Γιώργος Χατζηκυριάκου

«Ναι, ρε μαμά, θα σου στείλω μόλις φτάσω. Τι αγχώνεσαι; με το τρένο θα είμαι, τι μπορεί να συμβεί;» Πολλοί το σκέφτηκαν. Κάποιοι το είπαν. Μέσα σε λίγες στιγμές, η σιγουριά του αύριο έγινε κόμπος στο στομάχι. Υπαιτιότητα του κράτους ή μήπως ανθρώπινο λάθος; Δεν έχει σημασία! Όνειρα, θυσίες, ζωές. […]

Είχα καθίσει στο κρεβάτι μου. Το πιστό και ταλαιπωρημένο μου λάπτοπ, ακουμπούσε πάνω στα πόδια μου. Δούλευε σκληρά γιατί δεν ήθελε να με απογοητεύσει. Κάθε νέα ιδέα για βελτίωση του κώδικα αποτυπωνόταν σε εντολές. Μόλις ένιωθα έτοιμος, με το πάτημα ενός κουμπιού έδινα σήμα στον υπολογιστή μου ότι ήρθε η […]

-«Καλώς ήρθες! Να ετοιμαστώ για συζήτηση;» Με ρώτησε παιχνιδιάρικα το μυαλό μου. Εγώ χαμογέλασα και έγνεψα καταφατικά. Είναι πάλι μια από αυτές τις μέρες που πνίγομαι μέσα στην ελευθερία που μου έχει δοθεί. -«Κάθισε σε μια καρέκλα.» Με παρακίνησε. Το δωμάτιο σκοτεινό. Στο ταβάνι μια λευκή λάμπα προσπαθεί να ποτίσει […]

Πόσο θα ήθελα να ζω σε έναν άλλο κόσμο… Έναν κόσμο δίκαιο, που οι κόποι σου ανταμείβονται. Που το ευτυχισμένο τέλος είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Έναν κόσμο που ο ουρανός είναι πάντα γαλανός και η ευτυχία μετατρέπεται σε μουσική και ταξιδεύει με τον αέρα. Ανοίγω βιβλία, διαβάζοντας […]

Νόμιζα πως αν γνώριζα ποια κομμάτια λείπουν από τους ανθρώπους, η ζωή θα ήταν εύκολη. Θα ήξερα πώς να βοηθήσω. Θα βοηθούσα τους ανθρώπους να βρουν τα κομμάτια που τους λείπουν. Πόσο όμορφη θα μπορούσε να γίνει η ζωή; Φαίνεται το φώναξα πολλές φορές και πολύ δυνατά. Κάποιος, κάτι εκεί […]

Πώς γίναμε δυο ξένοι; Ποιος πέταξε την πρώτη πέτρα στο γυαλί της ευτυχίας μας; Η αλήθεια είναι πως δε θυμάμαι πλέον, πέρασε καιρός. Έχω ξεχάσει πώς ήσουν όταν σε γνώρισα. Μα ακόμα χειρότερα, έχω ξεχάσει ποιος ήμουν πριν σε γνωρίσω. Δώσαμε υποσχέσεις, γελάσαμε και κάναμε όνειρα αγκαλιά. Όμως αφεθήκαμε. Η […]

    Γεροχρόνε, τι μου κρύβεις; Τι όμορφες και άσχημες στιγμές μου φυλάς; Θα βαδίσω αυτόν το δρόμο μοναχός; Θα βρω τον ένα άνθρωπο που όλοι μας αναζητάμε; Μήπως, θα τον βρω και θα τον χάσω μέσα από τα χέρια μου; Γιατί παίζεις με φύλλα κρυμμένα; Εγώ πάντα ήμουν ειλικρινής. […]

Αγαπητέ μέντορα, Ανταλλάξαμε λέξεις, λόγια, υποσχέσεις. Πολλά από αυτά έμειναν στη σφαίρα της φαντασίας και δεν πρόλαβαν να πάρουν σάρκα και μορφή. Ήθελα τόσα ακόμα να με δεις να πετυχαίνω. Ήθελα να ”πετύχω” και να σταθώ μια μέρα μπροστά σου νικητής. Έδωσες και εσύ μάχες πολλές και εξαντλητικές. Και τις […]

Σκαρφάλωσα στην κορυφή του μεγαλύτερου βουνού. Πίστευα πως αν έφτανα λίγο πιο κοντά στον ουρανό, κάποιος, κάτι εκεί έξω ίσως να άκουγε την κραυγή μου. Ίσως να με παρηγορούσε και να με ηρεμούσε. Τον τελευταίο καιρό φόβος και αγωνία κατοίκισαν σε μυαλό και καρδιά. Παρακολούθησα το θάνατο να πλησιάζει. Με […]

Σε έναν κόσμο τόσο άδειο, που ακόμα και ο χρόνος τον έχει εγκαταλείψει. Κάθε σήμερα, κάθε αύριο, σκηνές σε επανάληψη, που σαν ψηφιακός τίτλος, παίζει ξανά και ξανά στον υπολογιστή της ζωής. Περιτριγυρισμένος από γνωστές φιγούρες και οικεία πρόσωπα, όμως και πάλι τόσο μόνος. Δε θα μου πουν τα νέα […]

Κάνε μου τη χάρη και κάτσε για μια στιγμή και σκέψου. Βάλε τα γρανάζια του μυαλού σου να γυρίσουν, τροφοδότησε τα με την ιδέα που θα σου δώσω και περίμενε στην άκρη της μηχανής του μυαλού σου για το αποτέλεσμα. Η σκέψη που θέλω να κάνεις είναι πολύ απλή στην […]

Και έτσι φτάσαμε εδώ! Έχω απλώσει το χέρι, βρήκα τα χρυσά μήλα. Αχ, σας κυνηγούσα τόσο καιρό και τώρα βρίσκεστε μπροστά μου. Το χέρι μου μια σπιθαμή απόσταση από τον καρπό σας και ο φόβος ριζώνει στην καρδιά μου. Μήπως είναι καλύτερα να μη σας γευτώ; Μήπως μόλις σας δοκιμάσω […]

Το φεγγάρι σκαρφάλωσε στον ουρανό για άλλη μια φορά. Διεκδίκησε τη θέση που δικαιωματικά του αξίζει. Για λίγες ώρες μονάχα, θα γινόταν μάρτυρας σε όσα κάλυπτε το μαύρο πέπλο του. «Πως είναι;» Η γνώριμη φωνή του κάποτε αθάνατου κύριου Πάκετ, έφτασε στα αφτιά του φεγγαριού. «Πότε θα ξεκουραστείς εσύ;» Ρώτησε […]

«Σκαρφάλωσα τα βουνά της μοναξιάς, περπάτησα τα μονοπάτια του εγωισμού και τρυπήθηκα από τα αγκάθια της θλίψης!» Φώναξε ο νεαρός στον γέροντα και έκανε μια παύση. Μερικές στιγμές αργότερα και αφού έθεσε τα συναισθήματα του υπό έλεγχο, πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε. «Τα έκανα όλα αυτά για να σε […]

Μέσα στα αυτιά μου ακούω έναν ήχο, τικ-τακ. Σαν μια σταγόνα που κατάφερε να ξεφύγει από την ταλαιπωρημένη βρύση και χτυπάει με ορμή στο πάτωμα. Από πού έρχεται αυτός ο ήχος; Κοιτάω τριγύρω μου, ψάχνω να βρω την απάντηση μου, μα δεν μπορώ να τη βρω. Τα παρατάω, κάθομαι κάτω […]

Σε μια καθημερινότητα γεμάτη άγχος, υποχρεώσεις και απελπισία, δυο ψυχές ανταμώθηκαν. Δεν είχαν σώμα, δεν είχαν μορφή και όμως ερωτεύτηκαν. Πόσες φορές προσευχήθηκαν αυτός ο κόσμος να τους είχε δώσει στόμα, με την ελπίδα για οδηγό αναρίθμητες επιστολές έφυγαν προς άγνωστο παραλήπτη. Δυο υπέροχες οντότητες, που φώναξαν το «σ’ αγαπώ» […]

Και πάλι απόψε στο όνειρο μου, ήταν εκεί. Σχέσεις που δεν πέτυχαν, φίλοι που δεν είναι σήμερα κοντά μου, ευκαιρίες που έχασα και τα όνειρα που φοβήθηκα να κυνηγήσω. Σκαρφάλωσα την βουνοκορφή του ονείρου, ταξίδι μακρύ και δύσβατο. Είδα την λάμψη του ήλιου, ένιωσα τον δροσερό αέρα της επιτυχίας και […]

Φοβάσαι το «αύριο», τα «αν» σε τρομοκρατούν και τα «γιατί» δεν βρίσκουν απαντήσεις. Υπάρχουν μέρες που τα σκεπάσματα είναι πολύ βαριά. Άραγε ζύγιζαν τόσο πολύ το βράδυ που έπεσες για ύπνο; Το βάρος που νιώθεις, είναι το «βάρος του κόσμου» και οι ευθύνες που έχουν καθίσει στο στήθος σου και […]

Πόσες φορές άφησα το πηδάλιο του μυαλού μου στα στιβαρά χέρια του ’Εγώ’ μου; Η ‘Λογική’ υπάκουσε, κατέβασε το κεφάλι και παραχώρησε το τιμόνι. Η πορεία που χάραξε το ‘Εγώ’ πάντα μοναχική και σκοτεινή. Το ‘Εγώ’ αγέρωχο, και επιβλητικό. Κανείς δεν του λέει όχι. Οι μόνοι που μπορούν να πολεμήσουν […]

Πόσες φορές θέλησα να φωνάξω «σκάσε»; Πόσες φορές ήμουν έτοιμος να ανοίξω το στόμα μου και να αφήσω λέξεις όπως «Τρελή, ηλίθια, εγωίστρια» να δραπετεύσουν; Πόσες φορές τα μάτια μου είπαν «τέρμα ως εδώ, τα παρατάω, μα τα χείλια μου έμεινα σφραγισμένα»; Σήμερα σηκώνω τη γεμάτη μου βαλίτσα, κοιτάζω προς […]

Βρήκα μια παλιά φωτογραφία που μου έστειλες. Στη φωτογραφία, ένα βιβλίο με μια παράγραφο τονισμένη. Σε αυτήν την παράγραφο μαζεύτηκαν η ομορφιά του ανθρώπινου μυαλού και η γλυκιά πραγματικότητα και δώσανε την ευκαιρία να γεννηθούν τόσο υπέροχα και μοναδικά συναισθήματα. Η παράγραφος έγραφε: “We cannot tell the precise moment when […]

Σήμερα άνοιξα το κινητό μου και μπήκα στο άλμπουμ φωτογραφιών. Δε θα πιστέψεις τον αριθμό των συναισθημάτων που πρόλαβα να βιώσω μέσα σε λίγες μόνο στιγμές. Βλέπεις, όπως το μυαλό, έτσι και το κινητό φυλάει μέσα του αναμνήσεις. Όταν γεννιόμαστε μας χαρίζεται ένα τσουβάλι. Αυτό το τσουβάλι είναι το ίδιο […]

Θύμωσα μαζί σου, μια μικρή παρεξήγηση που σαν αλυσιδωτή αντίδραση πυροδότησε μια σειρά από γεγονότα που τρέφονταν από τον εγωισμό μας. Μανιωδώς καταδιώξαμε τις χαρούμενες αναμνήσεις που κατοικούσαν σε μυαλό και καρδιά, τις θάψαμε ζωντανές. Τόσος χρόνος που περάσαμε μαζί σταμάτησε να έχει νόημα. Βλέπεις στον πόλεμο όλα επιτρέπονται. Σε […]

Σίγουρα ο καθένας έχει το δικό του ορισμό για το τι είναι η ζωή. Κλείνω τα μάτια και με μια βαθιά ανάσα ανοίγω τα μάτια της καρδιάς, αυτά θα έχουν την απάντηση που ψάχνω. Κοιτάω δεξιά και αριστερά να βρω τον ορισμό της ζωής. Περνάνε μπροστά από τα μάτια μου […]

Άλλο ένα πρωινό, ο ήλιος σκαρφάλωσε στην κορυφή του ουρανού και πήρε τη θέση του. Θα κάνει πάλι απόψε τη δουλειά του. Θα δώσει χρώμα στον κόσμο γύρω μας και θα αναγκάσει το σκοτάδι να κρυφτεί στα παγωμένα – μοναχικά στενά της πόλης. Άλλο ένα πρωινό ανοίγω τα μάτια μου. […]