Και τώρα που ξάπλωσες δίπλα της· τώρα που έγειρες στο προσκεφάλι της και μεθάς από τη μυρωδιά της, τώρα που σου ζεσταίνει το στήθος και σου παίρνει τον καημό, πες μου, θυμάσαι άλλη ανάσα να σε χαϊδεύει πιο γλυκά;
Τώρα που τα πυρακτωμένα σας κορμιά έσμιξαν· τώρα που συντονίστηκες στο καρδιοχτύπι της και εναρμονίστηκες με τους αναστεναγμούς της, τώρα που αφουγκράζεσαι και μαντεύεις κάθε της αναπνοή, πες μου, ήχησε ποτέ άλλη καρδιά πιο μελωδικά;
Τώρα που ξαγρυπνάς στο πλάι της· τώρα που απολαμβάνεις την πιο ευάλωτη και ανεπιτήδευτη πτυχή της, τώρα που χάνεσαι σε αυτές τις παιδικές εκφράσεις του προσώπου της και θαμπώνεσαι από την ομορφιά της, πες μου, ένιωσες άλλη φορά τόσο έντονα την ανάγκη να προστατεύσεις κάποιον;
Τώρα που έκλεισες το χέρι της στην παλάμη σου· τώρα που σφράγισες τα χείλη σου τελετουργικά στο μέτωπό της, τώρα που μεταλαμβάνεις τη γεύση της και της φιλάς τον πυρετό, πες μου, εξαρτήθηκε ποτέ ξανά η ζωή σου από ζωή;
Τώρα που τράβηξες την πόρτα πίσω σου και κάθε λεπτό μετρά αντίστροφα για να ξαναβρεθείτε· τώρα που αντλείς δύναμη από τη θύμησή της για να αντέξεις το απρόβλεπτο και να υπομείνεις τη ρουτίνα, τώρα που το βλέμμα σου σκάλωσε στους δείκτες του ρολογιού, πες μου, βίωσες ποτέ σου πιο γλυκιά προσμονή;
Τώρα που πλημμυρίζει τη σκέψη σου και μονοπωλεί το μυαλό σου· τώρα που όλες σου οι έγνοιες επικεντρώνονται στο χαμόγελό της, την ώρα αυτή που ένα της γέλιο ανάγεται στο μεγαλύτερο στοίχημά σου, πες μου, είχες ποτέ σου πιο ευχάριστο προβληματισμό;
Τώρα που αφήνετε πίσω σας μια αναποδιά· τώρα που σπάτε τα όρια και υπερβαίνετε τον εαυτό σας, την ώρα αυτή που τσακίζετε τον εγωισμό σας και παρακάμπτετε μια δυσκολία κοιτάζοντας κατάματα την επόμενη ημέρα, πες μου, διαγράφηκε ποτέ το αύριο στα μάτια σου πιο γλαφυρά;
Τώρα που σπαρταράει και φλέγεται στην αγκαλιά σου· τώρα που σου διατίθεται και σου αποκαλύπτεται, την ώρα αυτή που σου παραδίνεται και σου αφιερώνεται, πες μου, σου δόθηκε ποτέ άλλο πλάσμα πιο ολοκληρωτικά;
Τώρα που χάνεσαι μέσα της· τώρα που κάθε σου κύτταρο πλημμυρίζει από την ύπαρξή της, την ώρα αυτή που ρέει στις φλέβες σου, εξαϋλώνεστε και ξαναγεννιέστε, πες μου, ένιωσες ποτέ σου πιο δικαιωμένος για μια απόφαση ζωής;
Παντελής Χατζηκυριάκου
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
