Ι: Με τον Αποστόλη είμαστε φίλοι από το δημοτικό. Έχουμε πολλά κοινά αλλά και διαφορές και αυτό καθιστούσε τη σχέση μας πολύ ιδιαίτερη. Μεγαλώσαμε μαζί και ακόμη και όταν οι δρόμοι μας χωρίστηκαν λόγω σπουδών εντούτοις εμείς καταφέραμε να κρατήσουμε επαφή και να διατηρήσουμε αυτή την δυνατή φιλία και αγάπη που μας έδενε από τα μικράτα μας.
Δεν υπήρχαν βέβαια τότε κινητά τηλέφωνα και η χρήση διαδικτύου απαιτούσε γνώσεις υπολογιστή και φυσικά τον ίδιο τον υπολογιστή που εμείς σαν φοιτητές δεν διαθέταμε. Αρκεστήκαμε στο να ανταλλάσσουμε μεταξύ μας γράμματα, ευχετήριες κάρτες αλλά και να συζητάμε για τα όσα μας απασχολούσαν μέσω υπεραστικών τηλεφωνημάτων τα οποία και χρυσοπληρώναμε κάθε τέλος του μηνός.
Επιστρέψαμε στο νησί, πιάσαμε δουλειά και φτιάξαμε τις δικές μας οικογένειες. Η φιλία μας κρατούσε καλά ακόμη, παρά τις όποιες μικροπαρεξηγήσεις και τον δύστροπο χαρακτήρα που μας χαρακτήριζε αμφότερους. Εγκαταστήσαμε στα κινητά μας όλες ανεξαιρέτως τις εφαρμογές που ήταν στην μόδα και ανταλλάσσαμε συχνά απόψεις και «μου αρέσει», «τέλειο», «νοιάζομαι», «λυπάμαι», «έλεος» μέσα από το γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης.
Τα παιδιά μας είχαν αναπτύξει μεταξύ τους μια υπέροχη, σχεδόν αδελφική, σχέση και οι σύντροφοι μας όλα αυτά τα χρόνια είχαν επίσης δεθεί με μια όμορφη φιλία. Μέχρι που άλλη μια παρεξήγηση κατάφερε να μας φέρει σε ρήξη. Και τότε ο Αποστόλης, ο δικός μου ο Αποστόλης, αποφάσισε να με διαγράψει από τη ζωή του πατώντας Block – delete στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είχα χρόνια να γελάσω τόσο πολύ, να γελάσω με την ψυχή μου.
Του έγραψα ένα γράμμα, όπως αυτά που συνηθίζαμε να γράφουμε παλιά. Μέσα έριξα λίγη χολή μα την πασπάλισα με αγάπη. Πέρασα από το αγαπημένο του ζαχαροπλαστείο και πήρα τις πάστες που ήξερα πως του άρεσαν. Γράμμα και γλυκά τα έστειλα με κούριερ στο γραφείο του. Πήρα τηλέφωνο την γυναίκα του και το βράδυ κανονίσαμε να βγούμε για ποτάκι όλοι μαζί. Ακούς εκεί block delete!
Λ: Το facebook είναι ένα διαδικτυακό καφενείο. Θα ανταμώσουν παλιοί γνωστοί και φίλοι, θα δημιουργηθούν νέες φιλίες και έχθρες και από θέματα συζήτησης υπάρχουν μυριάδες, για όλα τα γούστα. Εν ολίγοις, θες σοβαρή κουβέντα, θες ιλαρότητα, φαιδρότητα, επιστημονικές απόψεις, αστήριχτες πομφόλυγες, υπάρχουν όλα στο διαδικτυακό καφενείο. Όρεξη να έχει κάποιος να γελάσει, να κλάψει, να σκεφτεί, να τσακωθεί. Αφορμές και αιτίες υπάρχουν πολλές.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον χαμό που δημιουργήθηκε στην ελληνική κοινότητα του facebook με το δημοψήφισμα του 2015. Κυριολεκτικά φιλίες ετών, συγγένειες, γνωριμίες διαλύονταν με μια ανάρτηση. Υπήρχαν δυο στρατόπεδα, των υποστηρικτών του «Ναι» και αυτών του «Όχι». Οι διαγραφές και τα μπλοκαρίσματα έγιναν καθημερινό φαινόμενο. Με το πέρασμα του χρόνου, κάποιες σχέσεις επανήλθαν στο αρχικό τους επίπεδο και κάποιες άλλες όχι. Το ίδιο σιγά σιγά συμβαίνει και με τον εμβολιασμό. Υπάρχουν οι υποστηρικτές και οι αρνητές. Το ίδιο σενάριο λαμβάνει χώρα. Φιλίες και γνωριμίες δημιουργούνται και χαλάνε ανάλογα με τη θέση που παίρνει κάποιος.
Υπάρχουν και οι διαδικτυακές παρεξηγήσεις που συμβαίνουν στον μικρόκοσμο των χρηστών. Σε κάθε περίπτωση, έχει το ενδιαφέρον του πως οι σχέσεις της πραγματικής ζωής επηρεάζονται από τις αναρτήσεις και τα σχόλια. Το πώς θα χειριστεί ένα μέλος του facebook τον λογαριασμό του και τις επαφές του είναι προσωπικό ζήτημα. Στο τέλος της ημέρας, το ερώτημα είναι κατά πόσο θα αφήσει κάποιος το facebook να εμπλέκεται στις διαπροσωπικές του σχέσεις. Διαφορετικά διατυπωμένο το ερώτημα θα μπορούσε να είναι κατά πόσο είναι γερά θεμελιωμένες οι διαπροσωπικές και δεν γίνονται κάστρα από τραπουλόχαρτα που τα γκρεμίζει μια ανάρτηση. Να είστε καλά και να προσέχετε.
Εφημερίδα Αλήθεια, 20.07.21 – Ιωάννα Πιτσιλλή, Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
