Μπαμπάς

I: Το κεφάλαιο «άντρες» το είχα κλείσει μέσα μου. Για σιγουριά, κρέμασα λουκέτο και πέταξα το κλειδί. Από το γάμο μου κράτησα μόνο τη Μελίνα. Αυτή χρωμάτιζε τις μέρες μου και φώτιζε σαν ολόγιομο φεγγάρι τις νυχτιές μου, γέμιζε με γέλιο την άδεια μου ζωή. Είχαμε η μία την άλλη […]

Η φυσική απουσία, ιδίως ενός γονέα, είναι κάτι που δεν αναπληρώνεται ποτέ. Απλά συμβιβάζεσαι και η ζωή με τις καθημερινές ασχολίες μαλακώνει τον πόνο και κάπως έτσι συνεχίζεις. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η απουσία ενός γονέα βιώνεται μετά από ένα χωρισμό; Ο βίαιος και εξαναγκαστικός αποχωρισμός που καλείται […]

Έρχεται η στιγμή που βρίσκεις τον απαραίτητο χρόνο, ανοίγεις τον υπολογιστή και αποφασίζεις να γράψεις. Στο μυαλό σου αναβοσβήνει μία ταμπέλα: «καραντίνα», ξανά και ξανά. Αχ, όχι, δε θέλω να γράψω γι’ αυτό! Ας κάνω για λίγο πως δεν υπάρχει! Είναι η στιγμή που χάνομαι στο μικρόκοσμό μου και δικαιούμαι […]

Είναι η γιορτή του πατέρα σήμερα. Είναι το μόνο θέμα με το οποίο καταπιάνομαι έχοντας διπλή ιδιότητα. Αυτή του γιου και αυτή του πατέρα. Έχω το προνόμιο να βλέπω το ρόλο του πατέρα από τη διττή του πλευρά. Από τη μια πλευρά ως ο γιος που θέλοντας και μη επηρεάστηκα […]

Σιγοψιθύριζες ουρλιαχτά ντυμένα στιγμές φόνισσες μέσα από ένα λαβύρινθο μακρινό που δεν περπάτησα ποτέ. Κι όμως σε κάθε του γωνιά σε συναντούσα. Σε κάθε μου προσευχή σε γνώριζα. Σε κάθε ανάγνωση της νοσταλγίας μου σε φορούσα πουκάμισο λευκό επάνω μου.  Σε όλα τα γνώριμα κι άγνωστα βλέμματα που ακουμπούσαν επάνω […]

Είναι αυτές οι μέρες του χρόνου, που θυμίζουν εντονότερα την έλλειψη σου. Κάνω πως δεν με ενοχλεί, μα θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί, πνίγομαι μέσα στον εαυτό μου. Θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω. Μήπως λυγίσω τον Θεό και με αφήσει να σε δω για λίγο. Να σε […]

  Συγγνώμη μπαμπά.. Που δεν πέταξα σαν αετός όπως με προόριζες να γίνω. Συγγνώμη που έμεινα ενα τόσο δα μικρό σπουργίτι.  Που το πέταγμα του δεν φτάνει πέρα από την φυλακή αυτή. Και που το κελάηδημα του είναι τόσο αδύναμο να ξημερώσει τον κόσμο τούτο.   Συγγνώμη γιατί τα φτερά […]

Εκείνος ο ήρωας, ο δικός μου. 21η Απριλίου 1967 -Ξυπνάτε, σηκωθείτε. -Που πάμε; -Προχωράτε ρε και μην ρωτάτε. Δόθηκε η εντολή και ξεκινήσαμε να περπατάμε σπρωγμένοι κακήν κακώς. Ήμασταν πιτσιρικάδες τότε στις στρατιωτικές φυλακές, 21 χρονών ήμουν. Δεν ξέραμε που πηγαίναμε και περπατάγαμε ώρες, σαν τώρα το θυμάμαι. Το τι […]

Μεγαλώνω μπαμπά, μεγαλώνω απότομα. Γερνάω, φθείρομαι, αναλώνομαι συνεχώς. Κοιτάζω το είδωλό μου στον καθρέφτη κι αυτό το έρμο σου μοιάζει κάθε μέρα και πιο πολύ. Η ζωή μου έχει πάψει να μοιάζει με παιχνίδι. Μου έγινε πλέον συνήθεια να ναυαγώ. Να ακροβατώ σε ένα σκοινί τρεμάμενο και να ισορροπώ ανάμεσα […]