Ιωάννα Πιτσιλλή

Βρίσκομαι μόνη στο σπίτι μαζί με τα σκυλιά μου. Χαζεύω από το μπαλκόνι μου τη βροχή. Ο Όλιβερ κάθεται ήσυχος δίπλα μου ενώ η Λιλή έχει τρομοκρατηθεί με τις βροντές. Σαν τρελή τρέχει να κρυφτεί κάτω από το κρεβάτι. Αυτό κάνει κάθε που ένας δυνατός θόρυβος ακούγεται ξαφνικά. Ξέρω πως […]

Στέκεται μπροστά από τον καθρέφτη και κλαίει. Τα δάκρυά της μια μικρή βροχή. Κάποια διάφανα, κάποια άλλα πάλι κόκκινα. Μάλλον θα είναι αυτά της καρδιάς. Βαμμένα με το αίμα της. Δεν ξέρει αν πρέπει να ρίξει στον εαυτό της μια μούντζα ή να τον πάρει μια αγκαλιά. Τα χέρια της […]

Εκείνος. Κάθεται στην αίθουσα αναμονής. Έχει τα μάτια κλειστά. Το αριστερό του χέρι ακουμπάει στη δεξιά μεριά του στήθους του. Από τους μορφασμούς του προσώπου του μπορεί κανείς να καταλάβει πως υποφέρει.  Θα είναι τριάντα χρόνων, ή έτσι φαίνεται τουλάχιστον. Εκείνη. Ίσως λίγο μικρότερη, κάθεται στο πλευρό του. Έχει πλούσια […]

Την ερωτεύτηκα ακαριαία. Ναι ίσως αυτή να είναι η σωστή λέξη, ακαριαία.  Δεν υπήρχε κανένα περιθώριο, κανένας δρόμος διαφυγής. Προσπάθησα πολλές φορές να τραβήξω το βλέμμα της, να κλέψω για λίγο το ενδιαφέρον της. Μάλλον δεν ήξερα τον τρόπο. Όλες οι προσπάθειες που έκανα, έπεφταν μια μια στο κενό. Σαν […]

«Τι πρέπει να κάνω;» Ο Άγης επανέλαβε την ερώτηση, αυτή τη φορά λίγο πιο δυνατά, λες και έφταιγαν τα χαμηλά ντεσιμπέλ της φωνής του που εγώ δεν άνοιξα το στόμα μου να του δώσω μια απάντηση. Ήθελε σαν τρελός να μπει στην παρέα μας. Δεν ξέρω πώς στο καλό φαντάζαμε […]

Έκτη Δημοτικού, μάθημα τέχνης. Πλησιάζουν Χριστούγεννα και το κλίμα είναι εορταστικό. Αγιοβασίληδες, αγγελάκια και χιονάνθρωποι. Χαρτόνια, μπογιές, πινέλα, ψαλίδια και όλα τα σχετικά. Δεν είμαι καλή στη ζωγραφική, το χέρι μου δεν πιάνει γενικότερα και ο δάσκαλος μου ζητά γίνω η βοηθός του. Η ώρα περνάει ευχάριστα και λίγο πριν […]

I: Συνήθως απαντάει στο τρίτο χτύπημα. «Είσαι σπίτι;» «Ναι» «Βολτίτσα;» «Σε πόση ώρα;» «Σε πέντε» «Σας περιμένω» Και αυτό κάνει. Στέκεται στην πιλοτή της πολυκατοικίας και μας περιμένει. Της δίνω το λουρί του Όλιβερ την ώρα που η Λιλή πηδάει πάνω της ζητώντας χάδια. Μιλάμε λίγο με τον Μανώλη, τον […]

I: To ραντεβού είχε καθοριστεί για τις πέντε ή τουλάχιστον εγώ αυτό είχα σημειώσει στην ατζέντα του κινητού μου. Αφού άφησα το αμάξι στο χώρο στάθμευσης άρχισα να περπατώ κατά μήκος της παραλιακής που υπό κανονικές συνθήκες αυτή την συγκεκριμένη ημέρα θα ήταν γεμάτη από μικρά περίπτερα και μικροπωλητές. Είναι […]

  Ι:             «Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι», λέει μια παροιμία και είναι από τις λίγες φορές που μια λαϊκή ρήση με βρίσκει αντίθετη. Οι φίλες μου δεν μου μοιάζουν. Όχι. Έχουμε αρκετά κοινά, αλλά ίδιες δεν μας λες. Δεν […]

Ι: Με τον Αποστόλη είμαστε φίλοι από το δημοτικό. Έχουμε πολλά κοινά αλλά και διαφορές και αυτό καθιστούσε τη σχέση μας πολύ ιδιαίτερη. Μεγαλώσαμε μαζί και ακόμη και όταν οι δρόμοι μας χωρίστηκαν λόγω σπουδών εντούτοις εμείς καταφέραμε να κρατήσουμε επαφή και να διατηρήσουμε αυτή την δυνατή φιλία και αγάπη […]

Το απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι. Δεν ήθελα με τίποτα να το ανοίξω. Ήταν σαν να άνοιγα την ίδια ώρα πληγές. Έτσι το είχα στο μυαλό μου. Η μάνα επέμενε πως έπρεπε να μπει μια τάξη εκεί μέσα. Το συζήτησα με την Κατερίνα. Μου έδωσε θάρρος. Είναι μια ήρεμη […]

Ι: Η αλήθεια είναι πως τη φοβόμουν. Ήταν αυστηρή. Αυστηρή και επιβλητική. Πιο πολύ τη θυμάμαι να μου θυμώνει παρά να μ’ αγκαλιάζει. Να μου λέει τι να κάνω και πώς πρέπει να συμπεριφέρομαι. Δεν είχα αμφιβολία πως η γιαγιά με αγαπούσε. Ίσως δεν είχε, ή δεν ήξερε τον τρόπο […]

Ι: Η Σμαρώ, όταν πήρε την απόφαση να στεφανωθεί τον Σαράντη ήξερε πάνω κάτω τα προβλήματα που θα καλείτο να αντιμετωπίσει όντας είκοσι χρόνια μικρότερή του. Δεν ξετρελάθηκε μαζί του, δεν έπαθε την πλάκα της, απλά βρήκε μέσα στην αγκαλιά του το λιμάνι που ήθελε να αράξει. Ναι ήταν ευκατάστατος, […]

Ι: Η θεία Ρηγίνα είναι ο τύπος της θείας που δε θα έπρεπε να απουσιάζει από καμία απολύτως οικογένεια. Δεν έχει βάλει στεφάνι ποτέ και δεν έχει αποκτήσει παιδιά. Παρ’ όλα αυτά γνωρίζει τα πάντα γύρω από τον έρωτα, τις σχέσεις μεταξύ γονέων και τέκνων αλλά και τη φιλία. Έχει […]

Ι: «Μετά τη βροχή, λιακάδα». Είναι η αγαπημένη φράση της γιαγιάς και ό,τι μου έχει απομείνει ως κληρονομιά, μαζί με μια ξύλινη σκαλιστή εταζέρα, για να μου την θυμίζει. Στην εταζέρα η γιαγιά στόλιζε θυμάμαι τις κορνίζες με τις φωτογραφίες μας. Πρώτη και καλύτερη εγώ, ως το πρώτο παιδί της […]

I: Είναι ξημερώματα Κυριακής και πριν καλά καλά ανοίξει το μάτι μου λαμβάνω στο κινητό μου ένα μήνυμα από τη Φρύνη. Στην Κίνα λέει, νοικιάζουν συγγενείς, φίλους και συντρόφους. Τι πάει να πει νοικιάζουν; σκέφτομαι. Κάνω καφέ και παίρνω τη Φρύνη τηλέφωνο. Εκστασιασμένη αρχίζει να μου μιλάει για το σχετικό […]

Ι: Θα ήταν βραδάκι Πέμπτης όταν η Φωτούλα με πήρε τηλέφωνο κλαίγοντας. Δυσκολευόταν να ανασάνει και οι λέξεις έβγαιναν πολύ δύσκολα από το στόμα της. «Έχει γίνει άφαντη η Τούλα», κατάφερε μέσα από τους λυγμούς της να μου πει. Έψαξα στο μυαλό μου και βρήκα λόγια παρηγοριάς. Επέμενα πως έπρεπε […]

Ι: Η Δρόσω δεν κληρονόμησε το ταλέντο της γιαγιάς στη ραπτική. Όχι. Της Δρόσως δεν έπιαναν τα χέρια της. Περνούσε ώρες ατελείωτες και μέρες ακόμη στο μαγαζάκι της γιαγιάς να την παρατηρεί να ράβει και να ξηλώνει, να μεταποιεί και να μπαλώνει, να δημιουργεί. Την θαύμαζε η Δρόσω τη γιαγιά […]

I: Το κεφάλαιο «άντρες» το είχα κλείσει μέσα μου. Για σιγουριά, κρέμασα λουκέτο και πέταξα το κλειδί. Από το γάμο μου κράτησα μόνο τη Μελίνα. Αυτή χρωμάτιζε τις μέρες μου και φώτιζε σαν ολόγιομο φεγγάρι τις νυχτιές μου, γέμιζε με γέλιο την άδεια μου ζωή. Είχαμε η μία την άλλη […]

I:-Πες μου, Ροβένα, τι φοβήθηκες πιο πολύ; -Ότι δε θα ξανάβλεπα τα μάτια της. Ότι δε θα ήμουν δίπλα της να τη βλέπω να μεγαλώνει. Αυτός ο φόβος ήταν την ίδια ώρα και η δύναμή μου. Ήθελα τόσο πολύ μια φυσιολογική ζωή. Δε με κούρασαν τόσο τα περιττά κιλά που […]

Ι: Η κυρία Αδαμαντίνη είναι η γιαγιά της διπλανής πόρτας. Λάθος. Είναι η σούπερ γιαγιά που θα ήθελες να μένει δίπλα από την πόρτα σου μόνο και μόνο για να σε εμπνέει. Εδώ και περίπου είκοσι χρόνια είναι χήρα και φοράει ακόμη τα μαύρα της. Τα χρώματα που απουσιάζουν από […]

I: Μια πρόσκληση για τσάι, μου ήρθε από εκεί που δεν το περίμενα. Από τότε που μετακομίσαμε με τον Τάκη στο δυάρι δεν υπήρχε μέρα που να μην έριχνα κλεφτές ματιές στο αρχοντικό της Δεββώρας το οποίο βρισκόταν φάτσα κάρτα απέναντί μας. Μέσα μου, χωρίς να το θέλω, είχε φωλιάσει […]

Ι: Είχα προσκολληθεί στη ρουτίνα μου. Έκλεισα τα παράθυρα και τις πόρτες του μυαλού μου και τις σφάλισα. Κράτησα μόνο την καθημερινότητα μαζί με τις υποχρεώσεις της. Άφησα έξω, συνειδητά το γέλιο μου και την καλή μου διάθεση. Στο σπίτι υπήρχαν διάσπαρτα ροζ και κίτρινα χαρτάκια με λογής λογής σημειώσεις. […]

Ι: Ήταν η πρώτη μου μέρα στη δουλειά. Ξύπνησα νωρίς και ενώ μέσα μου υπήρχε μια σχετική αναστάτωση, εντούτοις ήμουνα χαρούμενη που κατάφερα να μπω ξανά στον στίβο εργασίας. Το γεγονός πως δε θα ήμουνα πια κλεισμένη μέσα στους τέσσερις τοίχους και πως θα μπορούσα να συνεισφέρω και εγώ οικονομικά […]