Πόσες φορές θέλησα να φωνάξω «σκάσε»; Πόσες φορές ήμουν έτοιμος να ανοίξω το στόμα μου και να αφήσω λέξεις όπως «Τρελή, ηλίθια, εγωίστρια» να δραπετεύσουν; Πόσες φορές τα μάτια μου είπαν «τέρμα ως εδώ, τα παρατάω, μα τα χείλια μου έμεινα σφραγισμένα»;
Σήμερα σηκώνω τη γεμάτη μου βαλίτσα, κοιτάζω προς την έξοδο και κάνω το πρώτο βήμα. Θεώρησες την άρνηση μου να μιλήσω άσχημα αδυναμία. Κλαις και φωνάζεις πως αν είχα μιλήσει δεν θα φτάναμε εδώ. Τα πέντε μέτρα που χωρίζουν εμένα από την έξοδο, φαντάζουν χιλιόμετρα. Για μια στιγμή, μες στην λήθη του μυαλού μου πιάνω μια σου φράση. Μου φώναξες, πως τα παράτησα εύκολα και επιμένεις πως αν μιλούσα τώρα θα ήμασταν αγκαλιά.
Οργή, θλίψη και φόβος, αυτά τα συναισθήματα ζωγράφισαν το άλλοτε πανέμορφο πρόσωπο σου. Μέσα στην σύγχυση μου σε ακούω να με παρακαλάς να μείνω. Προχωράω, άλλο ένα βήμα πιο κοντά στην πόρτα. Απλώνω το χέρι μου και πιάνω το χερούλι. Σκέψεις, ενδοιασμοί, ίσως πρέπει να μείνω, να πολεμήσω παραπάνω.
Όχι, είναι αργά. Άνοιξα την πόρτα και έφυγα. Μου φώναζες, με κατηγορούσες και ούρλιαζες πως με αγαπάς. Καθώς απομακρύνομαι συνεχίζω να ακούω τη φωνή σου, ξαναλές πως δεν πολέμησα για τη σχέση αυτήν.
Λύγισα, γύρισα, σε κοίταξα στα μάτια και σου απάντησα, «Πολεμούσα κάθε μέρα. Έδινα μάχη όταν εσύ με έλεγες τρελό και ηλίθιο και εγώ χαμήλωνα τον τόνο και σου εξηγούσα πως είχες άδικο. Έδινα μάχη, όταν ξέσπαγες τα νεύρα της καθημερινότητας σου σε μένα και εγώ σε έπαιρνα αγκαλιά και σου έλεγα σ’ αγαπώ. Έδινα μάχη, όταν γυρνούσα κουρασμένος από τη δουλειά, έτοιμος να εκραγώ και σου χαμογελούσα.».
Αν νόμιζες πως όσα είπες δε με πλήγωναν γιατί δεν απαντούσα στον ίδιο τόνο, κάνεις λάθος. Κάθε φορά που γινόμουν στόχος των λέξεων σου, με έδιωχνες ένα βήμα πιο μακριά. Σήμερα, εσύ ζητάς να μείνω, γιατί σε κέρδισα με τη στάση μου. Όμως, σήμερα εγώ έφυγα γιατί με έχασες με τις λέξεις σου.
Η συγγνώμη δε σβήνει τον πόνο που προκαλούν οι λέξεις. Η συγγνώμη, δρα σαν ένα απλό παυσίπονο, καταπολεμά τον πόνο. Όμως, όταν η επήρεια της περάσει, νιώθεις και πάλι τον πόνο της πληγής. Όπως και κάθε φάρμακο, έτσι και στη συγγνώμη, φτάνει η μέρα που την έχεις ακούσει τόσες πολλές φορές, που έχεις αποκτήσει ανοσία και δεν μπορεί να καλύψει ούτε στο ελάχιστο τον πόνο που σου προκάλεσαν οι λέξεις.
Γιώργος Χατζηκυριάκου
