Παντελής Χατζηκυριάκου

Να φεύγεις. Κάθε φορά που ο κλοιός στενεύει και τα περιθώρια εξαντλούνται να φεύγεις. Κάθε φορά που ξεμένεις από επιλογές· που τα κίνητρα εκλείπουν και οι δυνάμεις σου στερεύουν, να φεύγεις. Να διεκδικείς το χαμόγελο που σού πρέπει και τη σκέψη εκείνη που θα κάνει κάθε νέα χαραυγή να μοιάζει […]

Και τώρα, μικρέ μου θησαυρέ, που ταξιδεύεις σε πολιτείες μαγικές και μέρη αχαρτογράφητα· τώρα που κάτω από τα βλέφαρά σου κλείνεις τον παράδεισο· την ώρα αυτή που απολαμβάνεις έστω και νοερά όσα σου στέρησα, άσε με επιτέλους να σου δείξω κάποιες από τις αδυναμίες μου και να σου ζητήσω μια […]

Σε θυμάμαι, μικρή μου μετανάστρια… Όσο και να σου μοιάζει περίεργο, ακόμη σε θυμάμαι, μετανάστρια της καρδιάς μου. Σε θυμάμαι εκεί στην άκρη, στην άκρη του σταθμού των τρένων να περιμένεις να με δεις για πρώτη σου φορά. Να κρατάς το κινητό σου στα χέρια και να φωτογραφίζεις κάθε τρένο […]

Όλη σου η ζωή μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κάνεις θόρυβο. Να απευθύνεις μια έκκληση. Να δηλώσεις παρών. Να διαψεύσεις το γνωστό, το γνώριμο και το οφθαλμοφανές. Ολόκληρη η καθημερινότητά σου ένα διαρκές κρυφτό με τον εαυτό σου, από τον οποίο τελικά δε γλύτωσες ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, δε φταις εσύ […]

  Πέντε Χρόνια μεταξύ μας. πέντε χρόνια που από την πρώτη κιόλας στιγμή, εκείνη της σύλληψης της ιδέας του λογοτεχνικού αυτού εγχειρήματος, γνώριζαν, όσοι τελικά άντεξαν και εξακολουθούν να εκφράζονται, να καταγράφουν και να απαθανατίζουν σκέψεις κι ανησυχίες, ότι επρόκειτο να ξεκινήσει κάτι που θα διαρκούσε πολύ. Απώλειες υπήρξαν αρκετές. […]

Απόμακρος, βυθισμένος σε σκέψεις που δε σε οδήγησαν ποτέ πουθενά. Χαμένος σε μια καθημερινή προσπάθεια να ενσωματωθείς σε μια πραγματικότητα που από την αρχή είχες απορρίψει. Καταβεβλημένος από έναν διαρκή και άνισο αγώνα δρόμου με τον εαυτό σου, που αρνείται πεισματικά να εναρμονιστεί με μια άχρωμη και άοσμη τάξη πραγμάτων […]

Και τώρα που ο καιρός πέρασε και η μπόρα καταλάγιασε, ελάτε να πούμε δύο αλήθειες απαλλαγμένες από πάθη, ένταση και αρνητικά συναισθήματα. Πέρα και έξω από όσα είδαμε, ακούσαμε, νιώσαμε και τελικά τυπώσαμε σε ψυχές και συνειδήσεις, η κατακλείδα του συγκεκριμένου περιστατικού αφορά σε ένα φαινόμενο που όλο και πιο […]

Και τώρα που ξάπλωσες δίπλα της· τώρα που έγειρες στο προσκεφάλι της και μεθάς από τη μυρωδιά της, τώρα που σου ζεσταίνει το στήθος και σου παίρνει τον καημό, πες μου, θυμάσαι άλλη ανάσα να σε χαϊδεύει πιο γλυκά; Τώρα που τα πυρακτωμένα σας κορμιά έσμιξαν· τώρα που συντονίστηκες στο […]

Βρόντηξες την πόρτα πίσω σου και ξεχύθηκες στους δρόμους αναζητώντας οξυγόνο. Είναι στιγμές που μόνο η φύση μπορεί να αφουγκραστεί την έντασή σου. Νεύρα, θυμός, πίεση, και άλλη μια αφορμή για να κάνεις το μεγάλο λάθος. Μια αφορμή που αναζητάς διαρκώς τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Δόντια σφιγμένα, ανάσες κοφτές, παλμοί ανεβασμένοι· […]

Αγάπα τον εαυτό σου. Αποδέξου και αγκάλιασε όλα εκείνα τα μικρά και μεγάλα στοιχεία που συνθέτουν την προσωπικότητα και τη μοναδικότητά σου. Εξερεύνησε και εκτίμησε κάθε γνωστή και άγνωστη διάσταση της σπανιότητάς σου και πάψε να την πραγματεύεσαι με τον κάθε τοξικό. Τι ξέρουν όλοι αυτοί για εσένα, μου λες; […]

Και τελικά, οι λέξεις ξεψύχησαν. Αφαιμάχθηκαν από τη λάμψη και την έντασή τους. Στερήθηκαν τη σπανιότητα και τη θεμελιώδη τους χρήση. Διατίθενται πια σε ανοιχτές αγορές γδυμένες από το ηχόχρωμα και το ειδικό τους βάρος, προσφέροντας απλόχερα την ημιμάθεια με αντίτιμο λίγη προσοχή. Οι λέξεις φτώχυναν. Σταμάτησαν να αποτυπώνουν ακριβές […]

“Σε τελευταία ανάλυση, χρειάζεται περισσότερο κουράγιο για να ζήσεις παρά για να αυτοκτονήσεις”. Ένα απόφθεγμα του Γάλλου συγγραφέα Albert Camus (1913 – 1960), που συνδέοντας κανείς με την έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (Π.Ο.Υ.) κατά την οποία 1.000.000 άνθρωποι το χρόνο προβαίνουν σε αυτοκτονία, οδηγείται στο συμπέρασμα ότι η ψυχολογική […]

Και από όλες τις μέρες και τις νύχτες που με στιγμάτισαν και χαράχτηκαν στη μνήμη μου ανεξίτηλα, εγώ έχω ξεχωρίσει εκείνο το καυτό βράδυ του Αυγούστου. Το δικό μας βράδυ. Τη νύχτα εκείνη που αρνηθήκαμε τον κόσμο όλο. Οι δυο μας, ψηλά, στην άκρη του πουθενά, με μόνη μας παρέα […]

Θρηνητικά λογύδρια και εξομολογήσεις δίχως παραλήπτη. Βαρύγδουπες δηλώσεις και προκάτ αισθηματισμοί. Αρχαίο δράμα κάθε σου αναφορά στο άλλο σου μισό. Αττική τραγωδία κάθε ρομαντική κομεντί σου, με μοναδική επιζώσα εσένα και τις δακρύβρεχτες αναμνήσεις σου. Όλες τους αποτυπωμένες στο μοτίβο του ανεκπλήρωτου και του απαγορευμένου. Ολόκληρη η ζωή σου μια […]

Γύρισα λίγο αργά εχθές στο σπίτι, αλλά αυτή τη φορά δε με περίμενε κανείς. Ανοίγοντας την πόρτα, ένα ερέθισμα διέγειρε ηδονικά την όσφρησή μου. Διέσχισα βιαστικά το διάδρομο για την κουζίνα, γιατί νόμιζα ο αφελής πως θα σε δω και πάλι εκεί, να στέκεσαι και να μου μαγειρεύεις. Δε θα […]

Είναι το πράσινο των ματιών σου που σμίγει με τις πρώτες αχτίδες φωτός δημιουργώντας αποχρώσεις κατάνυξης και αισιοδοξίας. Μια πρωτόγνωρη χρωματική πανδαισία, σε ένα ερημωμένο κατάλυμα αφώτιστο καιρό. Τόσο καιρό, όσο καιρό είχε να φωταγωγηθεί και ο κόσμος μου όλος. Γιατί μπορεί για εσένα το φως της ημέρας να είναι […]

Μάτια υγρά, χείλη σφιγμένα, ανάσα καυτή. Στέρεψε το οξυγόνο μου. Η απελπισία συσσωρεύτηκε σαν κόμπος στο λαιμό μου και η απογοήτευση ηχεί στα στήθη μου σαν μια ωρολογιακή βόμβα. Ακούω κάθε της χτύπο. Αισθάνομαι πια κάθε στιγμή να μετρά αντίστροφα για τη μεγάλη έκρηξη. Νιώθω την ανάγκη να φύγω από […]

Αυτό που δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις, είναι ότι ο χαμένος αυτός θησαυρός που διακαώς αναζητάς, είναι μέσα σου. Δεν υπάρχει κρυψώνα, δεν υπάρχει μπαούλο, δεν υπάρχει κλειδί. Η ευτυχία που με τόση επιμονή πραγματεύεσαι, ορίζεις και επαναπροσδιορίζεις, δεν είναι ένα σύνολο συνιστώσεων που θυσιάζουν την αίσθηση του τώρα στο […]

Ο τένοντας του δεξιού μου χεριού διαλυμένος από τα 25 μου, τα πρώτα προβλήματα στη μέση να με ταλαιπωρούν από τα 27 μου, το επάγγελμα πάνω στο οποίο είχα χτίσει τα παιδικά μου όνειρα να το ασκώ σαν χόμπι και μόνο, και μια τεράστια αβεβαιότητα για το αύριο να διαγράφεται […]

Θα τους βρει κανείς ερμητικά κλεισμένους σε ένα άδειο σπίτι με το βλέμμα σκαλωμένο στο πολύχρωμο δέντρο τους να ταξιδεύουν στο χθες. Τότε που ο φακός μιας φωτογραφικής μηχανής τους απαθανάτιζε σε κάποια αγκαλιά, στοιχειώνοντας έτσι όλα τα μετέπειτα μοναχικά Χριστούγεννά τους. Άλλες φορές, θα τους δεις ξεχασμένους σε κάποιο […]

“ Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. ” (Νίκος Καζαντζάκης / Τι είναι η αγάπη;)   Τι είναι η αγάπη λοιπόν; Και τι είναι έρωτας; […]

Είχε πάρει να βραδιάζει κι εγώ βρισκόμουν ακόμη εκεί. Ξεχασμένος, από νωρίς, στην εξώπορτα της πολυκατοικίας να παρακολουθώ την καταιγίδα. Μαρμαρωμένος, κάτω από το ημίφως, βυθισμένος σε συναισθηματικά τέλματα κι επιλογές που ποτέ δε μου βγήκαν. Πόσο καιρό είχα να αφεθώ στην αίσθηση μιας τέτοιας στιγμής; Βλέπεις μικρή μου, μπορεί […]

Και τώρα που όλοι εμείς γινόμαστε μάρτυρες αυτού του δράματος, θέλω να μου πει κάποιος υπεύθυνα, ποιος Θεός θα επέτρεπε μια τέτοια κτηνωδία. Θέλω να μου μιλήσει κάποιος όσο γίνεται πιο τεκμηριωμένα, για τη συμπαντική εκείνη δικαιοσύνη που αόρατα και αυτόβουλα μεριμνά και ενεργεί αποκαθιστώντας την ισορροπία και την τάξη. […]

Μη με ρωτάτε γιατί, δεν ήταν δύσκολο να την ξεχωρίσω από το πλήθος. Από τα πρώτα μας κιόλας κοινά λεπτά, αφύπνισε εκείνη την κοιμισμένη μέσα μου φωνούλα που είχε κατασταλεί από τις σειρήνες της συγκαταβατικότητας και του συμβιβασμού. Επανέφερε στα μάτια μου τη λάμψη, στο σώμα μου το τρέμουλο και […]