείνα που απρόβλεπτα έγιναν χαρά, θλίψη, δημιουργία, αποτυχία ή παράνοια. Λόγια μια ψυχής απομονωμένης, αηδιασμένης απ’ της υστεροβουλίας το κοσμικό εγκώμιο. Χαμένη στους χαμένους. Απελπισμένη, χωρίς όριο στην κλίμακα αυτής της απελπισίας. Αιώνια […]