Είχα καθίσει στο κρεβάτι μου. Το πιστό και ταλαιπωρημένο μου λάπτοπ, ακουμπούσε πάνω στα πόδια μου. Δούλευε σκληρά γιατί δεν ήθελε να με απογοητεύσει. Κάθε νέα ιδέα για βελτίωση του κώδικα αποτυπωνόταν σε εντολές. Μόλις ένιωθα έτοιμος, με το πάτημα ενός κουμπιού έδινα σήμα στον υπολογιστή μου ότι ήρθε η ώρα να δοκιμάσουμε τις νέες αλλαγές που κάναμε παρέα.
Ακούω βήματα έξω από το δωμάτιο. Τα γνωρίζω αυτά τα βήματα. Ανήκουν στον αδερφό μου. Καθώς ο υπολογιστής παλεύει να δώσει ζωή στο νέο μας έργο, η πόρτα ανοίγει. Είχα δίκιο, ήταν ο αδερφός μου. Χαμογελούσε και κρατούσε στο χέρι του τη χρεωστική του κάρτα. Μυριζόμουν αγγαρεία.
-«Τι κάνεις; Έχεις δουλειά;» Αυτή η ερώτηση του ήρθε να επιβεβαιώσει τις ανησυχίες μου. Η μόνη περίπτωση για να ρωτήσει αν έχω δουλεία, είναι όταν θέλει να μου φορτώσει περισσότερη.
-«Ναι, δοκιμάζω να φτιάξω μια εφαρμογή για το κινητό.» Απάντησα.
-«Δε μου λες, θυμάσαι που σου έλεγα πως ήμουν σε ένα γκρουπάκι και γράφω κείμενα;» Με ρώτησε.
Λες να μου πει να γράψω κείμενο; Σκέφτηκα. Μπα, δεν νομίζω, ξέρουμε και οι δύο πως δεν είναι ο τομέας μου. Επίσης, κρατάει την κάρτα του. Θέλει μήπως να κάνει κάποια δωρεά;
-«Ναι. Για πες, τι θες;» Αποκρίθηκα.
-«Μαζευτήκαμε κάποια παιδιά και θα φτιάξουμε νέο γκρουπάκι!» Αναφώνησε με χαρά.
-«Και εγώ, ρε Παντελή, πού κολλάω σε αυτό; Πατήστε δημιουργία γκρουπ στο Facebook. Δωρεάν είναι.» Το ένιωθα η ώρα της αγγαρείας πλησίαζε.
-«Έκανα ήδη. Ρε Τζότζο, τι με πέρασες;» Είπε και γέλασε ύπουλα.
Λοιπόν, αυτό ήταν. Είπε την μαγική λέξη: “Τζότζο”. Όταν αντί για Γιώργο με λέει Τζότζο, σημαίνει αγγαρεία. Στο μυαλό μου οι πιθανότητες πολλές.
Σχέδιο 1: Του δίνω μια με το λάπτοπ στο κεφάλι, πριν ζητήσει χάρη και τρέχω. Χμμμ, δεν έχει νόημα. Ή θα με πιάσει και θα με δείρει, ή και να μην ασχοληθεί, θα γυρίσω κάποτε σπίτι και τότε θα με δείρει.
Σχέδιο 2: Τρέχω στο κλειστό παράθυρο. Το ανοίγω και πηδάω. Χειρότερη περίπτωση, αναπαύομαι μια και καλή. Καλύτερη περίπτωση, σπάω όλα μου τα κόκαλα και μετά με δέρνει.
Σχέδιο 3: Του λέω να πάει από εκεί που ήρθε. Αυτός με δέρνει και μετά από μια ολόκληρη μέρα που δε μιλιόμαστε, λυγίζω και αναγκάζομαι του κάνω τη χάρη.
Χμμμ, είναι ξεκάθαρο τι πρέπει να κάνω τώρα.
-«Τι χάρη θες;» Μη με παρεξηγείτε, και ξύλο θα έτρωγα και θα το έκανα στο τέλος.
-«Θα μου φτιάξεις μια ιστοσελίδα για το γκρουπ. Θα λέγεται Μεταξύ μας.»
-«Όταν βρω χρόνο.»
-«Έλα, βρε Τζότζο, τι είναι για σένα αυτό; Τσακ μπαμ, θα το ξεπετάξεις, όπως και τα Άδυτα της Ψυχής.»
-«Τι λες ρε; Ξέρεις πόση δουλειά θέλει;»
Εντάξει, μπήκατε στο νόημα. Εκείνη την ημέρα το Μεταξύ μας γεννήθηκε. Ο Παντελής ένιωσε Άγιος Βασίλης, θέλησε να δωρίσει στον κόσμο τόσο τη δική του, όσο και την τέχνη των υπόλοιπων αρθρογράφων. Όσο για εμένα, εγώ έγινα το πιστό ξωτικό που υλοποίησε το έλκηθρο με το οποίο ο αρχισυντάκτης μοιράζει τα δώρα του.
*Και που ξανασκέφτεται την επιλογή να πηδήξει από το μπαλκόνι κάθε φορά που έρχεται το εξής μήνυμα: «Τζότζο, το σαιτ έχει πρόβλημα.»
THE END
