Τα φιμωμένα “σ’ αγαπώ”
Από τα τόσα φλύαρα και άνευρα “σ’ αγαπώ”, εσύ να επιλέγεις τα καθάρια “σ’ αγαπώ”- τα ανόθευτα. Αυτά που δεν πλαισιώνονται και δε φτιασιδώνονται. Εκείνα που δεν αναλύονται και δεν εξηγούνται. Τα “σ’ αγαπώ”, που λέγοντάς τα έχεις πει τα πάντα χωρίς να χρειαστεί να πεις τίποτα. Τα “σ’ αγαπώ” που ψελλίζονται σε σταθμούς και αεροδρόμια, σε λιμάνια και προβλήτες· όταν ο χρόνος στερεύει και η απουσία παραμονεύει. Αυτά που ψιθυρίζονται με τα χέρια τυλιγμένα στη μέση και τα χείλη σφραγισμένα στο λαιμό.
Να προτιμάς τα “σ’ αγαπώ” που κοινωνούν αλήθειες ανείπωτες και επταφράγιστα μυστικά. Εκείνα που αγνοούν τα ηθικά πρότυπα και τις κοινωνικές συμβάσεις. Αυτά, που δραπετεύουν τις πολύ προσωπικές εκείνες στιγμές που αναμετριέσαι με τo φόβο και τους δισταγμούς σου, γιατί η όποια διαχείριση είναι πια μάταιη και αδύνατη. Τα “σ’ αγαπώ” που σμίγουν ψυχές και λυτρώνουν συνειδήσεις.
Από τα “σ’ αγαπώ” όλα, εσύ να πιστεύεις όσα ακούγονται τη στιγμή του αποχαιρετισμού από δυο κορμιά προσκολλημένα υστερικά. Όταν δε χρειάζεται να υποθέσεις και δεν μπορείς να αμφιβάλεις. Όταν μοιραία και αναπόφευκτα τα βλέμματα μαγνητίζονται, γιατί τα συναισθήματα που συγκρατούν δε βρίσκουν έξοδο διαφυγής. Τα “σ’ αγαπώ” που έγιναν στοιχειά και που βγαίνουν με κραυγή.
Να καρτερείς τα “σ’ αγαπώ” που ξεγλιστρούν όταν οι άμυνες πέφτουν και τα περιθώρια στενεύουν. Τα ποτισμένα από δάκρυα και νοτισμένα με παράπονο. Να αναζητάς τα “σ’ αγαπώ” που τα λες με τα μάτια και τα ακούς με την ψυχή, όταν όλα γύρω σου σιωπούν και γίνονται λυγμοί. Τα “σ’ αγαπώ” που επαναλαμβάνονται όταν η υπομονή εξαντλείται και η επαφή απειλείται· εκεί που οι ανάσες συντονίζονται και οι αποστάσεις μηδενίζονται.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 35 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
